ورزش های پای دیابتی منظم نه تنها باعث بهبود سلامت کلی پا می شود، بلکه باعث کاهش خطر آسیب به پا می گردد. پیاده روی بهترین ورزش کلی پا است. در این متن به بررسی ورزش های مناسب پای دیابتی میپردازیم.
به منظور افزایش جریان خون پاهایتان تمرینات زیر را انجام دهید:
( هر روز 2-3 بار و هر بار 10 دفعه به نوبت برای هر دو پا ) ابتدا روی صندلی بشینید ، پشت شما نباید تکیه گاهی داشته باشد.
جمع کردن و باز کردن انگشتان پا
انگشتان هر دو پا را جمع کنید و دوباره به حالت اول برگردانید.
بلند کردن پنجه و پاشنه پا
پنجه (جلوی پا) را بلند کنید طوری که پاشنه روی زمین بماند پنجه را بر زمین بگذارید پاشنه پا را بلند کنید.
چرخش پنجه پا به طرفین
پنجه را بلند کنید، پا را از مچ به طرف بیرون بچرخانید و روی زمین بگذارید دوباره پا را به حالت اول برگردانید. بار دیگر پنجه را بلند کنید و از وسط به طرف داخل بچرخانید و روی زمین بگذارید.
چرخش پاشنه پا به طرفین
پاشنه پا را بلند کنید، پاشنه را به طرف بیرون بچرخانید روی زمین بگذارید. بار دیگر پاشنه را بلند کنید و از وسط به طرف داخل بچرخانید و روی زمین بگذارید.
کشش پنجه
پاها را از زانو بلند کنید (ران و ساق پا در امتداد هم قرار بگیرند) ، پنجه را به سوی خود و بعد به سمت مقابل بکشید و سپس دوباره پا را به حالت اول برگردانید.
چرخاندن مچ پا در حالی که پا را دراز کرده اید.
پا را دراز کرده بالا نگه دارید . مچ پا را در مسیر عقربه های ساعت بچرخانید.بار دیگر در مسیر خلاف عقربه های ساعت بچرخانید.
حرکت انگشتان و پنجه پا
روزنامه ای را روی زمین پهن کنید. با پای برهنه روزنامه را مچاله کنید تا گلوله شود. روزنانه گلوله شده را باز کنید تا به حالت اول برگردد. با پای خود روزنامه را پاره کنید.
یک وسیله استوانه ای یا مدور (وردنه یا بطری آب) در زیر کف پا قرار دهید.
با حرکت آن به عقب و جلو گردش خون را در پاهایتان افزایش دهید.
سعی کنید با کمک انگشتانتان ، اجسام ریز و بی خطر را جا به جا کنید.
روی زمین بنشینید و پاهایتان را به دیوار مماس کنید. یک بالش بین کف پا و دیوار قرار دهید با پنجه ، انگشتان و پاشنه به بالش فشار آورید.
مانند تصویر بالش را بین پاهایتان قرار دهید و با کناره مچ و انگشتانتان به آن فشار وارد آورید.
یک حوله لوله شده را از دو انتها بگیرید و قسمت وسط آن را در کف پا قرار دهید و سپس در حالی که زانوهایتان را کاملا صاف کرده اید دو انتهای حوله را با دستانتان به مدت 15 الی 20 ثانیه به سمت خود بکشید و این کار را 4 بار در روز تکرار کنید.
یک حلقه لاستیکی ضخیم را اطراف انگشت بزرگ هر دو پا قرار داده و سعی کنید آنها را از هم دور کنید.
وکیوم تراپی زخم یک تکنیک درمانی جدید است که از فشار منفی کنترل شده برای ترمیم زخم ها استفاده می نماید. وکیوم تراپی زخم ترشحات و مواد مضر را از سطح زخم جدا کرده و در یک سیستم بسته نگهداری می کند. در این تکنیک بیماران می توانند در حرکت باشند و حتی این نوع درمان می تواند در خانه انجام گیرد. فومی که روی زخم گذاشته می شود دارای منافذ بازی بوده که برای تشکیل بافت جدید موثر می باشد. این فوم خاصیت هیدروفوبی (آب دوست) دارد و این خاصیت باعث می شود که ترشحات زخم را از بین منافذ آن به محیط خارج منتقل کند و در محفظه جمع آوری کند.
فواید درمان وکیوم تراپی زخم چیست؟
حجم زخم را کاهش می دهد.
مایعات اضافی را که می تواند مانع ترمیم زخم گردد از زخم جدا می کند.
باعث کاهش مایعات بین سلولی شده و به این ترتیب تورم را کاهش می دهد.
با افزایش خونرسانی شرایط مناسب برای تشکیل بافت های ترمیمی را ایجاد می کند.
از خشک شدن سطح زخم جلوگیری می کند.
وکیوم تراپی زخم در چه بیمارانی کاربرد دارد؟
بیماران با زخم های حاد و مزمن
زخم های ناشی از تروما
زخم های بعد از عمل جراحی
سوختگی ها
زخم هایی مثل : دیابت و زخم های بستر
پیوند پوست
موارد منع کاربرد وکیوم تراپی زخم چیست؟
زخم هایی که با بافت های مرده پوشیده شده اند
عفونت استخوان درمان نشده
فیستول های درمان نشده
زخم های سرطانی
در چه مواقعی وکیوم تراپی زخم باید با دقت انجام شود؟
در موقع استفاده از این درمان در نواحی نزدیک عروق خونی، ارگان های داخلی و تاندون ها باید در صورت امکان این بافت ها را با فاشیا یا بافت های نرم نزدیک پوشاند یا روی این بافت ها پانسمان مخصوص استفاده کرد. در صورت نزدیک بودن ارگان های مهم مثل عروق خونی و اعصاب به استخوان های شکسته شده با لبه تیز، این ریسک وجود دارد که این ارگان ها توسط لبه تیز استخوان ها صدمه ببینند. در این موارد باید این ارگان ها را به صورتی از لبه استخوان های تیز محافظت نمود.
چند راهنمایی در مورد استفاده از وکیوم تراپی زخم
بیمار و نوع زخم باید برای این درمان مناسب باشد.
بافت های نکروتیک باید قبل از شروع درمان از سطح زخم با عمل جراحی جدا شود، در غیر این صورت این بافت ها به سطح زنده و سالم زخم فشار آورده و از تشکیل بافت های ترمیمی جلوگیری می کنند.
عدم نشت چیب وکیوم تراپی زخم باید کنترل شود.
فوم نباید با فشار در سطح زخم گذاشته شود.
وکیوم تراپی زخم حداقل 22 ساعت از 24 ساعت باید در جریان باشد.
اگر پوست اطراف زخم نازک یا حساس باشد باید قبل از قرار دادن پوشش زخم ابتدا با چسب زخم مخصوص این روش حفاظت شوند.
موارد مهم در مورد فشار منفی مناسب وکیوم تراپی زخم
فشارهای وکیوم براساس قضاوت پزشک از زخم بیمار می باشد. فشارهای این روش می تواند با 25 میلی متر جیوه یک یا چند بار تغییر داده شود. فشار بهینه وکیوم تراپی: 125 میلی متر جیوه می باشد. فشار بیشتر از 180 میلی متر جیوه برای این نوع درمان مضر است.
در چه مواقعی نیاز به افزایش فشار با دستگاه وکیوم تراپی نیاز است؟
وجود ترشحات زیاد در زخم
وسعت زیاد سطح زخم
ریسک برای ثابت نبودن بانداژ وکیوم تراپی
در چه مواقعی در وکیوم تراپی فشار باید یک یا چند بار کم گردد؟
درد و احساس ناراحتی که با داروهای ضد درد مناسب کاهش نمی یابد.
بیماران سالمند و یا با تغذیه نا مناسب
وجود ریسک برای خونریزی در سطح زخم
ساخته شدن بیش از حد بافت جدید
در چه مواقعی باعث افزایش تاثیر وکیوم تراپی زخم می گردد؟
پانسمان وکیوم تراپی باید هر 48 تا 72 ساعت تعویض گردد و در صورت وجود عفونت فعال در سطح زخم باید پانسمان هر 24 تا 48 ساعت تعویض گردد.
عفونت استخوان باید به طور فعال درمان شود. بطور مثال با دبرید استخوان و آنتی بیوتیک درمانی .
برای اینکه حداکثر استفاده از وکیوم تراپی به دست آید باید سطح زخم از بافت های نکروتیک و بافت های سخت باقی مانده تمییز گردد تا جریان خون در سطح زخم بهتر شود.
اگر پمپ وکیوم تراپی قرار است برای بیش از 2 ساعت خاموش باشد باید پانسمان از روی زخم برداشته شود و زخم را با پانسمان معمولی پوشاند. به تازگی نوعی پانسمان یکبار مصرف با پمپ فشار منفی طراحی و تولید شده است که پمپ آن فشار 80 میلی متر جیوه را برای 7 روز بطور مداوم اعمال می نماید.
https://woundsworld.com/wp-content/uploads/2024/01/وکیوم-تراپی1.jpg456750alikh1010https://woundsworld.com/wp-content/uploads/2021/03/woundLogo-300x300.pngalikh10102024-01-02 17:41:002024-01-09 13:34:44وکیوم تراپی چیست؟ | فواید و طریقه کار با وکیوم تراپی + هزینه
زخم های شریانی به علت نامناسب خونرسانی ایجاد می شوند. در این حالت خون، مسیر طبیعی خود را طی نکرده و به انگشتان پا نمی رسد. آترواسکلروز( رسوب چربی در دیواره عروق) شایع ترین بیماری های شریانی است. با انسداد عروق بزرگ دراندام ها باعث نارسایی مزمن شریانها شده و در طولانی مدت سبب بروز کم خونی در پاها و مرگ بافت می شود.
بیماری زخم های شریانی پا اغلب در نوک انگشتان پا، پاشنه ها و نواحی حاشیه ای کف پا و نواحی استخوانی پا و یا نواحی از پا که در معرض سایش کفش و یا ضربه های ممتد بروز پیدا می کنند، این زخمها دارای لبه های صاف، مشخص و سوراخ دار می باشند،اغلب عمیق بوده و رنگ سیاه یا زرد دارند ، ترشح کم داشته و بسیاردردناک هستند
در طول روز دردی نداشته ولی با بالا نگه داشتن پاها بسیار دردناک می باشند . درد ناشی از آنها می تواند در شب شدیدتر باشد و بیماران برای رهایی از این درد شب ، پای خود را از رختخواب یا لبه تخت آویزان می کنند یا روی صندلی می خوابند.
عوامل ایجاد زخم شریانی چیست؟
زخم های شریانی ناشی از نارسایی شریانی است. به عبارتی انتقال ناکافی اکسیژن و خون غنی از مواد مغذی به بافتها به انداازه کافی وجود ندارد. نارسایی شریانی در اثر فشار خون بالا و تنگی عروق به دلیل تصلب شرایین ایجاد میشود. تصلب شرایین به دلیل رسوب لیپیدها در دیواره عروق آسیب دیده ، سیگار کشیدن و فشار خون بالا است. این رسوبات تا حدی شریان را مسدود می کنند و در نتیجه جریان خون در بافت ها کاهش می یابد.
اغلب اوقات ، یک زخم شریانی به دنبال یک آسیب جزئی ایجاد می شود که به دلیل خون رسانی ضعیف به زخم، بهبود نمی یابد.
علایم زخم های شریانی چیست؟
در هنگام ارزیابی زخم باید به کوچکترین نشانه ها، توجه شود. محل قرارگیری، اندازه و عمق زخم از مهم ترین ویژگی های زخم های اسکمیک است.
این زخم در قسمت های پایینی ساق ها و بالای پا و شست آن قرار دارند.
زخم ها شکل متقارن با مرزهای مشخص دارند.
این زخم ها در شب دردناک می شوند.
ممکن است هنگام لمس یا ضربه زدن دچار خونریزی شوند.
پوست اطراف زخم سرد، رنگ پریده یا آبی رنگ است و براق به نظر می رسد.
موهای پا دچار ریزش می شود.
کند شدن ضربان در مچ پا و یا مچ دست
درد و گرفتگی در باسن و پشت پاها در طول ورزش کردن و استراحت پس از آن، این امر به دلیل کمبود اکسیژن جهت پاسخگویی به نیازهای افزایش یافته عضلا ت رخ می دهد.
سوزش و درد پا در حالت استراحت، که با پایین آوردن پاها بهتر شده و با بالا بردن آنها بدتر می شود.
زخم های شریانی چگونه تشخیص داده می شوند؟
علاوه بر مشاهده و گرفتن تاریخچه، بعضی آزمایشات تشخیصی زیر کاربرد دارد:
زمان بازگشت عروقی: این زمان به زمانی اشاره می کند که عروق خونی پس از ایجاد فشار بر روی سطح پوست به عنوان مثال در پاها، مجددا پر از خون می شوند. اگر زمان بازگشت عروقی طولانی شود ممکن است نارسایی شریانی در بیمار مبتلا به زخم اندام های تحتانی را نشان دهد.
آزمون Buerger: در این آزمون بیمار بایستی صاف دراز بکشد و پا را حدود 1 دقیقه با زاویه 45 درجه بالا نگه دارد. چنانچه پای بیمار هنگام بالا بردن رنگ پریده شود و پس از پایین آوردن به رنگ قرمز روشن درآید نتیجه تست مثبت است و فرد مبتلا به بیماری شریانی است.
تعیین شاخص فشار بازو و قوزک پا (ABPI) : در این روش از یک پروب داپلر برای اندازه گیری فشار خون در هر دو مچ پا و بازو استفاده می شود. اگر نسبت این دو شاخص کمتر از 0/9 باشد احتمال بیماری شریانی وجود دارد. مقدار کمتر یا مساوی 0/5 نشان دهنده بیماری شدید است.
اکسی متری پوستی : این روش شامل اندازه گیری میزان اکسیژن در اطراف زخم است. اندازه های کمتر از mmHg 40 نشان دهنده نارسایی عروقی و کمتر از mmHg 20 نشان دهنده نارسایی شدید است.
درمان زخم شریانی چگونه انجام می دهد؟
اگرچه توصیه میشود که تمرکز تیم درمانی برروی پیشگیری از ایجاد زخم باشد، اما توصیه های زیر میتواند به افزایش سرعت ترمیم و بهبود زخم کمک کند:
دبریدمان زخم های شریانی با خونرسانی ضعیف باعث بزرگتر شدن زخم میشود. به همین دلیل توصیه میشود که بافت دست نخورده دبرید نشود. بافت عفونی اصطلاحا گانگرن خیس wet gangrene نامیده میشود که میتوان به وسیله دبرید شارپ یا جراحی surgical آن را حذف کرد.
پوست و بافت نکروز باید به وسیله گاز استریل، خشک نگه داشته شوند. همچنین میتوان بین انگشتان پا پنبه قرار بگیرد. استفاده از پانسمان نقره علاوه بر پیشگیری از عفونت، از خیس خوردگی پوست پیشگیری میکند.
باید با استفاده از روش های مناسب فشار از روی پاشنه ها برداشته شود.
کفش های آفلودینگ و ابزار های کمک حرکتی باعث کاهش نیروی وارده به اندام های تحتانی میشود.
بلند کردن پشتی تخت به اندازه 5 تا 7 درجه باعث بهبود جریان خون در پا میشود. زیرا جاذبه زمین به حرکت خون کمک میکند.
گرم نگه داشتن اندام ها باعث پیشگیری از انقباض عروق به دلیل سرما میشود. البته استفاده از آب داغ یا پدهای گرم کننده هم خیلی توصیه نمیشود. زیرا بیماران دیابتی معمولا نمیتوانند گرما را به خوبی احساس کنند و استفاده از این وسایل ممکن است باعث آسیب به پوست آنها شود. همچنین به دلیل نارسایی عروق، ممکن است بدن نتواند گرما را به خوبی دفع کند. افزایش دما در یک ناحیه باعث ایجاد تاول، زخم و عفونت میشود.
روش هایی مانند تحریک الکتریکی electrical stimulation، امواج مافوق صوت با فرکانس کم low frequency noncontact ultrasound و فاکتور رشد میتواند به افزایش گردش خون مویرگی کمک کند.
در درمان عفونت زخم، با وجود اینکه باکتری ها تقریبا تمام پا را زخم می کنند، آنتی بیوتیک های سیستمیک برای درمان مورد نیاز نیست. مگر اینکه علایم بالینی عفونت وجود داشته باشند.
تغییر در سبک زندگی مانند توقف مصرف سیگار و تغییر در رژیم غذایی به منظور کاهش میزان چربی خون و کلسترول و یا کنترل قند خون.
چه کسانی دچار زخم های شریانی می شوند؟
برخی عوامل در سبک زندگی و بیماری های مختلف، مرتبط با ایجاد زخم های شریانی هستند. مانند:
دیابت
آرتریت روماتویید
چاقی
سیگار کشیدن
فشار خون بالا
چربی خون و کاسترول بالا
نارسایی کلیه
اختلالات لخته شدن و گردش خون
سایر بیماری های شریانی مانند بیماری های قلبی عروقی، بیماری های مغزی عروقی و بیماری های عروقی محیطی
https://woundsworld.com/wp-content/uploads/2024/01/شریانی1111.jpg643750alikh1010https://woundsworld.com/wp-content/uploads/2021/03/woundLogo-300x300.pngalikh10102024-01-02 17:40:592024-06-13 02:36:39زخم های شریانی چیست؟ | عوامل، علائم ایجاد و روش درمان آن
زخم های شریانی و وریدی دو نوع از زخم های باز هستند که بر روی بدن به وجود می آیند ؛ این زخم ها اغلب در اندام های تحتانی مانند پاها تشکیل می شوند.
به دلیل فقدان جریان خون به بافت ، زخم های شریانی در نتیجه صدمه به عروق ایجاد می شوند . زخم های وریدی از آسیب به رگ ها ، ناشی از بازگشت ناکافی خون به قلب ایجاد می شوند.
بر خلاف سایز زخم ها ، ترمیم و درمان این نوع زخم ها ماه ها به طول می انجامد . با اینکه این دو نوع زخم شباهت هایی با یکدیگر دارند اما برای اطمینان از بهبودی کامل و سریع نیازمند روش های درمانی متفاوت هستند.
https://woundsworld.com/wp-content/uploads/2024/01/وریدی111222.jpg559727alikh1010https://woundsworld.com/wp-content/uploads/2021/03/woundLogo-300x300.pngalikh10102024-01-02 17:40:572024-01-08 17:10:58زخم های وریدی و شریانی چه تفاوت هایی با هم دارند؟| دنیای زخم
زخم های وریدی اغلب ناحیه روی پا، حد فاصل زانو تا انتهای ساق پا، را مبتلا می نماید. این زخم ها اغلب سطحی بوده با لبه های نامنظم با ترشح متوسط تا زیاد وبستر و ظاهر زخم زردرنگ می باشد. نارسایی مزمن عروق ، سبب تجمع خون در وریدها می گردد.
در این حالت خون تیره از اندامهای تحتانی به سمت قلب بازنمی گردد و تجمع آن در وریدها سبب ایجاد تورم و فشار در پاها، و در طولانی مدت سبب نازک شدن لایه اپیدرم پوست پاها می شود. در این حالت زخم های وریدی با تاول کوچکی شروع شده و به سرعت وسیع می شود. در این حالت پاها سنگین، در لمس با ادم گوده گذار همراه بوده وایستادن و آویزان نگه داشتن با درد پاها همراه است. بالا نگه داشتن پاها و بانداژ پای متورم سبب بهبود درد می شود.
چه افرادی بیشتر در معرض ابتلا به زخم های وریدی قرار دارند؟
افراد مسن
افراد چاق
افرادی که فشار خون دارند
افراد دیابتی
افرادی که نارسایی قلبی دارند
افرادی که نارسایی کلیوی دارند
سابقه داشتن لخته ی خونی در پاها (ترومبوز وریدی عمیق)
شکستگی یک استخوان بلند در پا و یا سایر صدمات جدی مانند سوختگی و یا آسیب عضلات
انسداد رگ های لنفاوی که باعث ایجاد مایعات در پاها می شود
افراد مبتلا به رگ های واریسی
کارهایی با نشستن های طولانی یا ایستادن های طولانی
سابقه خانوادگی نارسایی وریدی
علایم و نشانه های زخم های وریدی:
ورم پا ، سنگینی و گرفتگی پا
رنگ پوست قرمز ، بنفش و یا قهوه ای شده و پوست سفت و سخت می شود (این ها نشانه ی جمع شدن خون است)
خارش و سوزن سوزن شدن
زخم کم عمق با پایه ی قرمز رنگ که گاهی اوقات توسط یک بافت زرد پوشیده شده است
حاشیه های ناهموار
پوست این ناحیه ممکن است براق ، محکم ، گرم یا داغ و بدون رنگ باشد .
درد پا
در صورتی که زخم عفونت کند ، ممکت است بوی بدی داشته باشد و چرک از زخم خارج شود.
چه زمانی به پزشک مراجعه کنید:
در صورت مشاهده هر گونه از علائم عفونت ، سریعا به پزشک مراجعه کنید ؛ این علائم شامل :
قرمزی ، گرم شدن و ورم کردن اطراف زخم
داشتن ترشح بیش از حد و یا ترشحاتی به رنگ مایل به زرد و برفکی
خون ریزی
بوی بد زخم
تب یا لرز
افزایش درد
چگونگی تشخیص زخم های وریدی:
اول، معاینه فیزیکی انجام می شود. از بیمار در مورد سابقه لخته شدن خون در رگ ها ، جراحی واریسی یا وجود چنین وضعیت مشابهی در خانواده سوال می شود. با توجه به این اطلاعات،اگر زخم های وریدی در نظر گرفته شود، تشخیص با روش های تصویربرداری حمایت می شود.
روش های تصویربرداری چیست؟
شایع ترین روش استفاده شده سونوگرافی داپلر است. با این روش، انسداد رگ‌های خونی و یا کاهش سرعت جریان خون در رگ ها تشخیص داده می شود.
زخم فشاری استوما ، علل زخم استومی وجود فشار بر روی پوست بدلیل : نامناسب بودن چسب پایه ، اثر پرتو درمانی روی پوست ، استفاده نامناسب از خمیر استومی می باشد.
بیشترین علت ایجاد زخم فشاری استوما، چسب پایه استومی می باشد. در صورت مشاهده زخم فشاری استوما از پماد کانوین بر روی پوست استفاده می کنیم. اگر زخم خونریزی دهنده بود می توان از پودر استومی برای کنترل خونریزی استفاده کرد.
تو رفتگی استوما (Retraction)
بعد از زخم فشاری استوما و تو رفتگی استوما هنگامی اتفاق می افتد که بافت اسکار ناشی از زخم جراحی اطراف استوما، منقبض می شود و استوما را به داخل می کشد. علل رترکسیون استوما می تواند حاملگی، چاق شدن در خانم ها و برداشتن نکروز باشد. تو رفتگی استوما یکی از دلایل مهم نشت از اطراف کیسه است که مشکلات زیادی برای استومیت ایجاد می کند و میتواند باعث زخم فشاری استوما شود.
تنگی استوما : تنگی دهانه استوما معمولا به دلیل فرآیندهای ترمیم زخم فشاری استوما و ایجاد بافت اسکار و یا تکنیک نامناسب جراحی ایجاد می شود. به دنبال تنگی دهانه استوما بیمار نمی تواند عمل دفع را به راحتی انجام دهد. هم چنین به دلیل انباشته شدن گاز در پشت محل تنگی، خروج آن به صورت ناگهانی و با فشار و صدا صورت می گیرد. به دلیل نشت مدفوع و عدم تخلیه کامل آن، مشکلات پوستی در اطراف استوما نیز شایع است. نخستین اقدام در درمان تنگی استوما محافظت از پوست می باشد. گاهی عمل جراحی تنها اقدام ممکن برای رفع تنگی است. یکی از راه های پیشگیری و درمان این تنگی فرو بردن انگشت ژل زده به دهانه ورودی استوما می باشد.
پرولاپس استوما:پرولاپس در واقع پایین افتادن و بیرون زدگی استوما است. استومای بیرون زده، طویل می شود و چین و چروک های عادی خود را از دست می دهد. پرولاپس استوما در دوران حاملگی سایع تر است زیرا در حاملگی ماهیچه های جدار شکم ضعیف می شوند. در صورت ایجاد پرولاپس اولین اقدام، بازگرداندن استوما به داخل از طریق کمپرس سرد به وسیله قرار دادن حوله روی آن است. اگر این مشکل برطرف نشد یا ادامه یافت، معمولا به جراحی نیاز پیدا می کند.
علل پرولاپس : پرولاپس استوما هنگامی ایجاد می شود که استوما به خوبی به وسیله عضلات حمایت نمی شود. مثلا هنگامی که استوما خارج از غلاف عضله رکتوس شکمی تعبیه می شود، احتمال پرولاپس زیاد است. همچنین ممکن است پرولاپس به دلیل کم بودن تعداد سوچورهای جراحی ایجاد شود. پرولاپس بیشتر در کلوستومی های لوپ و در استومای کودکان و در دوران حاملگی ایجاد می شود.
فتق استوما : زخم فشاری استوما و فتق استوما پس از جراحی ،عضلات جدار شکم ضعیف می شوند. به همین دلیل بیماران مستعد ایجاد فتق یا بیرون زدگی محتویات شکم هستند. علائم فتق اطراف استوما عبارت است از قرمزی، درد و برآمدگی در ناحیه اطراف استوما. برای فتق های کوچک، تنها نیاز به کمربند مخصوص فتق می باشد. ولی فتق های خیلی بزرگ معمولا نیاز به جراحی دارند.
بهتراست برای پیشگیری از ایجاد فتق اطراف استوما از برداشتن چیزهای سنگین از روی زمین و حمل بار زیاد به خصوص در روزهای اول پس از جراحی خودداری کرد.
واریس اطراف استوما: در بعضی از بیماران که مشکلات کبدی مثل سیروز یا متاستاز توموری به کبد دارند، گاهی عروق برجسته در استوما به صورت پیچ در پیچ و واریسی مشاهده می شوند. این عروق ممکن است خونریزی کنند و گاهی خونریزی می تواند شدید و کشنده باشد. باید به بیماران دچار واریس توضیح داد که کوچکترین آسیبی به استوما ممکن است موجب خونریزی شود. پزشک برای درمان آنها از سوزاندن و یا محلول نیترات نقره استفاده می کند.
عوارض ایلئوستومی:
زخم فشاری استوما:
از آنجا که مواد دفعی ایلئوستومی فرم مایع دارد و دارای آنزیم های روده ای می باشد، در مجاورت با پوست به آن صدمه وارد می کند. به همین دلیل مشکلات پوستی در بیماران ایلئوستومی شایع تر است و ریسک عفونت و تحریک پوستی نیز بیشتر است. از انجا که فرم مواد دفعی مایع است، ایلئوستومیت ها آب زیادی را از دست می دهند و در صورتی که روزانه به حد کافی مایعات مصرف نکنند، ممکن است دچار کمبود مایعات بدن شوند. همچنین به دلیل کوتاه بودن لوله گوارش و زمان کم برای جذب، بسیاری از داروهای مصرفی به خوبی جذب نمی شوند.
زخم فشاری استوما : انسداد روده در ایلئوستومیت ها شایع تر است ولی در کلوستومیت ها نیز دیده می شود. انسداد معمولا ناشی از مصرف مواد فیبری یا موادی است که هضم دشواری دارند. مانند ذرت بوداده، کرفس و در بعضی موارد گوشت های سفت، تند غذا خوردن، خوب نجویدن غذا. از شروع غذاهای جامد و دیر هضم بلافاصله بعد از عمل جراحی می تواند باعث انسداد شود. برخی انسدادها خفیف هستند و خود به خود برطرف می شوند. ولی بعضی از آنها نیز ممکن است با درد شدید همراه باشند و منجر به بستری شدن در بیمارستان شوند. به همین دلیل دانستن علائم انسداد و اقدامات لازم برای برطرف کردن آن جزنکات بسیار مهمی است که هر استومیت باید در مورد آن اطلاعات کسب کند.
علائم انسداد روده عبارتند از :
تورم استوما
اتساع و نفخ شدید شکمی
کاهش برون ده استوما ( در بعضی موارد عدم دفع کامل از استوما )
درد و کرامپ شکمی
تهوع و استفراغ
این علایم ممکن است بسیار شدید باشند و حتی تا 24 ساعت ادامه یابند.
اقدامات لازم در زمان انسداد روده:
زخم فشاری استوما :در صورت شک به انسداد روده، حتما باید مصرف غذاهای جامد را متوقف کرده و هرگز از داروهای ملین و ضد درد استفاده نکنید. بهتر است برای مدتی از خوردن غذا خودداری و فقط از نوشیدنی های ولرم بدون گاز استفاده کنید. از وارد کردن هر شیئی بع داخل استوما پرهیز کنید و در صورت متورم شدن استوما، بهتر است از چسب پایه ای که برش بزرگتری دارد استفاده کنید. برای شل کردن عضلات شکم می توانید از حمام یا وان آب گرم استفاده کنید. بهتر است که سطح شکم خود را ماساژ داده و زانوهای خود را به داخل شکم خم کنید.
در صورتی که درد اجازه می دهد، پیاده روی مختصر در این شرایط مناسب است. اگر هیچ کدام از اقدامات ذکر شده موجب تخفیف علائم نشد، باید حتما به پزشک مراجعه کنید. درمان انسداد روده شامل جایگزین کردن مایعات و الکترولیت های بدن و کنترل درد می باشد.
بهتر است به نخستین نشانه های انسداد دقت شود. یک انسداد نسبی معمولا خود را با دردهای کرامپی شکم، خروج مدفوع آبکی و بد بو، اتساع شکمی و تورم استوما همراه با تهوع و استفراغ نشان می دهد. انسداد کامل ایلئوستومی با عدم دفع مدفوع از استوما برای بیش از 4 ساعت، درد شدید شکمی، تورم شکم و استوما و تهوع و استفراغ همراه است.
غذاهایی که موجب انسداد روده می شوند عبارتند از: ذرت بو داده، آجیل، غذاهای پرفیبر مانند کرفس، پوست میوه ها و گوشتی که خوب جویده نشده است. برای جلوگیری از ایجاد انسداد بهتر است همواره گوشت به قطعات ریز خرد و به خوبی جویده شود.
غذاهایی که موجب انسداد روده می شوند عبارتند از: ذرت بو داده، آجیل، غذاهای پرفیبر مانند کرفس، پوست میوه ها و گوشتی که خوب جویده نشده است. برای جلوگیری از ایجاد انسداد بهتر است همواره گوشت به قطعات ریز خرد و به خوبی جویده شود.
انتخاب کیسه استوما:
انتخاب نوع کیسه متناسب با شرایط بیمار از نظر جسمی، نوع استوما و وضعیت اقتصادی متفاوت است. کیسه های استومی از نظر چسب پایه به دو دسته تقسیم می شوند:
یک تکه ( چسب به کیسه متصل می باشد)
دوتکه ( چسب از کیسه جدا است)
زخم فشاری استوما: کیسه های استومی از نظر رنگ و ظاهر دو مدل شفاف و رنگی یا غیر شفاف دارند. از نظر قابلیت تخلیه شامل انواع ته باز ( مناسب برای زمانیکه حجم مواد دفعی زیاد است). ته بسته ( مناسب برای زمانی که تعداد دفعات و حجم آن کم باشد) می باشد.
