زخم های شریانی

زخم های شریانی چیست؟ | عوامل، علائم ایجاد و روش درمان آن

زخم های شریانی چیست؟

زخم های شریانی به علت نامناسب خونرسانی ایجاد می شوند. در این حالت خون، مسیر طبیعی خود را طی نکرده و به انگشتان پا نمی رسد. آترواسکلروز( رسوب چربی در دیواره عروق) شایع ترین بیماری های شریانی است. با انسداد عروق بزرگ دراندام ها باعث نارسایی مزمن شریانها شده و در طولانی مدت سبب بروز کم خونی در پاها و مرگ بافت می شود.

بیماری زخم های شریانی پا اغلب در نوک انگشتان پا، پاشنه ها و نواحی حاشیه ای کف پا و نواحی استخوانی پا و یا نواحی از پا که در معرض سایش کفش و یا ضربه های ممتد بروز پیدا می کنند، این زخمها دارای لبه های صاف، مشخص و سوراخ دار می باشند،اغلب عمیق بوده و رنگ سیاه یا زرد دارند ، ترشح کم داشته و بسیاردردناک هستند

در طول روز دردی نداشته ولی با بالا نگه داشتن پاها بسیار دردناک می باشند . درد ناشی از آنها می تواند در شب شدیدتر باشد و بیماران برای رهایی از این درد شب ، پای خود را از رختخواب یا لبه تخت آویزان می کنند یا روی صندلی می خوابند.

زخم های شریانی

عوامل ایجاد زخم شریانی چیست؟

زخم های شریانی ناشی از نارسایی شریانی است. به عبارتی انتقال ناکافی اکسیژن و خون غنی از مواد مغذی به بافتها به انداازه کافی وجود ندارد. نارسایی شریانی در اثر فشار خون بالا و تنگی عروق به دلیل تصلب شرایین ایجاد میشود. تصلب شرایین به دلیل رسوب لیپیدها در دیواره عروق آسیب دیده ، سیگار کشیدن و فشار خون بالا است. این رسوبات تا حدی شریان را مسدود می کنند و در نتیجه جریان خون در بافت ها کاهش می یابد.

اغلب اوقات ، یک زخم شریانی به دنبال یک آسیب جزئی ایجاد می شود که به دلیل خون رسانی ضعیف به زخم، بهبود نمی یابد.

زخم های شریانی

علایم زخم های شریانی چیست؟

در هنگام ارزیابی زخم باید به کوچکترین نشانه ها، توجه شود. محل قرارگیری، اندازه و عمق زخم از مهم ترین ویژگی های زخم های اسکمیک است.

  • این زخم در قسمت های پایینی ساق ها و بالای پا و شست آن قرار دارند.
  • زخم ها شکل متقارن با مرزهای مشخص دارند.
  • این زخم ها در شب دردناک می شوند.
  • ممکن است هنگام لمس یا ضربه زدن دچار خونریزی شوند.
  • پوست اطراف زخم سرد، رنگ پریده یا آبی رنگ است و براق به نظر می رسد.
  • موهای پا دچار ریزش می شود.
  • کند شدن ضربان در مچ پا و یا مچ دست
  • درد و گرفتگی در باسن و پشت پاها در طول ورزش کردن و استراحت پس از آن، این امر به دلیل کمبود اکسیژن جهت پاسخگویی به نیازهای افزایش یافته عضلا ت رخ می دهد.
  • سوزش و درد پا در حالت استراحت، که با پایین آوردن پاها بهتر شده و با بالا بردن آنها بدتر می شود.

زخم های شریانی چگونه تشخیص داده می شوند؟

علاوه بر مشاهده و گرفتن تاریخچه، بعضی آزمایشات تشخیصی زیر کاربرد دارد:

  • زمان بازگشت عروقی: این زمان به زمانی اشاره می کند که عروق خونی پس از ایجاد فشار بر روی سطح پوست به عنوان مثال در پاها، مجددا پر از خون می شوند. اگر زمان بازگشت عروقی طولانی شود ممکن است نارسایی شریانی در بیمار مبتلا به زخم اندام های تحتانی را نشان دهد.
  • آزمون Buerger: در این آزمون بیمار بایستی صاف دراز بکشد و پا را حدود 1 دقیقه با زاویه 45 درجه بالا نگه دارد. چنانچه پای بیمار هنگام بالا بردن رنگ پریده شود و پس از پایین آوردن به رنگ قرمز روشن درآید نتیجه تست مثبت است و فرد مبتلا به بیماری شریانی است.
  • تعیین شاخص فشار بازو و قوزک پا (ABPI) : در این روش از یک پروب داپلر برای اندازه گیری فشار خون در هر دو مچ پا و بازو استفاده می شود. اگر نسبت این دو شاخص کمتر از 0/9 باشد احتمال بیماری شریانی وجود دارد. مقدار کمتر یا مساوی 0/5 نشان دهنده بیماری شدید است.
  • اکسی متری پوستی : این روش شامل اندازه گیری میزان اکسیژن در اطراف زخم است. اندازه های کمتر از mmHg 40 نشان دهنده نارسایی عروقی و کمتر از mmHg 20 نشان دهنده نارسایی شدید است.

زخم های شریانی

درمان زخم شریانی چگونه انجام می دهد؟

اگرچه توصیه میشود که تمرکز تیم درمانی برروی پیشگیری از ایجاد زخم باشد، اما توصیه های زیر میتواند به افزایش سرعت ترمیم و بهبود زخم کمک کند:

  • دبریدمان زخم های شریانی با خونرسانی ضعیف باعث بزرگتر شدن زخم میشود. به همین دلیل توصیه میشود که بافت دست نخورده دبرید نشود. بافت عفونی اصطلاحا گانگرن خیس  wet gangrene نامیده میشود که میتوان به وسیله دبرید شارپ یا جراحی surgical آن را حذف کرد.
  • پوست و بافت نکروز باید به وسیله گاز استریل، خشک نگه داشته شوند. همچنین میتوان بین انگشتان پا پنبه قرار بگیرد. استفاده از پانسمان نقره علاوه بر پیشگیری از عفونت، از خیس خوردگی پوست پیشگیری میکند.
  • باید با استفاده از روش های مناسب فشار از روی پاشنه ها برداشته شود.
  • کفش های آفلودینگ و ابزار های کمک حرکتی باعث کاهش نیروی وارده به اندام های تحتانی میشود.
  • بلند کردن پشتی تخت به اندازه 5 تا 7 درجه باعث بهبود جریان خون در پا میشود. زیرا جاذبه زمین به حرکت خون کمک میکند.
  • گرم نگه داشتن اندام ها باعث پیشگیری از انقباض عروق به دلیل سرما میشود. البته استفاده از آب داغ یا پدهای گرم کننده هم خیلی توصیه نمیشود. زیرا بیماران دیابتی معمولا نمیتوانند گرما را به خوبی احساس کنند و استفاده از این وسایل ممکن است باعث آسیب به پوست آنها شود. همچنین به دلیل نارسایی عروق، ممکن است بدن نتواند گرما را به خوبی دفع کند. افزایش دما در یک ناحیه باعث ایجاد تاول، زخم و عفونت میشود.
  • روش هایی مانند تحریک الکتریکی electrical stimulation، امواج مافوق صوت با فرکانس کم low frequency noncontact ultrasound و فاکتور رشد میتواند به افزایش گردش خون مویرگی کمک کند.
  • در درمان عفونت زخم، با وجود اینکه باکتری ها تقریبا تمام پا را زخم می کنند، آنتی بیوتیک های سیستمیک برای درمان مورد نیاز نیست. مگر اینکه علایم بالینی عفونت وجود داشته باشند.
  • تغییر در سبک زندگی مانند توقف مصرف سیگار و تغییر در رژیم غذایی به منظور کاهش میزان چربی خون و کلسترول و یا کنترل قند خون.

زخم های شریانی

چه کسانی دچار زخم های شریانی می شوند؟

برخی عوامل در سبک زندگی و بیماری های مختلف، مرتبط با ایجاد زخم های شریانی هستند. مانند:

  • دیابت
  • آرتریت روماتویید
  • چاقی
  • سیگار کشیدن
  • فشار خون بالا
  • چربی خون و کاسترول بالا
  • نارسایی کلیه
  • اختلالات لخته شدن و گردش خون
  • سایر بیماری های شریانی مانند بیماری های قلبی عروقی، بیماری های مغزی عروقی و بیماری های عروقی محیطی

مطالب مرتبط: کلینیک زخم / زخم سوختگی / زخم عفونی / وکیوم تراپی

زخم های وریدی

زخم های وریدی | علایم و نشانه های زخم وریدی | تشخیص زخم وریدی

زخم های وریدی چیست؟

زخم های وریدی اغلب ناحیه روی پا، حد فاصل زانو تا انتهای ساق پا، را مبتلا می نماید. این زخم  ها اغلب سطحی بوده با لبه های نامنظم با ترشح متوسط تا زیاد وبستر و ظاهر زخم زردرنگ می باشد.  نارسایی مزمن عروق ، سبب تجمع خون در وریدها می گردد.

در این حالت خون تیره از اندامهای تحتانی به سمت قلب بازنمی گردد و تجمع آن در وریدها سبب ایجاد تورم و فشار در پاها، و در طولانی مدت سبب نازک شدن لایه اپیدرم پوست پاها می شود. در این حالت زخم های وریدی با تاول کوچکی شروع شده و به سرعت وسیع می شود. در این حالت پاها سنگین، در لمس با ادم گوده گذار همراه بوده وایستادن و آویزان نگه داشتن با درد پاها همراه است. بالا نگه داشتن پاها و بانداژ پای متورم سبب بهبود درد می شود.

زخم های وریدی

چه افرادی بیشتر در معرض ابتلا به زخم های وریدی قرار دارند؟

  • افراد مسن
  • افراد چاق
  • افرادی که فشار خون دارند
  • افراد دیابتی
  • افرادی که نارسایی قلبی دارند
  • افرادی که نارسایی کلیوی دارند
  • سابقه داشتن لخته ی خونی در پاها (ترومبوز وریدی عمیق)
  • شکستگی یک استخوان بلند در پا و یا سایر صدمات جدی مانند سوختگی و یا آسیب عضلات
  • انسداد رگ های لنفاوی که باعث ایجاد مایعات در پاها می شود
  • افراد مبتلا به رگ های واریسی
  • کارهایی با نشستن های طولانی یا ایستادن های طولانی
  • سابقه خانوادگی نارسایی وریدی

زخم های وریدی

علایم و نشانه های زخم های وریدی:

  • ورم پا ، سنگینی و گرفتگی پا
  • رنگ پوست قرمز ، بنفش و یا قهوه ای شده و پوست سفت و سخت می شود (این ها نشانه ی جمع شدن خون است)
  • خارش و سوزن سوزن شدن
  • زخم کم عمق با پایه ی قرمز رنگ که گاهی اوقات توسط یک بافت زرد پوشیده شده است
  • حاشیه های ناهموار
  • پوست این ناحیه ممکن است براق ، محکم ، گرم یا داغ و بدون رنگ باشد .
  • درد پا

در صورتی که زخم عفونت کند ، ممکت است بوی بدی داشته باشد و چرک از زخم خارج شود.

چه زمانی به پزشک مراجعه کنید:

در صورت مشاهده هر گونه از علائم عفونت ، سریعا به پزشک مراجعه کنید ؛ این علائم شامل :

  • قرمزی ، گرم شدن و ورم کردن اطراف زخم
  • داشتن ترشح بیش از حد و یا ترشحاتی به رنگ مایل به زرد و برفکی
  • خون ریزی
  • بوی بد زخم
  • تب یا لرز
  • افزایش درد

زخم های وریدی

چگونگی تشخیص زخم های وریدی:

اول، معاینه فیزیکی انجام می شود. از بیمار در مورد سابقه لخته شدن خون در رگ ها ، جراحی واریسی یا وجود چنین وضعیت مشابهی در خانواده سوال می شود. با توجه به این اطلاعات،اگر زخم های وریدی در نظر گرفته شود، تشخیص با روش های تصویربرداری حمایت می شود.

روش های تصویربرداری چیست؟

شایع ترین روش استفاده شده سونوگرافی داپلر است. با این روش، انسداد رگ‌های خونی و یا کاهش سرعت جریان خون در رگ ها تشخیص داده می شود.

مطالب مرتبط: کلینیک زخم / زخم سوختگی / زخم عفونی / درمان عفونت زخم / استومی

زخم واریسی | دلایل ایجاد زخم واریسی| 3 علایم اولیه و درمان آن

زخم واریسی چیست؟

زخم واریسی یک زخم سطحی روی پوست است و زمانی که سیاهرگ نمی تواند خون را به عقب و به سمت قلب بازگرداند ایجاد می شود. زخم های واریسی غالبا نشانه ی ابتلا به بیماری واریس وریدی در مراحل پیشرفته است. زخم های واریسی می توانند یک مشکل طولانی مدت برای مبتلایان باشند اما می توان آنها را با روش های درمانی مناسب به سرعت درمان کرد. با درمان رگ واریسی می توان از ایجاد زخم های واریسی پیشگیری کرد. این زخم ها معمولا در اطراف قسمت قوزک داخلی پایین پا، بالای مچ پا و زیر ماهیچه ساق پاشکل می گیرند.

درمان زخم واریسی

چگونه واریس موجب ایجاد زخم می شود؟

سیاهرگ های پا که خون را به سمت قلب حمل می کنند یک دریچه یک طرفه دارند که فقط اجازه می دهند که خون به سمت بالا حرکت کند و از بازگشت خون به سمت پایین جلوگیری می کند. در برخی از افراد، این دریچه ها به درستی کار نمی کنند یا به علت ترومبوز (لخته شدن خون) در سیاهرگ، آسیب دیده اند. اگر این دریچه ها آسیب ببینند، خون در مسیر اشتباه در رگ جریان می یابد که در نتیجه در هنگام ایستادن فشار زیادی را به رگ وارد می کند. این فشار زیاد غیر عادی باعث آسیب دیدگی پوست و ایجاد زخم می شود. این زخم ها معمولا در زنان بیش از مردان دیده می شود.  بیشتر افراد مبتلا به این بیماری در سنین بین 50 تا 70 سالگی قرار دارند. زخم های واریسی معمولا در قسمت پایین پا دیده می شوند.

دلایل ایجاد زخم واریسی:

اگر پس از آسیب دیدگی های جزئی در پا، مشکلی در گردش خون در رگ های پا ایجاد شود، زخم وریدی پا ممکن است به وجود آید. در صورت وجود این مشکل، فشار داخل سیاهرگ افزایش می یابد. این فشار بالای مداوم، می تواند به مرور عروق کوچک خونی در پوست را دچار آسیب کرده و آن ها را شکننده کند. در نتیجه، پوست شما به راحتی شکسته و پس از ضربه یا کشش، این زخم ها ایجاد می شوند.

درمان زخم واریسی

علایم اولیه زخم واریسی:

علائم اولیه این زخم عبارتند از:

  • تورم، سنگینی و گرفتگی پا
  • پوست سفت و سخت شده به رنگ قهوه ای، بنفش یا قرمز تیره ( این نشانه تجمع خون است)
  • احساس خارش و گزگز

خصوصیات زخم های واریسی:

  • زخم های سطحی قرمز رنگ که در برخی موارد با بافت های زرد رنگ پوشیده شده اند.
  • مرز و شکل زخم ها غیر یکنواخت است.
  • پوست اطراف ممکن است درخشان، سفت و گرم شده و تغییر رنگ یابد.
  • درد و سنگینی پا
  • اگر زخم عفونی شود، ممکن است بدبو شده و چرک از آن تخلیه شود.

چه کسانی در معرض خطر زخم واریسی قرار دارند؟ :

برخی از عواملی که احتمال ابتلا به این مشکل را افزایش می دهند عبارتند از:

  1. چاقی یا اضافه وزن : که احتمال افزایش فشار بر عروق پا را افزایش می دهد.
  2. مشکل در راه رفتن : باعث ضعف عضلات ساق پا شده و بر گردش خون در عروق پا تاثیر می گذارد.
  3. سابقه ترومبوز در عروق عمیق یا DVT : لخته های خون که در پا شکل می گیرند ممکن است باعث آسیب دیدگی دریچه ها در عروق شوند.

تشخیص زخم واریسی:

در شرح حال بیمار ممکن است مشکلاتی مانند: دیابت، ترومبوز وریدی عمقی، جراحت یا عمل جراحی در پای مبتلا، سابقه ابتلا به زخم واریسی یا واریس دیده شود. ممکن است انجام آزمایش هایی مانند اولتراسوند داپلر، بیوپسی پوست و پج تست برای تایید تشخیص لازم شود.

رگ های خونی

مطالب مرتبط: کلینیک زخم / زخم سوختگی / درمان عفونت زخم / زخم فشاری استوما / شستشوی روده

زخم بستر

سه دلیل برای ایجاد زخم های بستر مشخص شده است

فشار

 فشار طولانی مدت روی پوست، بافت زیرین را تحت فشار قرار می دهد. و در نتیجه جریان خون بافت مختل شده و در نهایت بافت می میرد. این موضوع شایع ترین روش ایجاد زخم های بستر است و به طور کلی بیشتر برای افرادی که بستری هستند، توان جابجایی از تخت یا ویلچر را ندارند و یا قادر به حرکت نیستند رخ می دهد.

نیروی برشی

برش زمانی اتفاق می افتد که سطح پوست ثابت باقی می ماند یا در یک جهت لغزش دارد، در حالی که استخوان یا رباط های زیرین در جهت دیگر حرکت می کنند. این عمل هم باعث کاهش جریان خون و مرگ بافت می شود.

اصطکاک

 اصطکاک ادامه دار پوست در برابر یک سطح در طول مدت طولانی باعث می شود که پوست پاره شده و رو به زوال رود.

محل  ایجاد زخم بستر

در افرادی که همیشه درازکش به پشت هستند و نمی توانند حرکت کنند: 

پشت سر، شانه، آرنج، باتکس، پاشنه

در افرادی که همیشه دراز کش به شانه هستند و نمی توانند حرکت کنند:

 گوش، شانه، آرنج، لگن، ران، ساق، پاشنه

در افرادی که همیشه دراز کش بر روی شکم هستند و نمی توانند حرکت کنند: 

آرنج، قفسه سینه، زانو، انگشتان

مراحل درمان زخم بستر

اولین قدم در درمان زخم بستر حذف فشار ممتدی است که موجب تشکیل زخم شده است. برای کم کردن فشاراقدامات زیر انجام می­شود:

  1. جابجایی مکرر بیمار

بیمار باید به کمک پرستار یا سایر بستگان مرتبا تغییر وضعیت داده شود و همچنین در وضعیت مناسب قرار گیرد. کسی که دراز کشیده است باید هر یک ساعت یک بار و کسی که در روی صندلی چرخدار می­نشیند باید هر ۱۵ دقیقه وضعیت خود را تغییر دهد. همچنین می توان از تجهیزات کمک حرکتی برای جابه جا کردن بیمار بدون فشار زیاد استفاده کرد.

  • 2) سطوح حمایت کننده

استفاده از بالشت یا بالشتک­های حاوی آب یا هوا می­تواند به بیمار کمک کند تا فشار زیادی به محل زخم وارد نشود و همچنین در وضعیت مناسب قرار بگیرد.

  • 3)      خارج کردن بافت آسیب دیده و مرده زخم بستر

برای اینکه بافت­ها بهبود یابند ابتدا باید بافت های مرده از بدن خارج شوند. برای این منظور از روش های متفاوتی استفاده میشود که عبارتند از:

  • عمل جراحی و خارج کردن بافت آسیب دیده از بدن
  • وسایل شستشو تحت فشار یا استفاده از پانسمان­های خاص که موجب کنده شدن بافت­های مرده از زخم می­شوند.
  • استفاده از مواد شیمایی مخصوص که مانند آنزیم عمل کرده و بافت مرده را در خود حل می­کنند.

4)  تمیز کردن و پانسمان مرتب زخم بستر

برای جلوگیری از عفونت باید زخم را مرتبا تمیز نگه داشت. زخم مرحله یک را میتوان با آب تمیز و صابون ملایم به طور مرتب شستشو داد ولی وقتی زخم ایجاد شده است شستشو باید با محلول سالین یا نمکی انجام شود. پانسمان موجب خشک نگه داشتن زخم و جلوگیری از ورود میکروب به آن می­شود. انواع مختلف پانسمان بصورت گاز، ژل و فوم وجود دارند.

همچنین برای کاهش درد به بیمار داروهایی داده می­شود و در صورت عفونی بودن به بیمار آنتی بیوتیک داده می­ شود.

5)  درمان جراحی زخم بستر

گاهی اوقات زخم بستر به حدی شدید شده و رشد می­کند که منطقه وسیعی از پوست از بین رفته و بافت های زیرین آن مانند استخوان و تاندون­ها بدون حفاظ می­مانند. در این موارد ممکن است بدن نتواند بافت جدیدی را بر روی استخوان یا تاندون و بصورت جایگزین پوست بسازد. این بیماران معمولا نیاز به عمل جراحی دارند. در این اعمال جراحی بافت های مرده و عفونی کاملا خارج شده و سپس با استفاده از روش­های جراحی ترمیمی از پوست قسمتهای دیگر بیمار استفاده شده و روی استخوان یا تاندون ها پوشانده می­شود.

چگونه از ایجاد زخم بستر با زخم فشاری پیشگیری کنیم

پیشگیری از ایجاد زخم فشاری آسانتر و موثرتر از درمان آن است. موثرترین روش در پیشگیری از ایجاد زخم بستر تغییر وضعیت دادن مکرر بیمار است. این تغییر وضعیت دادن باید بصورت مکرر و مرتب باشد.

در حین تغییر وضعیت باید بدن را در وضعیت هایی قرار داد تا قسمت هایی که بیشتر در معرض زخم فشاری هستند تحت فشار کمتری قرار گیرند.پوست باید مرتبا تمیز شود. وضعیت تغذیه بیمار هم باید خوب باشد. تشک­های مواج می­توانند مانع ایجاد زخم بستر شوند.

دست کم هر 2 ساعت برای از بین بردن فشار، موقعیت بیمار را تغییر دهید.
 از بالش، پوست گوسفند، فوم پد و پودر که می‌تواند به کاهش فشار کمک کند استفاده کنید.
 وعده های غذایی خوب و متعادل کننده با کالری کافی برای بیمار اماده کنید.
بیمار هرروز مقدار زیادی آب (8 تا 10 فنجان ) بنوشد.
 ورزش روزانه، از جمله طیف وسیعی از حرکات ورزشی داشته باشد.
 پوست بیمار را تمیز و خشک نگه دارید.

درمان زخم بستر در سالمندان

استفاده از برخی ویتامین ها از جمله ویتامینA ، C و املاحی مانند زینک (روی) می تواند به بهتر شدن و التیام سریع تر زخم بستر و بهبود بیماری سالمندکمک کند.

چنانچه زخم بسترعمقی باشد باید با مواد ضدعفونی کننده زخم را شست تا از سوار شدن عفونت پیشگیری شود و در صورت لزوم باید آنتی بیوتیک خوراکی مصرف کرد

آموزش افرادی که با سالمند و بیمار در حال زندگی هستند اهمیت ویژه ای در درمان زخم بستر در منزل دارد.

آموزش رعایت پوزیشن های سالمند و تغییر پوزیشن متناوب و کاهش فشار در ناحیه زخم بستر بیمار مهمترین اصل است

گروهی از پماد های ترمیم کننده زخم بستر

پماد آلفا :

این پماد، محصول ترمیم کننده گروه رژودرم است که با خاصیت باکتریواستاتیک خود نقش مهمی در پیشگیری و کنترل عفونت زخم بستر دارد.

با استفاده از این محصول و به کار بستن توصیه‌های مربوط به زخم بستر که در راهنمای مصرف آلفا آمده است می‌توان به ترمیم این زخم‌ها کمک کرد.

با استفاده از آلفا نیازی به دبریدمان‌های دردناک و مصرف آنتی‌بیوتیک‌ها به صورت بی‌رویه نیست؛

همچنین التهاب و درد بیمار کاهش می‌یابد. مجموع این امتیازات آلفا را به عنوان یک ترمیم کننده مناسب زخم‌های بستر معرفی می‌کند.

کرم اسکار رژودرم:

این کرم میتواند خارش های مقاوم دوران بهبود زخم را کنترل نماید، و در عین حال از ایجاد اِسکار پیشگیری نماید

پماد کالاندولا برای زخم بستر

با توجه به ارزانی و در دسترس بودن می تواند در درمان زخم های فشاری مورداستفاده قرار گیرد و در بهبود زخم موثر می باشد و به عنوان یک روش درمانی در بیمارستان ها و منازل برای درمان زخم های فشاری بیماران تجویز و استفاده شود.

آیا زخم بستر کشنده است

هنگامی که زخم بستر به مراحل بعدی پیشرفت می کند، می تواند منجر به عوارض دیگری نیز شود که برای بیماران مرگبار است. سه مورد از عوارضی که باعث مرگ و میر ناشی از زخم بستر می شوند، استئومیلیت، سپسیس، و گانگرن هستند.

استئومیلیتاستئومیلیت بیماری عفونت استخوان است. عفونت از بافت آسیب دیده شروع می شود، به داخل جریان خون منتقل شده و سپس به استخوان می رسد. اغلب عفونت استخوان در مرحله ۴ زخم بستر شروع می شود.

سپسیسسپسیس یا گندخونی بیماری است که در آن باکتری از زخم بستر وارد جریان خون می شود و دیگر قسمت های بدن را آلوده می کند. سپسیس اگر به سرعت درمان نشود ممکن است منجر به نارسایی اندام و مرگ بیمار شود.

گانگرن: گانگرن وضعیتی است که در آن بافت بدن به دلیل از دست دادن خون از بین می رود. در بیماران با زخم بستر، از دست دادن خون به علت عفونت ناحیه زخم است.

مرگ: بدون درمان سریع و مناسب، این سه شرایط ممکن است منجر به مرگ بیمار دارای زخم بستر شود. در واقع در موارد شوک سپسیسی، میزان مرگ و میر به میزان ۵۰ درصد است. این درصد بسیار بالایی است و باید تمام اقدامات پیشگیرانه و درمانی مناسب برای زخم بستر با هدف جلوگیری از این عوارض مرگبار و تهدید کننده زندگی صورت پذیرد.

سوالات رایج درباره زخم بستر

چه مراقبت هایی برای بیماران قطع نخاع جهت پیشگیری از زخم بستر پیشنهاد می کنید؟

از مراقبت های مهم برای بیماران قطع نخاع استفاده از تشک مواج در مرحله اول است، سپس ماساژهای روزانه به صورت مرتب و همچنین جابجایی مرتب هر 2 ساعت یکبار بخصوص در مناطق فشار و در نهایت استفاده از پانسمان فیلم شفاف به صورت پیشگیرانه. این پانسمان ضدآب می باشد و تا چندین روز می تواند بر روی پوست سالم بیمار جهت پیشگیری بماند.

 تشک مواج چیست؟

تشک مواج فشار را کم می کند و به کاهش ایجاد زخم های فشاری کمک می کند. هنگامی که بیمار در بستر می باشد، بی حرکتی باعث جلوگیری از گردش خون می شود. تماس دائمی بین بدن و تشک باعث ایجاد نقاط فشاری می شود که عروق خونی کوچک را می بندد و باعث قطع اکسیژن و انتقال مواد مغذی به پوست و بافت می شود.

 آیا استفاده از تشک مواج برای درمان بیمارانی که دچار زخم بستر هستند مؤثر می باشد؟

تشک مواج با کم کردن فشار در نواحی که بیشتر مستعد زخم های فشاری هستند و همچنین با ایجاد حالت گردشی که در بدن بیمار ایجاد می کند کمک به خونرسانی بهتر و در نتیجه کمک می کند که بیمار کمتر در معرض ابتلا به زخم بستر شود. لازم به ذکر است تشک مواج به تنهایی و بدون جابجایی بیمار نمی تواند از زخم بستر جلوگیری نماید.

 آیا شکستگی لگن موجب ایجاد زخم بستر می شود؟

هر گونه تحرکی که باعث شود در یک منطقه بافتی فشاری بیش از 32 میلیمتر جیوه وارد شود باعث ایجاد زخم خواهد شد.

 چه پیشنهادی برای درمان خانگی زخم بستر در مراحل اولیه دارید؟

در درجه اول مهمترین قسمت درمان در زخم بستر برطرف کردن عامل ایجاد یعنی فشار می باشد. بعد از جابجایی مرتب بیمار هر 2 ساعت یکبار و ماساژ مناطق فشار و همچنین استفاده از پانسمان های فیلم جهت بهتر شدن خونرسانی و همچنین محافظت از پوست که کمک شایانی به درمان زخم بستر در مراحل اولیه می کند.

 آیا زخم بستر موجب مرگ می شود؟

زخم بستر در صورت عفونی شدن به شکلی که عفونت زخم وارد خون شود می تواند باعث مرگ بیمار شود.

 چه پانسمانی برای بهبود زخم بستر پیشنهاد می کنید؟

پانسمان هایی که جنس پلی اورتان(پانسمان های فیلم)می باشند می توانند به عنوان یک لایه محافظتی در مراحل اولیه ایجاد زخم بستر کمک کننده باشند.

 آیا درمان زخم بستر به کمک روش های سنتی امکان پذیر است؟

با توجه به درمان های مدرن و روش های پیشنهادی جدید مبنی بر درمان به روش مرطوب بهترین درمان پیشنهادی پانسمان های مرطوب می باشد که می تواند رطوبت کافی را به طور هوشمند به زخم برساند.

 مهمترین درمان در زخم بستر در مراحل پیشرفته چیست؟

اولین و مهمترین درمان در زخم بستر در مراحل پیشرفته که استخوان و ماهیچه درگیر شده، ابتدا برداشتن بافت های مرده به روش جراحی می باشد، سپس استفاده از پانسمان های مرطوب ( تندروت پلاس) و یا ژل ها می باشد.

 بهترین راه برای پیشگیری از زخم بستر چیست؟

بهترین روش استفاده از پانسمان های فیلم می باشد که امکان استفاده آن بر روی پوست سالم می باشد و به عنوان یک محافظ، از پوست مراقبت می کنند.

 آیا درمان زخم بستر به کمک لارو درمانی امکان پذیر است؟

در مواردی که بیمار شرایط برداشتن بافت های مرده از طریق جراحی را ندارد می توان به کمک لاروها زخم را از بافت های مرده تمیز کرد.

 آیا زخم بستر را می توان با عسل درمان کرد؟

یکی از روش های درمانی در درمان زخم های فشاری و یا بستر استفاده از پانسمان های عسل می باشد. البته پانسمان های عسل با عسل خوراکی متفاوت می باشد و به صورت علمی مجاز به استفاده از عسل خوراکی در زخم های باز نمی باشیم.

 چگونه از عفونی شدن زخم بستر جلوگیری کنیم؟

استفاده همزمان بیمار از آنتی بیوتیک و همچنین پانسمان مناسب بسته به نوع زخم می تواند از عفونی شدن یا پیشرفت عفونت جلوگیری نماید.

 مهمترین علت ایجاد زخم بستر چیست؟

مهمترین عامل فشاری می باشد که در اثر بی تحرکی ایجاد می شود. فشار بیش از 32 میلیمتر جیوه به پوست باعث ایجاد زخم بستر می شود.بیماری که در بستر می باشد به طور روتین باید هر 2 ساعت یکبار جابجا شود.

 آیا زخم بستر تنها در سالمندان ایجاد می شود و یا امکان بوجود آمدن آن در افراد دیگر نیز وجود دارد؟

به طور کلی زخم بستر در بیمارانی که کم تحرک هستند و یا کاملا بی حرکت هستند ایجاد می شود. البته سن و سال و تغذیه نامناسب می تواند در روند پیشرفت زخم موثر باشد اما تمامی بیماری هایی که منجر به بی تحرکی می شود از قبیل ضایعات نخاعی و یا MS و یا مرگ مغزی بدون در نظر گرفتن سن و سال می تواند باعث ایجاد زخم بستر شود.

 مراحل ایجاد زخم بستر را شرح دهید.

ابتدا پوست در مناطق فشار به رنگ قرمز در می آید، سپس در مراحل بعدی تمامیت پوست از بین می رود و سپس بافت های زیرین نیز درگیر می شوند.

 چطور می توان زخم بستر را در خانه پانسمان کرد؟

برای درمان زخم بستر در منزل اولین و مهمترین کار جابجایی بیمار می باشد، سپس استفاده از پانسمان های فیلم در مراحل اولیه و سپس در مراحل پیشرفته در صورت عدم نیاز به جراحی می توان از پانسمان های مرطوب (تندروت پلاس)استفاده کرد.

 آیا انجام عمل جراحی در زخم بستر باعث تریع روند بهبودی زخم می شود؟

عمل جراحی یا دیریدمان اولین و مهمترین اولویت در درمان زخم بستر می باشد. برداشتن بافت مرده کمک شایانی به تسریع درمان خواهد کرد.

 زخم بستر بیشتر در کدام قسمت های بدن بوجود می آید؟

زخم بستر می تواند بر روی تمامی برجستگی های استخوانی که نقاط فشار نامیده می شوند ایجاد شود. به طور مثال ناحیه ساکروم، ناحیه ایلیاک، روی شانه ها، قوزک پا و …

 چگونه می توان از پیشرفت زخم بستر جلوگیری کرد؟

بهترین روش جلوگیری در پیشرفت زخم بستر جابجایی مرتب بیمار هر 2 ساعت کبار می باشد. خشک نگه داشتن زیر بیمار، همچنین نکشیدن بیمار بر روی ملحفه و همچنین ماساژ پوست می تواند کمک های شایانی به جلوگیری از زخم بستر نماید.

برای درمان زخم بستر به چه متخصصی باید مراجعه کرد؟

برای درمان زخم بستر می توانیم به کلینیک های درمان زخم که کارشناسان زخم در آن فعالیت دارند مراجعه کرد.

چه برنامه غذایی برای درمان زخم بستر مناسب می باشد؟

تغذیه سالم و سرشار از پروتوئین، امگا3 و همچنین سرشار از سبزیجات می تواند به درمان زخم بستر کمک کند.

آیا زخم بستر می تواند باعث قطع عضو شود؟

در صورتی که زخم بستر در نواحی متعدد فشار مانند پاشنه پا ایجاد شود، در صورتی که درمان مناسب صورت نپذیرد می تواند باعث قطع عضو شود.

زخم مزمن

 زخم مزمن به زخمی گفته می شود که در طی مراحل بهبودی، که به طور منظم و به موقع انجام شده، هیچ پیشرفتی در درمان آن حاصل نشود. زخم مزمن در طی 30 روز درمان، پیشرفت قابل توجهی در بهبودی ندارد. پس هر عملی که باعث آسیب رسیدن به بافت پوست شود، روی سطح پوست زخم ایجاد خواهد کرد. برخی از این زخم ها، مراحل بهبود را به طور عادی و مرتب طی نمی کنند. به عبارتی دیگر، بهبود این زخم‌ها به موقع انجام نمی شود. زخمی که طی ۳۰ روز پیشرفت چشمگیری در بهبودی حاصل نکند، نشان از مزمن بودن آن است.

عواملی که ممکن است در ایجاد زخم مزمن موثر باشند، عبارتند از:

  • فشار، تروما و یا زخم های اندام تحتانی
  • افزایش بار باکتریایی
  • پروتئاز های (آنزیم های تجزیه کننده پروتئین) بیش از حد
  • سلولهای مسن یا غیرعادی
  • درمان نامناسب
  • عدم تحرک به مدت طولانی. باعث کاهش جریان خون و ایجاد زخم مزمن
  • آسیب شدید به پوست
  • عفونت برش جراحی
  • سوختگی های عمیق
  • شرایط و بیماری خاص. مانند دیابت و بعضی انواع بیماریهای عروقی
  • نداشتن حس. موجب بی توجهی به زخم و مزمن شدن می گردد. مثلا در نوروپاتی دیابتی و جذام

علائم و نشانه های زخم مزمن

یکی از نشانه های مهم زخم مزمن، عدم پیشرفت بهبود زخم است. اغلب اطراف زخم مزمن ملتهب بوده و این التهاب می تواند بر درمان، تاثیر منفی داشته باشد.  تشخیص صحیح علت زخم مزمن توسط متخصص زخم، و همچنین عوامل داخلی و سیستمیک که ممکن است در درمان ضغیف زخم، نقش داشته باشند، برای درمان موفقیت آمیز زخم ضروری است.

شایع ترین نوع زخم مزمن

  • زخم وریدی ( زخم عروقی )
  • زخم دیابت
  • زخم فشاری ( زخم بستر )

زخم وریدی ( زخم عروقی )

این نوع از زخم عمدتا در پای بیماران سالمند رخ می دهد و ناشی از مشکلات گردش خون ( جریان خون ناکافی ) می باشد. معمولا در قسمت پا و به خصوص در میان مچ و زانو ایجاد می شوند. دلیل ایجاد زخم وریدی، تجمع بیش از حد خون ناشی از نامناسب بودن انتقال خون توسط دریچه رگ‌ها است. این زخم‌ها درد شدیدی را در ناحیه پا ایجاد میکنند.

زخم دیابت

زخم دیابتی در ابتدا به عنوان یک خراش کوچک و یا کبودی ایجاد می شود. افراد مبتلا به دیابت به علت آسیب های عصبی و حساسیت محدود، به موقع متوجه وجود زخم نمی شوند. در پی ضعیف بودن سیستم ایمنی بدن ، مویرگ های آسیب دیده منجر به ایجاد زخم، و وخیم شدن زخم می شوند و زخم در معرض ابتلا به عفونت قرار می گیرد. بیماران مبتلا به دیابت به ویژه هنگامی که نوروپاتی باعث کاهش احساس در اندام های تحتانی آن ها می شود، اغلب دچار زخم های پای دیابتی می شوند.  سه نوع اصلی زخم دیابتی وجود دارد:

نوروپاتیک :  به علت کاهش احساس در پا، فرد به موقع از حضور زخم مطلع نمی شود. به طور مثال ممکن است به علت استفاده از یک کفش جدید، بین انگشتان یا در کف پا تاول ایجاد شود و به راحتی دچار عفونت شود، اما به علت نبود احساس و عدم درد، فرد به موقع این زخم و عفونت را تشخیص نداده و دچار عوارض شدید تر می شود.

ایسکمیک:  که به علت گردش خون ضعیف است و بیماری عروقی محیطی نیز نامیده می شود.

نوروپاتی-ایسکمیک :  ترکیبی از گردش خون ضعیف و کمبود احساس در پا که منجر به ایجاد زخم پای دیابتی می شود.

زخم ها و عفونت های شدید اگر تحت درمان قرار نگیرند و یا حتی به درمان مقاومت نشان دهند ممکن است فرد تحت عمل جراحی قطع عضو قرار گیرد. زخم ناشی از جراحی قطع عضو نیز به علت موارد فوق، در معرض خطر ابتلا به زخم مزمن است. پس لازم است بدانید که درمان ضعف گردش خون و نوروپاتی از موارد ضروری محسوب می شود.

زخم دیابتی که شایع ترین نوع آن زخم پای دیابتی است ناشی از آسیب پوست در ناحیه پا است. زخم پای دیابتی به سرعت گسترش می یابد و ممکن است دردناک باشد. عفونت یکی از عوارض رایج زخم پای دیابتی است. زخم های دیابتی می تواند ناشی از دیابت کنترل نشده، نارسایی عروق، فقدان حس، کفش های نامناسب، تروما و یا حتی ارثی باشد. خود درمانی و درمان های خانگی برای درمان این زخم ها توصیه نمی شود. تاخیر در درمان زخم پای دیابتی یکی از دلایل اصلی آمپوتاسیون غیرتروماتیک است. بنابراین درمان زخم دیابتی را به تاخیر نیندازید.

زخم فشاری (زخم بستر)

زخم فشاری یا زخم بستر در درجه اول بیمارانی که بستری شده اند و یا از تحرک محدود رنج میبرند را تهدید می کند. فشار مداوم بر روی قسمتی از بافت بدن سبب ایجاد فشار بر روی مویرگ ها شده و جریان خون را تحت تاثیر قرار می دهد. مناطقی که بیشرین خطر را برای زخم بستر دارند عبارتند از: تیغه شانه ( استخوان کتف )، باسن و کمر، پاشنه پا. علائم ناشی از زخم بستر قرمزی پوست، خارش، تورم و تاول در ناحیه ای است که با زمین (یا سطوح صاف مانند تخت) در تماس است. این نوع زخم‌ها بیشتر در کمر و پا رایج هستند.

مهم ترین گام در درمان زخم بستر، درمان پیشگیرانه است. به عبارت دیگر، می توان بیماری را که مستعد زخم فشاری است تشخیص داد و از بروز زخم جلوگیری کرد. تغییر موقعیت هر دو ساعت یک بار، به بیمارانی که نمی توانند حرکت کنند، جلوگیری از اصطکاک روی پوست هنگام تغییر پوزیشن و خشک نگه داشتن پوست ضروری است. اگرچه توصیه می شود که میزان رطوبت را با پودر زدن پوست کاهش دهید، اما باید توجه داشته باشید که پودر مرطوب باعث آسیب بیشتر خواهد شد. علاوه بر این، به منظور جلوگیری از کلونیزاسیون باکتری ها، بستر بیماران باید به طور مرتب کنترل شود و پوست باید به طور منظم با آنتی سپتیک ها درمان شود. علاوه بر این، در درمان  بیماران باید از آلودگی مدفوع با زخم جلوگیری شود. پس از دفع ، جای بیمار باید در اسرع وقت  عوض شود.

تخت های ویسکوالاستیک برای توزیع مساوی فشار باید ترجیح داده شود. لحاف زیر بیمار همیشه باید خشک باشد. در نهایت برای از بین بردن کاهش جریان خون و ایسکمی، هنگام تغییر پوزیشن انجام ماساژ هایی که سبب تسریع گردش خون می شود مهم است. درمان سیستمیک: در درمان ابتدا باید تغذیه بیمار اصلاح شود، اگر عفونت وجود داشته باشد، باید درمان آنتی بیوتیک سیستمیک را شروع کرد، و اگر در قند خون اختلال باشد باید کنترل شود.

هدف اصلاح تغذیه این است که از تخریب بافت جلوگیری شود. برای این منظور مصرف پروتئین و کالری بیمار باید تنظیم شود. ویتامین A و C که سبب تسریع بهبود زخم می شود، روی مورد نیاز برای اپیتلیالیزاسیون و تکثیر فیبروبلاست، مکمل ها و نیز سایر عناصر ضروری (آهن، مس و کلسیم)  باید به رژیم غذایی روزانه اضافه شوند.  به دنبال همه این اقدامات، با بررسی سطح آلبومین در خون بیمار (سطح آلبومین باید حداقل ۲.۲ g / dl) و اندازه گیری هموگلوبین خون  (Hb 12-15 g / باید بالای ۱۰۰ میلی لیتر باشد) سطح اکسیژناسیون بافت باید بررسی شود.

از آنجا که در میان علل، فشار عامل اصلی است، در ناحیه زخم فشار باید برداشته شود. در غیر این صورت، بهبود در زخم وجود ندارد و وضعیت بدتر می شود. ساده ترین درمان همانطور که در روش های پیشگیرانه ذکر شد، این است که موقعیت بیمار در بستر را هر ۲ ساعت یک بار تغییر داد.

اسپاستی سیتی مشکلی است که نباید در درمان زخم های فشاری نادیده گرفته شود. مهار اسپاسم هم برای انجام جراحی و هم جلوگیری از ایجاد زخم پس از جراحی ضروری است.

انواع دیگر زخم های مزمن

بهبود برخی از انواع زخم ها میتواند مدت زیادی طول بکشد و این نوع زخم ها به مراقبت ویژه ای نیاز دارند. اگر زخم شما به درمان متعارف پاسخ ندهد، متخصصین زخم می توانند به شما کمک کنند

  • زخم های شریانی
  • سوختگی ها (بسته به محل سوختگی)
  • فلاپ ها و پیوند های پوستی در معرض خطر
  • جراحات ناشی از تصادف
  • زخم های عفونی
  • زخم های ایسکمیک
  • زخم های متابولیک
  • عفونت های بافت مرده
  • آسیب ناشی از اشعه
  • باز شدن زخم جراحی
  • گزش برخی حشرات

موانع بهبود یافتن زخم چیست؟

عواملی که می‌توانند روند بهبود زخم را کاهش دهند عبارتند از:

  • پوست مرده (نکروز): پوست مرده و سایر عوامل خارجی منجر به شکست فرایند بهبود می‌شوند.
  • عفونت: در یک زخم باز ممکن است یک عفونت باکتریایی ایجاد شود. پس بدن به جای زخم عفونت را درمان می‌کند.
  • خون‌ریزی: خون‌ریزی مداوم حاشیه‌های زخم را از هم جدا می‌کند.
  • آسیب مکانیکی محل زخم: به عنوان مثال، فردی که ساکن و بی‌حرکت است به علت فشار ثابت و اصطکاک در معرض زخم بستر قرار دارد.
  • رژیم غذایی: انتخاب غذاهای عاری از مواد مغذی سبب می‌شود تا بدن مواد مغذی مورد نیاز برای بهبودی زخم را از جمله ویتامین C، روی و پروتئین دریافت نکند.
  • شرایط پزشکی خاص: دیابت، کم‌خونی و برخی از بیماری‌های عروقی که جریان خون به منطقه زخم را محدود می‌کند و یا هر اختلالی که مانع به کارگیری درست سیستم ایمنی بدن می‌شود.
  • سن: درمان زخم در افراد مسن بیشتر طول می‌کشد.
  • داروها: داروها یا درمان‌های خاصی که در خلال بعضی از بیماری‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرند ممکن است مانع طی شدن صحیح روند بهبودی بدن شوند.
  • سیگار کشیدن: سیگار کشیدن مانع بهبودی می‌شود و خطر عوارض ناشی از زخم را افزایش می‌دهد.
  • رگ‌های واریس: جریان خون محدود شده و تورم می‌تواند منجر به شکستگی پوست و ایجاد زخم دائمی منجر شود.
  • خشکی: زخم‌هایی مانند زخم‌های پا که در معرض هوا قرار می‌گیرند، احتمال بهبودی کمتری دارند. چون سلول‌های مختلفی در جریان بهبودی زخم نقش دارند. سلول‌هایی مانند سلول‌های پوستی و سلول‌های ایمنی بدن که نیاز به محیط مرطوب دارند.

چگونه علت زخم را تشخیص دهیم؟

علت زخم مزمن باید شناسایی شود تا عوامل اصلی بتوانند کنترل شوند. به عنوان مثال، اگر یک زخم پا به‌دلیل دیابت ایجاد شده باشد، پزشک شما کنترل میزان قند خون را بررسی می‌کند و ممکن است توصیه کند که به یک متخصص پا برای جلوگیری از زخم‌های تکراری در آینده مراجعه کنید. در مورد زخم ناشی از وریدهای واریسی، ممکن است لازم باشد که جراحی بر روی رگ‌ انجام شود. روش‌های تشخیص زخم مزمن عبارتند از:

  • معاینه فیزیکی از جمله بازرسی زخم و ارزیابی عصب محلی و تامین خون
  • تاریخچه پزشکی از جمله اطلاعات در مورد بیماری‌های مزمن، جراحی‌های اخیر و داروهایی که شما به‌طور مرتب یا اخیرا مصرف کرده‌اید
  • آزمایش خون و ادرار
  • بافت‌برداری از زخم
  • کشت زخم برای یافتن هر میکروارگانیسمی که باعث ایجاد بیماری می‌شود.

مراقبت های پزشکی و پرستاری درمان زخم مزمن

همانطور که گفته شد روش درمان زخم مزمن بر اساس نوع و دلیل زخم، متفاوت است. ابتدا دلیل اصلی ایجاد زخم قبل از اینکه مراحل درمان شروع شود، باید مورد توجه قرار گیرد. افراد مبتلا به دیابت باید تغذیه و سلامت عروق خود را بهبود بخشند. هم در زخم دیابتی و هم زخم بستر، نیاز به تخلیه و پاکسازی زخم هست. انجمن متخصصین درمان زخم، از واژه مخفف TIME برای به یاد آوردن عواملی که به بهبود زخم مزمن کمک می کند استفاده می کنند:

  • T: Tissue بافت
  • I: Inflammation or infection التهاب یا عفونت
  • M: Moisture رطوبت
  • E: Edge لبه دار شدن زخم
  • تمیز کردن: برای پاک کردن خاک و آوار از زخم تازه انجام می‌گردد. این فرایند بایستی بسیار آرام و اغلب در حمام انجام شود.
  • در بعضی از زخم‌ها و جراحت‌ها واکسیناسیون برای پیش‌گیری از کزاز توصیه می‌شود.
  • برای برخی از زخم‌های عمیق جراحی ضروری باشد. بیهوشی موضعی قبل از عمل انجام خواهد شد.
  • حذف و برداشتن پوست مرده زخم. قبل از انجام، بیهوشی موضعی اعمال خواهد شد.
  • بستن زخم‌های بزرگ با بخیه یا بست.
  • پانسمان انتخاب‌شده توسط دکتر شما بستگی به نوع و شدت زخم دارد. در اغلب موارد زخم‌های مزمن، پزشک یک پانسمان مرطوب را توصیه می‌کند.
  • کاهش درد به‌ وسیله دارو. درد می‌تواند رگ‌های خونی را تشدید کند، که باعث می‌شود روند بهبودی متوقف شود. اگر زخم شما درد داشت، به پزشک خود بگویید. پزشک ممکن است پیشنهاد کند که داروهای ضد درد مانند پاراستامول مصرف کنید و یا ممکن است داروهای قوی‌تر را تجویز کند.
  • علائم درمان عفونت شامل درد، چرک و تب است. در صورت لزوم، پزشک آنتی‌ بیوتیک‌ها و مرهم‌های ضد میکروبی را تجویز می‌کند. مطابق دستور استفاده نمایید.
  • بررسی داروهای دیگر شما. بعضی از داروها، مانند داروهای ضد التهابی و استروئیدها، در روند بهبودی بدن دخالت دارند. در مورد تمام داروهایی که مصرف می‌کنید (از جمله داروهای طبیعی) یا اخیرا مصرف کرده‌اید، به پزشک خود اطلاع دهید. پزشک ممکن است دوزهای متفاوتی را تجویز کند یا داروهای دیگر تجویز کند تا زخم شما بهبود یابد.
  • استفاده از کمک کننده‌هایی مانند جوراب ساق بلند پشتیبانی. از این ادوات مطابق دستور پزشک خود استفاده کنید.
  • درمان سایر شرایط پزشکی، مانند کم خونی، که ممکن است باعث بهبودی زخم شما شود.
  • تجویز آنتی‌ بیوتیک‌های خاص برای زخم‌های ناشی از Bairnsdale یا Buruli. در این موارد حتی پیوند پوست نیز ممکن است مورد نیاز باشد.
  • پیشنهاد جراحی یا درمان به‌ وسیله تابش برای حذف زخم‌های جوانی (یک سرطان پوست غیر تهاجمی).
  • بهبود جریان خون با جراحی عروقی: در صورتی که دیابت یا سایر شرایط مرتبط با خونریزی باعث جلوگیری از بهبود زخم شود.

خود مراقبتی در زخم‌های مزمن

شما برای درمان از طرف درمانگر خود هدایت و بررسی می‌شوید، اما پیشنهادات در ادامه برخی از توصیه‌ها برای مراقبت از خود در برابر برخی زخم‌ها ارائه می‌شود:

  • در صورت امکان، داروهایی را مصرف نکنید که در پروسه درمان با فرآیند طبیعی بهبود بدن مقابله کنند. به عنوان مثال، داروهای ضد التهاب (مانند آسپرین بدون نسخه) باعث کاهش فعالیت سلول‌های سیستم ایمنی بدن می‌شود. از پزشک خود بخواهید که لیستی از داروها را در کوتاه مدت بررسی کند.
  • اطمینان حاصل کنید که به درستی غذا می‌خورید. بدن شما نیازمند تغذیه خوب و مناسب برای فرایند بهبود است.
  • غذاهای حاوی ویتامین C را در رژیم غذایی خود قرار دهید. بدن به ویتامین C برای ایجاد کلاژن نیاز دارد. هر روز میوه‌های تازه و سبزیجات نیز بدن شما را با سایر مواد مغذی ضروری برای بهبود زخم مانند ویتامین A، مس و روی تامین می‌کنند. این موارد می‌تواند در کنار ویتامین C به رژیم غذایی شما اضافه شود.
  • زخم خود را بپوشانید. اگر آن‌ها گرم نگه داشته شوند، سریع‌تر بهبود می‌یابند. سعی کنید هنگام تعویض لباس سریع باشید. قرار گرفتن یک زخم در هوای آزاد می‌تواند دمای آن را کاهش دهد و ممکن است برای چند ساعت بهبود یافتن را با کندی مواجه کند.
  • از یک کرم ضد آفتاب، سرم شستشو و یا اسپری در زخم مزمن استفاده نکنید. این موارد برای سلول‌های درگیر در ترمیم زخم مضر و سمی هستند.
  • ورزش منظم داشته باشید زیرا باعث افزایش جریان خون، بهبود سلامت عمومی و سرعت بهبود زخم می‌شود. برای پیشنهادات در مورد ورزش مناسب از پزشک خود بپرسید.
  • مدیریت سایر بیماری‌های مزمن مانند دیابت.
  • سیگار نکشید.
  • زخم خود را به ‌طور مرتب بررسی کنید. اگر دچار علائم خاصی شد بلافاصله دکتر خود را در جریان قرار دهید. از جمله:
  • خون‌ریزی
  • افزایش درد
  • چرک و تخلیه آن از زخم
  • تب
  • اگر دچار نگرانی در مورد زخم خود هستید، با درمانگر خود مشورت کنید.

محلول های شستشوی زخم

شستشوی زخم مؤثرترین روش تمیز کردن زخم است و اگر به درستی انجام شود می تواند منجر به تسریع بهبود زخم شود. البته این کار تنها به معنای ریختن محلول شوینده روی زخم نیست بلکه برای مؤثر واقع شدن باید به شکل اصولی و طبق دستورالعمل های خاصی انجام شود.

شستشوی زخم چیست؟

شستشوی زخم به معنای جریان مداوم محلول شوینده روی زخم باز برای از بین بردن:

  • بقایای سلولی که به زخم چسبیده اند
  • باکتری های سطحی
  • ترشحات زخم
  • باقیمانده پانسمان (که به زخم چسبیده)

است. هدف از شستشوی زخم ها کمک به حفظ محیط مرطوب روی زخم، تسهیل دبریدمان و تسریع بهبود زخم است.

به عبارتی شست و شو و آبیاری زخم ها، یک گام مهم در تسهیل پیشرفت فاز التهابی به فاز تکثیر تکثیری با حذف لایه های بافت ها شود. هم چنین می تواند از آبسه و یا آلودگی زخم پیشگیری کند. هدف کلی از شست و شوی زخم تمیز کردن آن و به حداقل رساندن باکتری های موجود در بستر زخم است.

هنگام شستشوی زخم به نکات زیر توجه کنید:

  • هر بار که پانسمان را عوض می کنید زخم باید شستشو داده شود. زخم ها هنگام معاینه اولیه نیز شستشو داده می شوند تا پزشک معالج بتواند زخم را بهتر و دقیق تر بررسی کند.
  • اعمال فشار مناسب در شستشوی مؤثر بسیار مهم است. فشار کم نمی تواند باکتری های سطحی زخم را که می توانند منجر به عفونت زخم شوند از بین ببرد. فشار زیاد علاوه بر آسیب رساندن به بافت، ممکن است باکتری های سطحی را به داخل بستر زخم براند. فشار شستشو باید بین 4 تا 15 psi باشد. استفاده از قوطیهای سالین تحت فشار نیز قابل قبول است.

شستشوی زخم بسیار آسان، سریع، ارزان و مؤثر است. زخم ها را، در هر قسمتی از بدن که باشند، می توان شستشو داد. ممکن است به بیماران نیز آموزش داده شود که خودشان زخم را در منزل شستشو بدهند.شستشوی زخم کار متداولی است که توسط پزشکان مراقبت از زخم انجام می شود. این کار قبل از تعویض پانسمان انجام شده و می تواند باعث بهبودی زخم و جلوگیری از بروز عفونت شود.

انواع محلول های شستشوی زخم

انتخاب محلول مناسب یکی از مهمترین مراحل در شستشوی زخم است. در حالت ایده آل، محلول شستشو باید ایزوتونیک، غیرهمولیتیک، غیر سمی، شفاف و ارزان باشد و به آسانی استریل شود. متأسفانه، چنین محلولی هنوز وجود ندارد. در حال حاضر، نرمال سالین رایج ترین محلول شستشوی مورد استفاده است. روش های زیادی برای شست و شوی زخم وجود دارد؛ مانند استفاده از ضدعفونی کننده هایی چون بتادین، کلرهگزیدین و پراکسید هیدروژن؛ اما این ضدعفونی کننده ها ممکن است سبب ایجاد مسمومیت در بافت ها شده و بهبود زخم را مختل کرده و زخم حاد شود. برخی از روش های شست و شوی موضعی معمول عبارتند از:

نرمال سالین (سرم فیزیولوژی)

نرمال سالین محلولی ایزوتونیک بوده و همانطور که گفته شد رایج ترین محلول شستشوی زخم است. دلیل این امر عوامل فیزیولوژیکی و ایمن بودن محلول است (نرمال سالین کمترین میزان سمیت را در بین محلول های شستشو دارد). اما یکی از معایب نرمال سالین این است که زخمهای نکروزی را به خوبی سایر محلول ها تمیز نمی کند و هیچ نوع ویژگی آنتی سپتیک ندارد.

توصیه :

  • بایستی تمامی محلول آماده شده در یک جلسه استفاده شده و جهت نوبت بعدی تعویض پانسمان، محلول جدیدی تهیه گردد.
  • محلول نرمال سالین باید شفاف باشد در غیر این صورت استفاده نگردد.

آب استریل

آب استریل که از طریق تقطیر ایجاد می شود فاقد هرگونه ماده ضد میکروبی یا مهارکننده باکتری یا بافرهای اضافی است. این آب اغلب به عنوان جایگزین ارزان تری برای محلول سالین استفاده می شود. البته آب استریل هیپوتونیک است و ممکن است باعث همولیز (تجزیه گلبول های قرمز) شود؛ به علاوه در عمل های جراحی به راحتی توسط بافتها جذب می شود. بنابراین، استفاده از آن در چنین شرایطی توصیه نمی شود.

آب شرب

در صورتی که محلول نرمال سالین یا آب استریل در دسترس نباشد از آب شرب برای شستشوی زخم استفاده می شود. در واقع، برخی از مطالعات نشان داده اند که آب شرب به اندازه محلول نرمال سالین در کاهش تعداد باکتری ها مؤثر است.

تمیز کننده های تجاری

امروزه تمیز کننده های تجاری به طور روز افزونی برای شستشوی زخم استفاده می شوند. شستشو با مواد تمیز کننده تجاری باکتری ها را نمی کشد اما آنها را از زخم خارج می کند. به علاوه، به دلیل سورفاکتانت موجود در این تمیز کننده ها نیروی کمتری برای حذف باکتریها و بقایای سلولی از زخم لازم است. بنابراین، این مواد برای شستشوی زخم هایی که حاوی ضایعات سلولی چسبنده یا بافت نکروزی هستند مناسبند.


بتادین (پوویدون آیودین)

بتادین یک محلول ضد میکروبی است که در برابر طیف وسیعی از عوامل بیماری زا مانند باکتری استافیلوکوکوس اورئوس مؤثر است. با این حال، از معایب بتادین، سمیت آن برای سلول های سالم و سلول های در حال ترمیم موجود در زخم است. این محلول منجر به خشک شدن پوست و تغییر رنگ آن می شود.

آب اکسیژنه (پراکسید هیدروژن)

محلول پراکسید هیدروژن 3 درصد یکی از ضد عفونی کننده های رایج زخم است. پراکسید هیدروژن ممکن است به عنوان یک عامل دبریدمان شیمیایی عمل کرده و در حذف ضایعات باقی مانده روی زخم و بافت نکروزی مؤثر باشد. در صورت استفاده از محلول پراکسید هیدروژن توصیه می شود که زخم با نرمال سالین هم شستشو داده شود. اکسیژن آزاد شده می تواند حباب هایی ایجاد نماید که کمک به دبریدمان مکانیکی بافت های مرده زخم نماید. ممکن است به دلیل آزاد سازی اکسیژن اثرات کشندگی روی باکتری های بی هوازی داشته باشد.

معایب:

  • به دلیل  اثر جوشیدن و کف کردن می تواند بافت های اپی تلیزه تازه تشکیل شده را از سطح زخم بلند کند.
  •  اثر  سمی بر روی سلولهای فیبروبلاست پوست
  • موارد بیماران با آمبولی اکسیژن وآمفیزم محل عمل جراحی به دنبال شستشو همراه با فشار و شستشوی حفرات بسته زخم گزارش شده است.
  • ممکن است لخته ها را حل کرده و سبب خونریزی گردد.

توصیه :

  • به دلیل خطربروز آمبولی اکسیژن وآمفیزم محل عمل جراحی شستشو با پراکسید هیدروژن همراه با فشار وزخم های حفره ای بسته توصیه نمی شود.
  • استفاده از پراکسید هیدروژن به دلیل اثرات دبریدمان شیمیایی کار بالینی صحیحی نمی باشد. بهتر است از روش های دبریدمان مانند پانسمان های با اثر دبریدمان اتولیتیک یا کمپرس گازآغشته به نرمال سالین استفاده نمایید.

هیپوکلریت سدیم

هیپوکلریت سدیم در زخم های فشاری حاوی بافت نکروزی به منظور کنترل عفونت مورد استفاده قرار می گیرد. این ترکیب دارای اثر ضد باکتریایی در برابر بسیاری از باکتری هایی است که معمولاً در زخم های باز دیده می شوند. بعضی اوقات از آن برای کنترل رشد باکتریها و به حداقل رساندن بو در زائده های سرطانی استفاده می شود. با این حال، این محلول در صورت استفاده طولانی مدت برای سلول های سالم و سلول های در حال ترمیم سمی است. در نتیجه استفاده از آن برای دوره های طولانی تر از 7 الی10 روز توصیه نمی شود.

  • محلول ائوزول

آهک آغشته به کلر ومحلول اسید بوریک شامل 0.25% کلرین در دسترس با PH 8.5-7.5 می باشد.

  • محلول داکین: محلول جراحی کلر حاوی جوش شیرین

محلول کلر حاوی جوش شیرین شامل اسید بوریک، آهک آغشته شده به کلرو کربنات سدیم است که در ترکیب باهم محلول 0.5 درصد کلرین با PH برابر 9.5 را می سازند.

 معایب

  • به سرعت در مجاورت خون، ترشحات عفونی و ارگانهایی حیاتی غیرفعال می شود.
  • سمی برای فیبروبلاست ها و جلوپیری از ساخت کلاژن.
  • مهار مهاجرت لوکوسیت ها و سلولهای آندوتلیال.
  • متوقف نمودن همیشگی میکرووسکولاریزیشن
  • به شدت محرک برای بافت و ایجاد ادم لوکالیزه.
  • ایجاد واکنش شوارتزمن و متعاقب آن نارسایی کلیوی
  • جذب اسید بوریک موجود در محلول ائوزول و داکین می تواند منجربه نارسایی کبدی یا کلیوی گردد.
  • ممکن است لخته ها را حل کرده و سبب خونریزی گردد.
  • اثر سفت کنندگی کمی بر روی بافت نکروتیک و اسکار سیاه رنگ دارد.

اسید استیک

محلول اسیدی است که PH محیط زخم را کاهش می دهد. موثر بر پسودوموناس آئروژینوزا.

 معایب

  • اثر سمی بر روی سلول های فیبروبلاست پوست
  • ایزوتونیک و Haemolytic  نیست
  • جهت شستشوی مننژ، بافت مغز و یا پرده سوراخ شده گوش مناسب نیست
  • ممکن است سبب ایجاد درد در زخم شود.
  • امکان ایجاد حساسیت و قرمزی اطراف زخم وجود دارد.

کلرهگزیدین گلوکونات همراه با ستریمید (ساولن)

به طور سنتی جهت تمیز کردن “زخم های کثیف” استفاده می شد. ستریمید ماده  فعال با ذرات معلقی است که ویژگی ضدعفونی کنندگی دارد.

  • موثر بر طیف وسیعی از باکتری های گرم مثبت و گرم منفی (نوع خاصی از رنگ آمیزی)
  • با اثر دبریدمان و پاکسازی بافت های مرده از سطح زخم
  • مناسب جهت ضدعفونی کردن اشیا

معایب:

  • احتمال بروز حساسیت های شدید پوستی
  • در ترکیب با ساولن احتمال بروز اثرات سمی وجود دارد.
  • غیرفعال شدن در مجاورت با صابون و مواد آنیونیک
  • ایزوتونیک نمی باشد.
  • کاهش اثرات آنتی سپتیکی در مجاورت خون و یا آلودگی های زیستی
  • جهت شستشوی سوراخ شدگی پرده گوش یا مغز و مننژ نبایستی استفاده شود.
  • غیرموثر در برابر قارچ ها و ویروس ها.
  • بدون خاصیت کشندگی اسپور باکتری ها (بیوفیلم)
  • احتمال آلودگی محلول با پسودوموناس آئروژینوزا
  • غیرفعال شدن اثر هنگام استفاده با پوویدن-آیوداین
  • اثر بسیار سمی ساولن بر روی سلولهای فیبروبلاست پوست

توصیه :

  • توصیه می شود به دلیل اثرات سمی ساولن از این محلول در تمیزکردن روزانه زخم مورد استفاده قرار نگیرد.

کلرهگزیدین گلوکونات

محلول آنتی سپتیک و ضدعفونی کننده ای می باشد که با استفاده از آب مقطر یا الکل با نسبت های متفاوت درغلظت های مختلف تهیه می گردد.

  • موثر بر طیف وسیعی از باکتری های گرم مثبت و گرم منفی(نوع خاصی از رنگ آمیزی)
  • با کمترین میزان اثر سمی بر روی بافت گرانوله تازه تشکیل شده
  • موارد نادر جذب سیستمیک توسط بدن و اثرات سمی ناشی از آن
  • مناسب جهت ضدعفونی کردن اشیا

معایب:

  • احتمال بروز حساسیت پوستی
  • در ترکیب با ساولن احتمال بروز اثرات سمی وجود دارد.
  • غیرفعال شدن در مجاورت با صابون و مواد آنیونیک
  • ایزوتونیک نمی باشد.
  • کاهش اثرات آنتی سپتیکی در مجاورت خون و یا آلودگی های زیستی
  • جهت شستشوی سوراخ شدگی پرده گوش یا مغز و مننژ نبایستی استفاده شود.
  • غیرموثر در برابر قارچ ها و ویروس ها.
  • بدون خاصیت کشندگی اسپور باکتری ها (بیوفیلم)
  • احتمال آلودگی محلول با پسودوموناس آئروژینوزا وجود دارد
  • غیرفعال شدن اثر هنگام استفاده با پوویدن-آیوداین

توصیه :

  • بهتر است از انواع یک بار مصرف کلرهگزیدین گلوکونات استفاده شود و باقیمانده آن دور ریخته شود.
  • به دلیل خنثی سازی اثر کلرهگزیدین توسط پوویدن-آیوداین، بهتر است این دو محلول با هم استفاده نگردد.

انتخاب محصولات مناسب برای شستشوی زخم، مرحله کلیدی در شستشوی موثر زخم بدون آسیب رساندن به بافت زخم و پوست حاشیه آن است. این کار را بر عهده ی متخصص و درمانگر زخم بگذارید تا بهترین انتخاب را انجام دهد.

شستشوی زخم بستر

هیپوکلریت سدیم به صورت سنتی در درمان زخم بستر حاوی بافت نکروتیک، برای کمک به کنترل عفونت استفاده شده است. هیپوکلریت سدیم اثر ضد میکروبی و کشنده میکروب در مقابل اغلب باکتری های شایع در زخم های باز دارد. گاهی از این مایع روی  زخم های سرطانی برای کنترل باکتری ‌ها و کاهش بوی بد استفاده می ‌شود. این مایع برای سلول‌های سالم و بافت گرانوله سمی است و استفاده از آن برای دوره بیش از هفت تا ده روز توصیه نمی شود.

شستشوی زخم سزارین

زخم سزارین نوعی زخم جراحی است که دارای دو سری بخیه خارجی روی پوست شکم و بخیه های جذبی داخلی رحم است. هرگونه عفونت در این زخم می تواند به سرعت به لایه های داخلی تر نیز راه پیدا کند. 

شستشوی زخم جراحی

شستشوی زخم جراحی خصوصا قبل از کشیدن بخیه ها از اهمیت زیادی برخوردار است. بخیه ها محل مناسبی برای تجمع عوامل میکروبی، پوسته های مرده، ترشحات یا خون های باقی مانده هستند. شستشوی زخم جراحی باید تمام این اضافات را از روی زخم پاک نماید. برای جلوگیری از باز شدن بخیه یا پارگی زخم جراحی، طبق تجویط پزشک خود، تا زمان لازم از برخورد آب با زخم خودداری نمایید. پس از ان در هنگام تعویض پانسمان می توانید با محلل شستشوی زخم تخصصی، زخم بخیه و اطراف آن را تمیز نموده و پانسمان را تعویض کنید. شستن زخم جراحی معمولا با استفاده از گاز استریل آغشته به محلول شستشو انجام می شود.

شستشوی زخم عمیق

زخم عمیق معمولا با ترشحات زخم، بافت نکروزه و باقی مانده های سلولی زخم پر شده است. شستشوی زخم عمیق شامل تخلیه کردن و تمیز کردن حفره زخم و پاکسازی پوست اطراف آن می باشد. با این کار بافت های نکروزه و عفونی از زخم شسته شده و خون رسانی به بستر زخم افزایش پیدا می کند. زخم عمیق باید با محلول شستشو دهنده ای که توسط پزشک تجویز می شود شستشو و داخل آن با پانسمان مخصوص زخم حفره ای پر شود.