بایگانی برای دسته بندی: مطالب آموزشی

زخم نشانه ای از گسستگی پوستی بوده و مسیری جهت ورود باکتریها می باشد. بدن نیز فرایند بهیود زخم را بدین منظور طراحی کرده است ولی در زخم های مزمن، این روند به دلایلی به تعویق افتاده است که جهت از سرگیری التیام زخم، لازم است موانع موجود حذف شده یا کاهش یابند.

کنترل التهاب وعفونت زخم، برداشتن بافت های نکروتیک  و کنترل میزان اگزودا و ترشحات اضافی زخم از اصول آماده سازی بستر زخم می باشند که در اینجا به گوشه ای از آن اشاره می شود.

در کشت زخم نوع میکروب مشخص می شود ( مثل باکتری، ویروس، قارچ). نمونه ی پوستی، بافتی یا مایع جمع آوری شده بررسی می شود. اگر هیچ میکروبی رشد نکرد، کشت منفی است. اگر میکروبی رشد کرد کشت مثبت است. نوع میکروب در تست های شیمیایی، میکروسکوپیک  و یا هر دو مشخص می شود.

بیشتر باکتری ها در شرایط هوازی رشد می کنند. به این باکتری ها هوازی گفته می شود که معمولا در سطح پوست رشد می کنند. باکتری های بی هوازی معمولا در زخم های عمیق تر و آبسه ها دیده می شوند. در کشت از محل زخم معمولا نوع باکتری هوازی یا بی هوازی مشخص می شود.

کشت قارچ برای بررسی نوع قارچ انجام می شود. کشت ویروسی هم در این زمینه انجام می شود.

برخی انواع باکتری ها که به طور طبیعی در بدن زندگی می کنند و ممکن است عفونت بدهند عبارتند از:

اشرشیاکلی که به طور طبیعی در روده ی بزرگ ( کولن) و مقعد رشد می کند ولی این باکتری می تواند از مقعد وارد مجرای ادراری شود و عفونت ادراری بدهد.

اگر این کشت ها مثبت شوند، تست های دیگری هم برای انتخاب بهترین درمان انجام می شود.

نمونه های کشت ممکن است از نواحی دیگری مثل چشم و گوش، زخم باز یا بسته و یا ناخن ها و مو تهیه شود.

بیشتر عفونت های زخم در اثر تکثیر باکتری ها ایجاد می‌شوند.

شایع ترین باکتری های ایجاد کننده عفونت زخم، استافیلوکوکوس اورئوس و انواع دیگر استافیلوکوک ها هستند.

عفونت زخم باعث ایجاد پاسخ ایمنی بدن می‌شود و باعث التهاب، آسیب بافت و همچنین کند شدن روند بهبود زخم می‌شود.

بسیاری از عفونت ها به خودی خود برطرف می‌شوند، مانند خراش یا فولیکول موهای آلوده.

سایر عفونت ها در صورت عدم درمان شدیدتر می‌شوند و نیاز به مداخله پزشکی دارند.

پوست اولین خط دفاعی بدن است که سطح آن توسط یک فیلم نازک و اسیدی ساخته شده توسط غددهای چربی به نام منتل اسید محافظت می‌شود.

این لایه اسیدی یک مانع پویا است که pH  پوست را تنظیم می‌کند و میکروارگانیسم هایی به نام فلور طبیعی را حفظ می‌کند که به جلوگیری از ورود عوامل بیماری زا به بدن کمک می‌کنند.

هنگامی که پوست آسیب ببیند یا سیستم ایمنی بدن به خطر بیفتد، هر یک از میکروارگانیسم هایی که در سطح پوست کلونی تشکیل می‌دهند یا به بستر زخم وارد می‌شوند می‌توانند باعث عفونت زخم شوند.

شواهد بالینی عفونت زخم شامل تب، اریتم یا قرمزی، ورم، افزایش درد و ترشحات چرکی می‌باشد.

با این حال، تشخیص علائم عفونت در زخم های مزمن یا بیماران ناتوان ممکن است دشوارتر باشد.

در این موارد، تشخیص ممکن است به علائم غیر اختصاصی مانند از بین رفتن اشتها، ضعف یا کاهش کنترل قند خون در بیماران دیابتی متکی باشد.

عوارض عفونت زخم  می‌تواند از موضعی تا سیستمیک متفاوت باشد.

شدیدترین عارضه موضعی عفونت زخم، عدم بهبود زخم در نتیجه توقف روند بهبود زخم می‌باشد.

این مورد اغلب منجر به درد، ناراحتی و آسیب روانی قابل توجهی برای بیمار می‌شود.

از عوارض سیستمیک می توان به سلولیت (عفونت باکتریایی پوست یا لایه های زیر پوستی)، استئومیلیت (عفونت باکتریایی استخوان یا مغز استخوان) یا سپتی سمی (وجود باکتری در خون که می‌تواند به حالت التهابی کل بدن منجر شود) اشاره کرد.

روش های تشخیص عفونت زخم

• کشت باکتری
• حساسیت ضد میکروبی
• کشت قارچی
• کشت خون
• کشت زخم

برداشت نمونه از زخم و کشت زخم

بهتر است در اولین جلسه معاینه زخم از آن نمونه جهت کشت آزمایشگاهی تهیه کرد. برداشت نمونه وسواپ میکروبی جهت تشخیص میکروارگانیسم های عفونی زخم به تنهایی ارزشی ندارد. این نوع سواپ تنها آلودگی میکروبی سطح زخم را مشخص می کند وبهتراست جهت شناسایی قطعی نوع میکروارگانیسم های عفونی درزخم از روشهای زیر استفاده نمود:

• برداشت نمونه از بافت زنده ( بریدن قسمت کوچکی از بافت زخم) و تهیه کشت میکروبی از آن
• آسپیراسیون و کشیدن نمونه از مایع داخل زخم و تهیه کشت میکروبی از آن
• در صورت شک گسترش عفونت اززخم به استخوان و پیدایش عفونت استخوان (استئومیلیت) نیازی به برداشت نمونه و کشت از استخوان عفونی نمی باشد عکس ساده رادیولوژی نیز راهکار تشخیصی مناسبی می باشد.

شستشو و تمیز کردن زخم

محلول مناسب شستشوی زخم، سرم شستشوی معمولی و یا حتی آب لوله کشی شهری در انواع زخم های مزمن قابل استفاده می باشد.

در این مرحله با استفاده از محلول و یا مواد پاک کننده زخم شستشو داده می شود. با شستشوی زخم بافت مرده یا ترشحات زخم و اجسام خارجی ازداخل زخم برداشته می شود. شستشو می تواند توسط محلول با فشارزیاد با استفاده ازسرنگ و یا به همراه گاز استریل انجام می شود. با این عمل ممکن است به بافتهای تازه تشکیل شده نیز آسیب وارد شود بنابراین بهتر است به آرامی با اعمال فشار موثر محلول شستشوی زخم را به کار برد.

استفاده از بتادین، اسید استیک، پراکسید هیدروژن (آب اکسیژنه) و هیپوکلریت سدیم جهت شستشوی معمول زخم توصیه نمی شوند چراکه تحقیقات گسترده پزشکی نشان داده است که این مواد اثرسمی و کشنده بر روی بافتهای تازه تشکیل شده زخم داشته و از تشکیل بافت جدید در زخم جلوگیری می نمایند.اما درزخم های عفونی” درمان عفونت بر درمان زخم ارجح است”. بنابراین توصیه می شود جهت کاهش تعداد باکتریها و میکروارگانیسم های عفونی در زخم، زیر نظر متخصص عفونی محلول شستشوی مناسب جهت زخم استفاده گردد.

شرایط و نحوه نمونه گیری:

• قبل از نمونه برداری کلیه وسایل لازم را گردآوری نمایید. وسایل باید استریل یا یکبار مصرف باشند.
• محل نمونه برداری و تاریخ و زمان نمونه برداری را در برگه آزمایش یادداشت نمایید.
• کشت های بی هوازی را در تاریکی و در دمای اتاق نگه دارید.
• محیط هایی که به رنگ صورتی با بنفش در آمده اند را دور بیندازید. پس از پایان زمان انقضاء محیط، آن را دور بیندازید.

کدام زخم ها نیاز به کشت زخم دارند؟

همه ی زخم ها بطور روتین نیاز به کشت ندارند.
مخصوصا زخم های حاد جز این دسته ای هستند که نیاز به کشت ندارند باید به صورت کامل شسته شوند و روزانه طبق نظر کارشناسان پانسمان شوند.
اما زخم های مزمن در صورتی که علایمی دال بر عفونت در آنها دیده شود چه برسد سیستمیک( تب و لرز و ….) و یا لوکال باید کشت زخم ارسال شود تا بموقع آنتی بیوتیک های لازم شروع شود.

ارزیابی دقیق و مستندسازی از بیمار و زخم به پزشکان کمک می کند تا تعیین کنند چه موقع انجام کشت زخم برای عوامل بیماری زا و بهترین روش برای به دست آوردن نمونه کشت. پروتکل ممکن است بسته به نوع مراقبت های بهداشتی متفاوت باشد ، بنابراین حتماً دستورالعمل های تسهیلات خود را دنبال کنید.

متداول ترین پاتوژن ها در زخم ها :

آئروموناس
باکتری ها
کاندیدا
کلستریدیوم
انتروباکتر
انتروکوکها
اشرشیا کولی
فوزوباکتریوم
کلبسیلا
پپتوسترپتوکوک
پروتئوس
سودوموناس
استافیلوکوکوس اورئوس
استرپتوکوک
و…

هر زخم امکان عفونت را دارد ، اما مهم است که بین عفونت و استعمار تمایز قایل شویم.
اگر هر یک از موارد زیر در منطقه زخم وجود داشته باشد ممکن است عفونت وجود داشته باشد:

اریتم، لمس کردن گرم ، ادم ، عصبانیت ، افزایش درد ، حساسیت و..

• نمونه برداری از زخم های سطحی (گزیدگی ها و خراشها):

• گزیدگی های تازه را کشت ندهید. زیرا عامل عفونت ممکن است یافت نشود.
• سطح خارجی نمونه را با پنبه و الکل ۷۰% درصد تمییز نمایید.
• چرک را از زخم آسپیره نمایید یا با برش آن را جدا نمایید.
• سپس نمونه را به ظروف استریل و یا سیستم حمل بی هوازی انتقال دهید.

• نمونه برداری از  زخم های عمیق:

• سطح زخم را با الکل ۷۰% و سپس با تنتورید ۲% ضدعفونی نمایید.
• با آسپیراسیون از عمیق ترین قسمت ضایعه یا با عبور سواب به عمق ضایعه و یا از لبه ضایعه نمونه برداری نمایید.
• از آلوده شدن نمونه در سطح زخم جلوگیری نمایید.
• اگر نمونه برداری طی عمل جراحی انجام می شود، بخشی از دیواره آبسه (دمل) نیز باید برای کشت ارسال شود.
• نمونه را به ظروف استریل و یا سیستم حمل بی هوازی انتقال دهید.
• سپس تنتورید ۲% را با الکل ۷۰% جهت جلوگیری از سوختگی بزدایید.
• نمونه برداری از بافت های نرم:
• سطح زخم را با الکل ۷۰% و سپس با تنتورید ۲% ضدعفونی نمایید.
• با آسپیراسیون از عمیق ترین قسمت ضایعه یا با عبور سواب به عمق ضایعه و یا از لبه ضایعه نمونه برداری نمایید.
• نمونه را به ظروف استریل و یا سیستم حمل بی هوازی انتقال دهید.

ملاحظات نمونه گیری:

•  بهترین روش نمونه برداری از زخمها یا خراشها پس ازضدعفونی کردن اطراف زخم با صابون والکل ،آسپیراسیون ماده چرکی سلول دار از عمق زخم با یک سوزن و سرنگ استریل است.
• جهت نمونه گیری با سواب، ابتدا یک سواب پنبه ای آسپتیک وارد زخم نمایید. سپس سواب را در یک لوله آزمایش درپوش دار استریل قرار دهید. نمونه های کشت گرفته شده از لبه های پوستی در مقایسه با کشت ترشحات چرکی از دقت کمتری برخوردار است.
• در صورت مشکوک بودن به وجود ارگانیسمی بی هوازی، یک لوله کشت بی هوازی از آزمایشگاه میکروب شناسی تهیه نمایید. بهترین راه نمونه گیری ، از طریق آسپیراسیون زخم بسته و انتقال چرک مستقیماً به درون لوله کشت بی هوازی می باشد.
• چنانچه کشت زخم را از بیماری می گیرید که نیاز به پانسمان و ضد عفونی کردن زخم دارد، نمونه کشت را پیش از شستشو بگیرید.
• در صورتی که قبلاً پماد یا محلول آنتی بیوتیک روی زخم مالیده شده آن را با آب یا سالین استریل، چند ساعت قبل از گرفتن نمونه کشت پاک کنید.
• کلیه نمونه ها را به دقت انتقال دهید. این نمونه ها قادر به انتقال بیماری نمی باشند.
• مصرف هر گونه داروی مؤثر بر نتایج آزمایش توسط بیمار را بر روی برگه ازمایشگاه ذکر کنید.
• نمونه را بلافاصله پس از گرفتن به آزمایشگاه انتقال دهید (زمان ایده آل کمتر از ۳۰ دقیقه).
• پزشک را از هرگونه نتیجه مثبت آگاه سازید تا درمان آنتی بیوتیکی مناسب آغاز گردد.
• چنانچه چرک در زخم یا بافت نرم مشاهده گردید، بیمار را باید بلافاصله تحت احتیاط های مربوط به ایزوله نمودن پوست و زخم قرار داد. لازم نیست تا زمان گزارش اثبات عفونت، برای بکار بستن احتیاط های ایمنی مناسب صبر نمود.

موارد عدم پذیرش نمونه:

• نمونه های با برچسب اشتباه
• نمونه هایی که انتقال آنها بیش از ۲۴ ساعت طول کشیده است.
• حجم ناکافی نمونه
• آلودگی خارجی
• اگر نمونه ای غیرقابل قبول رسیده باشد، قبل از اینکه نمونه دور ریخته شود به پزشک یا ایستگاه پرستاری اطلاع داده می شود و نمونه ای دیگری درخواست می گردد.

شرایط انتقال و نگهداری: 

• نگهداری نمونه در ظروف استریل در دمای اتاق تا ۲۴ ساعت و در لوله های استریل حاوی سواب تا ۴۸ ساعت  می باشد.
• نگهداری نمونه زخم در دمای یخچال و فریزر مناسب نیست.

نمونه برداری در محل یا آزمایشگاه (Onsite collections): 

• پس از نمونه برداری بلافاصله نمونه را به بخش میکروب شناسی انتقال دهید.
• نحوء انتقال باید در دمای اتاق صورت گیرد.
• نمونه را در یخچال نگه ندارید. سردخانه (برودت) ممکن است زنده ماندن موجودات بی هوازی را مهار کند.

نمونه برداری خارج از محل (Offsite collections ):

•  نمونه ها باید فوراً توسط پیک در دستر س، به آزمایشگاه ارسال گردند. نباید بیش از ۲۴ ساعت از زمان نمونه گیری گذشته باشد. بهتر است آسپیره یا سواب نمونه هوازی در مجاورت یخ یا جای سرد در محیط های تراسنپورت انتقال یابد. نمونه اُرگانیسم بی هوازی باید توسط محیط ترانسپورت بی هوازی در دمای اتاق انتقال یابد.
• کشت بر روی محیط های بلاد آگار، مک کانکی و محیط آب پپتونه و تایوگلیکولات انجام می شود. در عفونتهای پلور و آرتریت و سلولیت مخصوصاً در کودکان زیر ۵ سال علاوه بر محیط های مذکور در محیط شکلات آگار جهت بررسی هموفیلوس آنفلونزا نمونه را کشت می دهیم. گرفتن همزمان کشت خون در زخمها می تواند در تشخیص عامل بیماریزا مفید باشد. از محیط NNN برای کشت نمونه های مشکوک به لیشمانیوز جلدی استفاده می نماییم.

کاربردهای بالینی:

• کشت زخم یا بافت نرم هنگامی ضرورت می یابد که زخم یا بافت نرمی دارای علائم عفونت ( مانند قرمزی، گرمی، تورم و درد) باشد.
• در بیماران پس از عمل که دچار تب مداومی با علت ناشناخته می باشند، محل زخم را حتی اگر علائمی دال بر عفونت وجود نداشته باشد، باید مورد بررسی قرار داد و کشت نمود.
• هرگونه ترشح خودبخود از یک زخم یا بافت نرم باید کشت داده شود تا عفونت جهت درمان و حساسیت آنتی بیوتیکی تشخیص داده شود و مناسب بودن اقدامات احتیاطی مربوط به ایزولاسیون زخم و پوست اثبات گردد.

تفسیر: 

• کشت زخم برای تعیین وجود عوامل بیماریزا در بیماران مشکوک به عفونت زخم انجام می شود. عفونت های زخم اغلب بوسیله ارگانیسم های چرکزا بوجود می آید، که ممکن است باکتریایی، قارچی یا انگلی باشد. کلیه کشت ها را باید پیش از آغاز درمان آنتی بیوتیکی انجام داد. در غیر این صورت آنتی بیوتیک ممکن است در رشد میکروب در آزمایشگاه تداخل ایجاد نماید. با این وجود در مواردی نه چندان اندک پزشک تمایل دارد که درمان آنتی بیوتیکی را پس از انجام کشت زخم، اما پیش از گزارش نتایج کشت آغاز نماید. در اینگونه مواقع، انجام یک رنگ آمیزی گرم برای لام حاوی گستره نمونه، بسیار مفید است و در کمتر از ۱۰ دقیقه گزارش خواهد شد. بطور کلی تمام اشکال باکتریها را به دو گروه گرم مثبت (آبی رنگ) یا گرم منفی (قرمز رنگ) طبقه بندی می کنند. همچنین آگاهی از اشکال ارگانیسم ( مانند کروی، میله ای) نیز می تواند برای تشخیص تجربی ماهیت عامل عفونی بسیار مفید باشد. پزشک با آگاهی از نتایج رنگ آمیزی گرم می تواند رژیم آنتی بیوتیکی مناسبی را بر اساس تجربیات گذشته خویش در مورد هویت احتمالی ارگانیسم آغاز کند. اغلب ارگانیسم ها نیاز به زمانی حدود ۲۴ ساعت دارند تا در محیط کشت رشد کنند و گزارش مقدماتی پس از این مدت آماده می شود. گاهی ۴۸ تا ۷۲ ساعت زمان برای رشد و تشخیص ارگانیسم مورد نیاز می باشد. پس از درمان آنتی بیوتیکی مناسب، کشت ممکن است تکرار شود تا درمان کامل عفونت ارزیابی گردد.
• باید به خاطر داشته باشیم که برخی از عفونت های زخم ممکن است حاوی بیشتر از یک ارگانیسم باشند. ارگانیسم های متعددی ممکن است در کشت رشد نماید. زخم های عمیق و جراحات حاوی ذرات نکروز یا گاز، و زخمهای پس از عمل معمولاً شامل باکتریهای هوازی و بی هوازی می باشند.

عوامل مداخله گر:

• داروهایی که ممکن است نتایج کشت را تغییر دهند عبارت از آنتی بیوتیک ها می باشند.
• نمونه برداری از قسمتهای میانی و کهنه زخم امکان مشاهده انگل را مشکل می سازد زیرا این نمونه حاوی نسوج متلاشی شده، سلول های نکروزه و چرکی همراه با باکتریها می باشد که ممکن است دیدن انگل ممکن نباشد.

توضیحات:

• کشت زخمها به وسیله سواب اغلب با باکتریهای محیط آلوده شده و علت صحیح عفونت را نشان نمی دهد.
• در مواردی که فرد مشکوک به لیشمانیز جلدی است، نمونه برداری پس از ضدعفونی با الکل از زخم با یک لانست استریل از نسوج تازه و ملتهب اطراف زخم صورت می گیرد.
• باکتریهایی که در ایجاد عفونت و جراحت ها نقش دارند عبارتند از: استافیلوکوک اورئوس، استافیلوکوک اپیدریدیس، باسیل های کلی فرم، سودوموناس آئروجینوزا، کلستریدیوم پرفرژنس و سایر کلستریدیوم، استرپتوکوک پنومونیه، کورینه باکتریوم دیفتریه، مایکوباکتریوم توبرکلوزیس و مایکوباکتریوم اولسرانس می باشد. از جمله بیماریهای انگلی که باعث ایجاد زخم و جراحت در پوست می شوند لیشمانیوز جلدی است که عامل آن لیشمانیا (تروپیکا و ماژور) می باشد.

درمان عفونت زخم

• پاکسازی و شستشوی مناسب زخم ها برای کاهش بار میکروبی
• حفظ تغذیه و هیدراتاسیون مناسب
• با توجه به اینکه عفونت سیستمیک است یا موضعی، می توان از روش های درمانی مختلفی استفاده کرد.
• درمان سیستمیک اغلب با تجویز آنتی بیوتیک خوراکی و وریدی همراه است.
• عفونت های موضعی اغلب با آنتی بیوتیک های موضعی قابل درمان هستند.
• دبریدمان ممکن است برای از بین بردن بافت های نکروز و اسلاف لازم باشد، زیرا این بافت های مرده روند بهبود زخم را آهسته کرده و می‌تواند بر کارآیی آنتی بیوتیک های موضعی تأثیر بگذارد.
• پانسمان های ضد میکروبی، از جمله پانسمان هایی که حاوی نقره هستند، ممکن است برای کاهش بار میکروبی استفاده شوند.
• آنتی بیوتیک ها، چه موضعی و چه سیستمیک، فقط باید تحت نظارت و تجویز پزشک استفاده شوند.

بخش میکروب شناسی آزمایشگاه

میکروب‌شناسی علمی است که در درباره شکل، ساختمان، متابولیسم و کلیه ویژگی های موجودات زنده ذره بینی بحث می کند و رابطه این موجودات را با بعضی بیماریهای انسان، جانوران و گیاهان مورد بررسی قرار می دهد. این بخش دارای قسمت نمونه برداری می باشد که با رعایت شرایط استریل نمونه برداری از زخم و ضایعات پوستی انجام می گردد. همچنین این بخش دارای قسمتهای مجزای کشت میکروبی، محیط سازی، انکوباسیون و استریلیزاسیون می باشد.
در این بخش به طور معمول جهت جستجوی عامل بیماریزا کشت کلیه مایعات وترشحات بدن درشرایط استریل در محیطهای کشت میکروبی و همچنین رنگ آمیزی ها و آزمایشات مستقیم باکتری شناسی بر روی تمامی باکتری های هوازی انجام می گردد. متعاقب شناسایی عوامل بیماریزا آزمایش آنتی بیوگرام انجام شده و حساسیت عوامل بیماریزا نسبت به آنتی بیوتیک های مختلف بررسی می شود.

همانند سایر بخش‌های آزمایشگاه بخش میکروب شناسی نیز دارای برنامه‌ی کنترل کیفی براساس الزامات مرجع سلامت و سایر استانداردهای آزمایشگاهی معتبر می باشد که روزانه توسط مسوول بخش میکروب شناسی ومسوول کنترل کیفی آزمایشگاه اجرا و نظارت می‌گردد.

انجام کنترل کیفی دقیق روزانه همراه با داشتن تخصص و تجربه کافی کارکنان این بخش، همچنین استفاده از مواد اولیه مرغوب و معتبر در کنار بهره مندی از امکانات ویژه کشت و جداسازی انواع نمونه های میکروبی، تشخیص صحیح، به موقع و موثر بیماری های عفونی را فراهم نموده است.

آمپوتاسیون یا قطع عضو یک عمل جراحی برای قطع کردن اندام (دست یا پا) یا بخشی از اندام (انگشت، پایین دست، انگشت پا یا قسمت پایین پا) است. زمانی که بیمار از ضرورت قطع عضو آگاهی می‌یابد، طبعاً دچار نگرانی و ناراحتی شدیدی می‌شود. هرچند تغییر شیوه زندگی پس از قطع عضو کاری دشوار است، اما افراد بسیاری هستند که پس از قطع اندام توانسته‌اند زندگی خود را به خوبی مدیریت کنند و از یک زندگی فعال و پربار لذت ببرند. اندام‌های مصنوعی به بیماران کمک می‌کند تا توانایی از دست رفته خود را پس از قطع عضو بازیابند.

دلایل آمپوتاسیون

قطع عضو ممکن است به دلایل زیر اتفاق افتد:

مادرزادی

نقص اندام جنینی

فوکوملیا:” یک بدشکلی مادرزادی که در آن اندام‌ها به شدت کوتاه می‌شوند. برای این که پاها و دست‌ها به بالا تنه نزدیک‌اند.”

اکتسابی

کم‌خونی موضعی

دیابت: علت حدود 40-30 درصد آمپوتاسیون های انجام شده دیابت است. در دیابت به علت اختلال در خونرسانی اندام و اختلال عصبی و در نتیجه مشكلات حسی و حركتی اندام زخم های شدید و مقاوم به درمانی در پا ایجاد میشود. بسیاری از این زخم ها قابل بهبود نیستند كه در این موارد پزشك معالج چاره ای جز قطع عضو بیمار ندارد.

سرمازدگی

نارسایی شریانی که منجر به بافت بدن مرده یا فاسد می‌شود (قانقاریا).

زخم پای مزمن که منجر به سپتیسمی می‌گردد.

عفونت، به عنوان مثال عفونت استخوانی (استئومیلیت).

تومورهای بدخیم برای مثال سارکوم (سرطان بافت پیوندی).

تروما (اندام له  شده/ شکسته شده زیر اجسام سنگین، اندام آسیب دیده به خاطر تصادف ماشین، زخم چاقو یا تیراندازی، گاز گرفتن حیوان و غیره) ، در برخی موارد منجر می‌شود به آمپوتاسیون تروماتیک: (انفصال فیزیکی (نه مربوط به جراحی) یک عضو در طی یک رویداد تروماتیک)

تعیین محل قطع عضو

پزشک برای تعیین محل قطع عضو و میزان بافتی که باید برداشته شود، از روش‌های زیر استفاده می‌کند:

•  بررسی وجود ضربان نزدیک به محل در نظر گرفته شده برای قطع
•  مقایسه دمای عضو آسیب دیده با عضو سالم
•  جستجوی ناحیه‌هایی با پوست قرمز
•  پزشک بررسی می‌کند که آیا پوست نزدیک به ناحیه در نظر گرفته شده برای قطع، هنوز به لمس حساس است یا خیر.

آماده سازی برای قطع عضو

 عمل جراحی قطع عضو نیاز به تیم پزشکی و توانبخشی دارد که این تیم از پزشکان و پرستاران و متخصصان دیگری تشکیل شده است، از جمله:

• یک فیزیوتراپیست
• یک متخصص کاردرمانی (OT)
• یک متخصص پروتز در صورت لزوم به اندام مصنوعی

اعضاء تیم توانبخشی می توانند به هرگونه سؤال بیمار در طی و بعد از جراحی پاسخ دهند یا راه های را در مورد نگرانی های بیمار برای بعد از جراحی به بیمار آموزش دهند. آن ها همچنین در مورد هرگونه تمرین و مراقبت های که باید بیمار در خانه انجام دهد او را راهنمایی می کنند. علاوه بر آن دریافت پشتیبانی روانی بعد از قطع عضو برای بیماران بسیار مهم است. بر همین اساس برخی از بیمارستان ها دارای یک مشاور یا روان شناس هستند که بیماران می توانند قبل از عمل در مورد احساسات و نگرانی های خود با او مشورت کنند.

انواع مختلف قطع عضو یا آمپوتاسیون

قطع عضوهای اندام فوقانی و تحتانی، قطع عضوهای جزئی و کامل وجود دارند.

صرف نظر از نوع آمپوتاسیون که شما یا یکی از عزیزانتان از آن رنج می‌برید، با نمایندگی‌های آمپوتاسیون ما در پنسیلوانیا جهت گفت‌وگو درباره مورد خود، تماس بگیرید، در نتیجه ما می‌توانیم به شما کمک کنیم تا رفع کمبودی که مناسبتان است برای شما انجام بگیرد.

 انواع قطع عضوهای اندام تحتانی

انواع  بسیار مختلفی از قطع عضوهای اندام تحتانی شامل ران، زانو، مچ پا و آمپوتاسیون‌های پا وجود دارند. توانبخشی شما ممکن است به طور قابل توجهی متفاوت باشد، به نوع قطع عضوی که دچار آن شده‌اید بستگی دارد. انواع مختلفی از پروتزها و ابزارهای کمک به راه رفتن وجود داشته که برای اقسام مختلف آمپوتاسیون استفاده می‌شود، بنابراین فیزیوتراپیست شما باید از نوع قطع عضوی که دارید مطلع باشد. از طرفی شما باید برای رسیدن دوباره به عملکرد طبیعی راه رفتن، توانایی خود را به حداکثر برسانید. اگر شما دچار یک آمپوتاسیون شده‌اید، اطمینان حاصل کنید که با نوع آن قطع عضو آشنا هستید.

به یاد داشته باشید که آمپوتاسیون اندام تحتانی، یک جراحی پیچیده است و پروسه توانبخشی افراد بسیاری را درگیر می‌کند. این افراد عبارتند از فیزیوتراپیست شما، کاردرمان، مددکار اجتماعی، روانشناس و پزشک. آنها باید با یکدیگر همکاری کرده تا قابلیت تحرک اعضای شما را به حداکثر رسانده و یک نتیجه مثبت پس از  آمپوتاسیون اندام تحتانی به دست آورید.

آمپوتاسیون بالای زانو

آمپوتاسیون بالای زانو (AKA)  جایی است که پا از میان استخوان ران  بالای مفصل زانو قطع می‌شود. این نوع از آمپوتاسیون به عنوان یک آمپوتاسیون ترانس‌فرمال نیز‌ ارجاع داده می‌شود.

بیشترین آمپوتاسیون در قسمت میانی استخوان ران اتفاق می‌افتد. اندام باقی مانده از استخوان ران تشکیل شده و مفصل زانو  وجود نخواهد داشت. یک AKA  ممکن است باعث از بین رفتن قابل توجه کنترل ماهیچه‌ای  در عضلات عقب ران و عضلات چهار سر شود که راه رفتن با یک پروتز را مشکل می‌سازد.

در قطع عضو بالای زانو مجبور به استفاده از مفاصلی هستیم که بتواند ویژگی های بیومکانیکال زانو طبیعی را برای فرد ایجاد کند و دامنه حرکتی لار را در حین حرکت به فرد القا کند.

پروتز بالای زانو حتما نیازمند قطعات و مفاصل با کیفیت می باشند تا بتواند علاوه بر عملکرد راحتی را نیز برای فرد ایجاد کند

آمپوتاسیون زیر زانو

 یک آمپوتاسیون زیر زانو (BKA)،که به عنوان آمپوتاسیون ترانس‌تیبیال نیز شناخته می‌شود، یک قطع عضو از میان استخوان ساق پای شما است.BKA  رایج‌ترین قطع عضو انجام شده است و خطر ناشی از عوارض جدی پس از عمل جراحی در یکBKA   بسیار کمتر از آمپوتاسیون ترانس‌فرمال می‌باشد. در یکBKA ، مفصل زانو حفظ شده و راه رفتن با یک پروتز عموما موفقیت‌آمیز است.

 آمپوتاسیون نصف لگن

یک آمپوتاسیون نصف لگن به گونه‌ای است که مفصل ران و بخشی از لگن شما قطع شده است. این نوع از آمپوتاسیون به عنوان آمپوتاسیون ترانس‌بلویک نیز شناخته می‌شود. این نوع اغلب بیش از همه انجام می‌شود، به علت یک تومور بدخیم یا در نتیجه تروما.

راه رفتن پس از قطع عضو لگن مشکل است چون هیچ اندام باقی مانده‌ای وجود ندارد که پروتز بتواند نصب شود. با این وجود فیزیوتراپیست و پزشک شما می‌توانند با شما کار کنند تا با مناسب‌ترین دستگاه برای کمک به ماکزیمم کردن توانایی‌تان جهت راه رفتن سازگار شوید.

آمپوتاسیون نصف لگن به گونه‌ای است که مفصل ران و بخشی از لگن شما قطع شده است. این نوع از آمپوتاسیون به عنوان آمپوتاسیون ترانس‌بلویک نیز شناخته می‌شود. این نوع اغلب بیش از همه انجام می‌شود، به علت یک تومور بدخیم یا در نتیجه تروما.

راه رفتن پس از قطع عضو لگن مشکل است چون هیچ اندام باقی مانده‌ای وجود ندارد که پروتز بتواند نصب شود. با این وجود فیزیوتراپیست و پزشک شما می‌توانند با شما کار کنند تا با مناسب‌ترین دستگاه برای کمک به ماکزیمم کردن توانایی‌تان جهت راه رفتن سازگار شوید.

آمپوتاسیون انگشت پا

آمپوتاسیون انگشت پا معمولا در نتیجه ذخیره خونی کم در انگشت پا اتفاق می‌افتد، وضعیتی که گاهی اوقات در قانقاریا ایجاد می‌شود. این نوع از قطع عضو به ندرت نیاز به توانبخشی ماهرانه فیزیوتراپیست دارد اما بعضی از اوقات اگر موضوع تعادل یا گام برداشتن تحرک عملکردی اندام را محدود کند، مداوا در روند توانبخشی وارد خواهد شد.

آمپوتاسیون قسمتی از پا

 آمپوتاسیون قسمتی از پا به این معناست که انگشتان و قسمتی از استخوان های بلند پا قطع می‌شوند. این نوع قطع عضو به عنوان آمپوتاسیون ترانس‌متاتارسال نیز شناخته می‌شود. آمپوتاسیون بخشی از پا هنوز هم به شما اجازه می‌دهد که در سطح بالایی از تحرک عملکردی اندام باقی بمانید زیرا بسیاری از وصل کننده‌های ماهیچه‌های بزرگ در طول عمل جراحی محفوظ می‌مانند. همچنین، در این نوع قطع عضو تعادل و شکل پا حفظ می‌شود که این می‌تواند در گام برداشتن صحیح به شما کمک کند.

 قطع عضوهای اندام فوقانی

 آمپوتاسیون‌های اندام فوقانی از قطع بخشی از یک انگشت دست تا از دست دادن همه بازو و حتی بخشی از شانه  متغیر هستند. انواع آمپوتاسیون اندام فوقانی عبارتند از:

• آمپوتاسیون قسمتی از دست که معمولاً شامل نوک انگشتان دست ، بخش‌هایی از انگشتان دست و آمپوتاسیون همه انگشتان دست می‌باشد.‌ متداول‌ترین انگشتی که به صورت تکی از دست می‌رود، انگشت شست است. از بین رفتن انگشت شست باعث از بین رفتن توانایی در دست گرفتن، انجام کار با دست یا برداشتن اشیاء خواهد شد. اگر هر یک از انگشتان دیگر قطع شود، دست هنوز هم می‌تواند این کارها را انجام دهد اما با دقت کمتر.
• آمپوتاسیون همه دست در حالی که مچ دست سالم باقی بماند که آمپوتاسیون متاکاربال نامیده می‌شود.
• قطع مفصل مچ دست که آمپوتاسیون دست و مفصل مچ نام دارد.
• آمپوتاسیون زیر آرنج که آمپوتاسیون ترانس‌رادیال نام دارد. قطع عضو ترانس‌رادیال از بین رفتن بخشی از ساعد درست زیر مفصل آرنج است.
• قطع مفصل آرنج آمپوتاسیون ساعد تا آرنج نام دارد.
• قطع عضو بالای آرنج، آمپوتاسیون ترانس‌هومورال، از بین رفتن بازوی بالای آرنج است.
• قطع مفصل شانه و آمپوتاسیون فورکوارتر از بین رفتن همه بازو شامل تیغه شانه و ترقوه است.

مراحل عمل قطع عضو

برای انجام آمپوتاسیون معمولاً بیمار باید 14 ـ 5 روز یا بیشتر در بیمارستان بستری شود، مدت بستری به گستردگی جراحی و عوارض بروز یافته بستگی دارد. روش جراحی قطع عضو، به عضو درگیر و وضعیت سلامت عمومی بیمار بستگی دارد. قطع عضو را می‌توان تحت بیهوشی عمومی یا بی‌حسی نخاعی، یعنی بی‌حس کردن بدن از کمر به پایین، انجام داد. جراح در عمل آمپوتاسیون تمام بافت آسیب دیده را برمی‌دارد و بافت سالم را حتی‌الامکان باقی می‌گذارد. جراح موارد زیر را در عمل قطع عضو انجام می‌دهد:

•  برداشتن بافت بیمار و استخوان له شده
•  صاف کردن بخش‌های ناهموار استخوان
•  بستن عصب‌ها و رگ‌ها
• بریدن و شکل دادن عضلات به گونه‌ای که بتوان عضو مصنوعی را به انتهای عضو قطع شده متصل کرد.

جراح گاهی زخم را بلافاصله پس از قطع عضو می‌بندد و برای این کار لایه‌های پوست را بخیه می‌زند. این روش به قطع عضو بسته موسوم است. اما جراح گاهی ناحیه را چند روز باز می‌گذارد تا اگر لازم شد بافت بیشتری را بردارد. سپس تیم جراحی پانسمان استریل را روی زخم قرار می‌دهد و انتهای عضو را می‌پوشاند تا این پوشش پانسمان یا لوله‌های تخلیه را نگه دارد. همچنین گاهی از تراکشن یا کشش استفاده می‌شود تا بخش باقیمانده در موقعیت مناسب باقی بماند، آتل نیز برای ثابت نگه داشتن عضو به کار برده می‌شود.

بعد از عمل

معمولاً پس از به هوش آمدن یا برطرف شدن بی‌حسی، به بخش بازگشت خواهید گشت. بعضی اوقات ممکن است متخصص بیهوشی تصمیم بگیرد شما را به بخش جراحی بعد از عمل (POSU) یا واحد HDU ارسال کند تا بتواند از نزدیک وضعیت شما را کنترل کند.

تا وقتی که نتوانید به اندازه کافی بنشینید و غذا بخورید، توسط سرم مایعات به شما تزریق می‌شود. پرستاران و پزشکان سعی می‌کنند با تزریق مسکن از طریق لوله‌ای در کمر یا دستگاهی که با فشار دادن یک دکمه قادر به کنترل است، شما را از درد دور نگه دارند.

تجربه ی درد در قسمتی از پا که قطع شده است (درد فانتوم اندام) بسیار عادی است و می‌توان با کمک دارو به تسکین آن کمک کرد و به سرعت آن را از بین برد. همچنین ممکن است شما نیاز به یک انتقال خون کوچک داشته باشید.

با بهبودی، لوله‌های مختلفی که به شما وص بود برداشته می‌شوند و به تدریج حرکت می‌کنید تا جایی که حالتان به اندازه کافی مناسب برای بازگشت به خانه باشد.

قبل و بعد از عمل باید به یک فیزیوتراپیست که به شما در تنفس (برای جلوگیری از ابتلا به عفونت قفسه سینه) و همچنین به تحرک شما کمک خواهد کرد، مراجعه کنید. در ابتدا تمریناتی در رختخواب به شما داده می‌شود و سپس شما را به انتقال از تخت به صندلی تشویق می‌کنند.

اگر زخم شما بهبود یابد، فیزیوتراپیست در صورت احساس امنیت برای پوشیدن یکی پای مصنوعی موقت، تمرکز بر روی یک اندام مصنوعی موقت را شروع خواهد کرد. اگر اینگونه نباشد، نحوه استفاده از صندلی چرخدار به شما آموزش داده می‌شود.

همچنین شما یک متخصص کاردرمانی که به توانبخشی شما کمک می‌کند را ملاقات خواهید کرد. حتی اگر قصد راه رفتن دارید، هنوز هم ممکن است به طور موقت یا برای مسیرهای طولانی به یک صندلی چرخدار احتیاج داشته باشید.

قرار ملاقاتی برای شما انجام می‌شود که یک پای مصنوعی بجای اندام قطع شده برای شما قرار دهند، به گونه‌ای که وقتی لباس پوشیده‌اید مانند پای سالمتان به نظر برسد.

از دست دادن یکی از اندام‌های بدن می‌تواند بسیار ناراحت‌کننده باشد. اگر احساس می‌کنید به پشتیبانی‌ بیشتر یا شخص دیگری برای گفتگو نیاز دارید، لطفا با پزشک خود صحبت کنید.

نکات مهم

بعد از عمل در طی دوره بهبودی معمولاً برای چند روز اول اکسیژن از طریق ماسک و مایعات از طریق قطره به بیمار داده می شود. برای تخلیه ادرار ممکن است یک لوله انعطاف پذیر کوچک (سوند ادرار) در مثانه بیمار قرار گیرد. پس از قطع عضو، زخم بیمار با بخیه ها یا مفاصل جراحی بسته و با یک باند پوشانده می شود و ممکن است یک لوله زیر پوست بیمار قرار گیرد تا مایعات اضافی تخلیه گردد.

معمولاً لازم است بانداژ برای چند روز در محل نگهداری شود تا خطر عفونت کاهش یابد. بعضی اوقات ممکن است مایعات چرکی اطراف زخم جمع شوند که به آن سرم گفته می شود و ممکن است توسط پزشک یا پرستار تخلیه شود.  التهاب این منطقه باید طی چند هفته کاهش یابد. بعد از برداشته شدن پانسمان و یا بانداژ، فیزیوتراپیست یا پرستار یک باند فشرده سازی را در آن قسمت قرار می دهد. این باند برای کاهش تورم موثر است.

مراقبت از زخم

برای بیمارانی که تحت جراحی قطع عضو قرار گرفته اند، بسیار مهم است که برای کاهش خطر ابتلا به تحریک و یا عفونت، پوست روی سطح زخم خود را تمیز نگه دارند. بیماران باید حداقل یک بار در روز (در هوای گرم یکبار بیشتر) محل زخم خود را با آب و صابون شسته و آن را با دقت خشک کنند. در هنگام استحمام از قرار دادن محل زخم خود برای مدت طولانی در آب پرهیز کنند زیرا آب باعث نرم شدن محل زخم و آسیب پذیری آن می شود. برای جلوگیری از خشک شدن پوست بیمار قبل از خواب، از کرم مرطوب کننده استفاده شود.

 هر روز علائم عفونت را در محل زخم برسی کنند، برخی از این علائم، عبارتند از:

• التهاب زیاد
• قرمزی پوست
• ترشح مایع یا چرک

پس از قطع پا، بیماران باید از آسیب رساندن به پای قطع شده خودداری و از پای باقی مانده “خوب” مواظبت کنند، به خصوص اگر قطع عضو بیمار به دلیل دیابت صورت گرفته باشد در این شرایط ممکن است پای باقیمانده در معرض خطر باشد.

درد

محل عمل ممکن است دردناک باشد، بنابراین در صورت نیاز به بیمار مسکن داده می شود. بیماران قطع عضو می توانند مسکن را به روش های زیر دریافت کنند:

• به عنوان قرص
• تزریق به رگ (داخل وریدی)
• تزریق به عضله (به طور عضلانی)
• تزریق به فضای اطراف نخاع (اپیدورال)
• در موارد شدیدتر ممکن است از یک لوله کوچک برای تزریق بی حسی موضعی استفاده شود تا درد را کاهش دهد.

بعضی از افراد دردی دارند که احساس می کنند از بخشی از اندامی که قطع شده خارج می شود. به این درد فانتوم یا احساس فانتوم گفته می شود. اگرچه این درد باید به مرور زمان از بین برود، اما در برخی مواقع ممکن است برای مدتی بعد از عمل احساس شود. علائم درد اندام فانتوم می تواند از خفیف تا شدید متغیر باشد. برخی از افراد  گر گرفتگی از درد خفیف، شبیه به شوک الکتریکی را توصیف کرده اند، که چند ثانیه طول می کشد. دیگران درد شدید مداوم را تجربه کرده اند. در صورت وجود هرگونه درد فانتوم، بیمار باید وضعیت خود را به پرستاران و پزشک خود اطلاع دهند. آن ها می توانند داروهایی برای کنترل آن تجویز کند.

داروها

داروهایی که ممکن است برای تسکین درد در قطع عضو استفاده شوند، عبارتند از:

• دارو ضدتشنج
• دارو های مسکن مانند کدئین یا مورفین
• کورتیکواستروئید و یا بی حسی موضعی تزریق
• داروهای ضد افسردگی که در درمان درد عصبی مفید هستند.
• داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs)، مانند ایبوپروفن

چندین روش غیر تهاجمی و غیر آسیب زننده برای تسکین درد در برخی از این بیماران وجود دارد، از جمله:

• ماساژ برای افزایش گردش خون و تحریک عضلات
• طب سوزنی که باعث تحریک سیستم عصبی و تسکین درد می شود.
• استفاده از گرما یا سرما بر روی اندام بیمار، مانند استفاده از بسته های حرارتی یا یخی، مالش و پماد
• تحریک عصب الکتریکی از راه پوست (TENS)، که از یک وسیله کوچک و با عملکرد برای انتقال محرک های الکتریکی به منطقه آسیب دیده بدن که برای مسدود کردن یا کاهش سیگنال های درد استفاده می کند.

تصورات ذهنی

تحقیقات نشان داده است افرادی که روزانه 40 دقیقه اندام قطع شده خود را تصور می کنند، مانند کشیدن انگشتان خود یا جمع کردن “انگشتان پا”، علائم درد را کمتر تجربه خواهند کرد. این تئوری با درد اندام فانتوم مرتبط است. محققان فکر می کنند که مغز از اندام قطع شده بازخورد دریافت می کند، و این تمرینات ذهنی ممکن است جایگزین موثری برای این بازخورد ها باشد. تکنیک دیگری که به بازخورد بصری آینه معروف است شامل استفاده از آینه برای ایجاد بازتاب اندام دیگر است. ورزش کردن و حرکت دادن اندام دیگر می تواند به تسکین درد فانتوم کمک کند.

 تمرینات

پرستاران یا فیزیوتراپیست به بیمار تمریناتی را آموزش می دهند. این تمرینات در جلوگیری از ابتلا به عفونت قفسه سینه و لخته شدن خون در بیماران کمک می کند. به طور معمول، عفونت های قفسه سینه یا لخته های خون در صورت عدم تحرک بیمار ایجاد می شوند.

برای جلوگیری از لخته شدن خون در پا به بیماران توصیه می شود بعد از جراحی از جوراب های ساق بلند واریس، استفاده کنند و در صورت امکان به بیماران داروهای ضد لخته خون تزریق می شود.

بلند شدن

فیزیوتراپیست یا کار درمانگر (OT) در بلند شدن به بیمار کمک می کند. در قطع پا، اغلب بیماران می توانند در روز اول یا دوم بعد از عمل از جای خود بلند شوند. شاید بلند شدن در ابتدا برای بیمار سخت باشد. برخی از بیماران ممکن است برای حرکت به صندلی چرخ دار، عصا یا اندام مصنوعی و یا ویلچر نیاز داشته باشند. فیزیوتراپیست به بیماران برای حرکت کردن اولیه کمک می کنند. در صورت قطع بازو بیماران پس از کنترل درد و بهبودی از بیهوشی می توانند از جای خود بلند شوند و حرکت کنند.

فیزیوتراپی

فیزیوتراپی بعد از جراحی قطع عضو مهمترین عامل در روند بهبودی بیماران است. فیزیوتراپیست می تواند تمریناتی را برای بهبودی زخم و افزایش توانایی و قدرت بیماران به آن ها آموزش دهند. آن ها به بیمار آموزش می دهند که چگونه ماهیچه های خودشان را در اطراف اندام قطع شده قوی و نرم نگه دارند. این کار، استفاده از اندام مصنوعی را آسان تر می کند.

 توانبخشی

قطع عضو یک عمل بزرگ است و توانبخشی می تواند مدت زیادی طول بکشد و ممکن است در بعضی مواقع ناامید کننده باشد. برنامه توانبخشی بیمار متناسب با نیازهای فردی بیمار تنظیم و معمولاً چند روز پس از عمل شروع می شود. توان بخشی ممکن است با تمریناتی ساده برای خوابیدن یا نشستن بیمار، شروع شود. به بیماران قطع عضو توصیه می شود هر چه سریعتر با استفاده از صندلی چرخدار حرکت کنند. توانبخشی به بیماران در آموزش”تکنیک های انتقال مانند نحوه ورود به صندلی چرخدار از تختخواب خود ” کمک می کند تا راحت تر حرکت کنند. پس از قطع عضو، کار درمان به بیمار کمک می کند تا فعالیت های روزانه خود مانند شستشو، لباس و استفاده از توالت را مدیریت کند. آن ها می توانند راه هایی برای مدیریت فعالیت ها به بیمار نشان دهند و به بیمار کمک کنند تا حد امکان مستقل باشند.

اگر قطع عضو وجود داشته باشد، متخصص درمانگر بیمار ممکن است روش هایی برای کاهش تورم را به بیمار یاد دهد. آن ها همچنین روش های انجام برخی فعالیت ها را با یک دست به بیمار یاد می دهند. متخصص درمانگر همچنین در مورد رانندگی کار و بازگشت به فعالیت های اجتماعی به بیمار توصیه های لازم را می کند

قطع عضو به چه مراقبت هایی احتیاج دارد؟

قطع عضو به معنای شروع یک زندگی جدید برای شما و خانواده شما است. شما و وابستگان شما ممکن است احساس غم، خشم و شرم داشته باشید. این احساسات طبیعی هستند. در باره این احساسات به خانواده و دوستان خود صحبت کنید. به آنها اجازه بدهید به شما کمک کنند.

به نکات زیر توجه داشته باشید

•  بعد از عمل جراحی پانسمان روز زخم شما باید بطور روزانه تعویض شود. زخم و پوست اطراف آن باید تمیز و خشک نگهداری شود.
• پزشک معالج برای شما داروهای آنتی بیوتیک و ضد درد تجویز کرده است. آنها را طبق دستور پزشک مصرف کنید.
• اگر مبتلا به دیابت هستید قند خون خود را کاملا کنترل کنید. عدم کنترل قند خون موجب تاخیر در بهبود زخم و افزایش خطر عفونت در آن میشود.
• استامپ را باید بعد از جراحی تا حد امکان بالا نگه داشت تا ورم آن کم شود.
• در آمپوتاسیون های زیر زانو سعی کنید استامپ همیشه در امتداد ران شما باشد. آنرا در حالت خم نگهداری نکنید. این حالت نه تنها موجب ورم آن میشود بلکه موجب میشود زانوی شما در حالت خمیده باقی بماند و بعداٌ پوشیدن اندام مصنوعی برای شما مشکل باشد. روزی چند بار یک بالشت را بر روی زانوی خود قرار دهید تا آنرا در حالت صاف و مستقیم تحت کشش قرار دهد.
• در آمپوتاسیون های بالای زانو هم سعی کنید استامپ در امتداد تنه شما باشد. آنرا در حالت خم به جلو نگه ندارید. این وضعیت موجب میشود رباط ها و تاندون های جلوی کشاله ران شما بتدریج کوتاه شود و وقتی بخواهید با پروتز راه بروید راه رفتن برای شما مشکل خواهد شد. روزی چند بار و هر ۲۰-۱۰ دقیقه به شکم بخوابید تا عضلات و تاندون های جلوی کشاله ران شما کشیده شوند.
• بخیه های استامپ بعد از ۳-۲ هفته خارج میشوند. بعد از این زمان آنرا روزانه با آب و صابون استامپ را شسته و خشک کنید. از کرم، پماد یا لوسیون بر روی پوست استامپ استفاده نکنید. محل قطع عضو را هر روز بدقت وارسی کنید. جاهایی از آنرا که نمیبینید با آیینه بررسی کنید. مراقب علائم فشار مانند قرمزی، خراش یا تاول باشد. در صورت دیدن این علائن آنرا به پزشک معالج خود اطلاع دهید.
• استامپ را بر روی یک بالشت نرم فشار بدهیدو بتدریج مقدار فشار را بیشتر کنید. این کار موجب میشود بافت های آن قسمت بتدریج به فشار عادت کنند. جای بخیه های قبلی را ماساژ دهید. این کار هم موجب نرم شدن بافت سفتی میشود که در محل جراحی ایجاد شده و هم حساسیت آنرا کمتر کرده و جریان خون محل را هم بیشتر میکند.
• محل استامپ را با باند کشی بصورت حرف ۸ انگلیسی ببندید. این بانداژ فشاری کمک میکند تا ورم محل کم شود. هر چه ورم استامپ زودتر بخوابد فرد میتوان زودتر از اندام مصنوعی (پروتز) استفاده کند. در حین پیچیدن باند کشی کمی آنرا بکشید. اگر نیاز دارید تا از بیش از یک باند کشی استفاده کنید. هر باند کشی که تمام شد قبل از بستن بعدی، انتهای باند قبلی را با گیره خوب ببندید. دقت کنید که تمام انتهای استامپ با باند کشی بسته شود. باند کشی را روزی ۳-۲ بار باز کرده از نو ببندید تا کشش آن حفظ شود. باند کشی همیشه باید بسته باشد مگر موقعی که به حمام میروید.

• غذای سالم مانند میوه، سبزیجات، غلات، لبنیات کم چرب و ماهی بخورید. مایعات زیاد بنوشید. زیاد نرمش و ورزش کنید. سیگار نکشید و از استرس های روحی دوری کنید.
• تا حد امکان خود را درگیر کار و فعالیت کنید.
•  وقتی که زخم محل جراحی شما بطور کامل خوب شد باید سعی کنید در تمام طول روز پروتز خود را بپوشید. صبح که از خواب برخاستید اول پروتز خود را بپوشید وگرنه استامپ شما ورم کرده و پوشیدن آنرا دشوار میکند.
• سوکت استامپ را هر روز با یک پارچه نخی نمناک که آغشته به کمی ماده شوینده است تمیز کنید تا از عرق و آلودگی پاک شود. سپس باقیمانده ماده شوینده را با پارچه نخی نمناک پاک کرده و خشک کنید.
• باید از پروتز خود خوب مراقبت کنید. اگر پروتز شما مشکلی دارد سعی نکنید خودتان آنرا درست کنید. با تکنسین ارتوپدی که آنرا برای شما درست کرده تماس بگیرید. پروتز شما حتی اگر به ظاهر سالم باشد باید سالی یک بار به توسط تکنسین ارتوپدی فنی که آنرا درست کرده بازبینی شود.

عوارض قطع عضو

مانند هر نوع عمل، قطع عضو با خطر بروز عوارض زیاد همراه است.

تعدادی از عوامل مؤثر بر خطر عوارض ناشی از قطع عضو، عبارتند از:

• سن بیمار
• نوع قطع عضو بیمار
• سلامت عمومی بیمار

خطر عوارض جدی در قطع عضو برنامه ریزی شده کمتر از قطع عضو اورژانسی و فوری است.

عوارض مرتبط با قطع عضو شامل موارد زیر است:

• ذات الریه
• درد و ضایعات “اندام فانتوم”
• ترومبوز ورید عمقی (DVT)
• مشکلات قلبی مانند حمله قلبی
• کندی بهبود زخم و عفونت زخم

در بعضی موارد، ممکن است بیمار برای اصلاح مشکلاتی که ایجاد می شوند یا به تسکین درد کمک می کند، به عمل جراحی جانبی نیاز داشته باشد.

به علاوه به دلیل ضعف جریان خون، بهبودی زخم ها گاهی اوقات ممکن است کند پیش برود و در بسیاری از مواقع لازم ایست که در صورت بهبود نیافتن زخم، قطع عضو دیگری بالاتر از قسمت قبل انجام شود.

• زخم ممکن است آلوده شود و در این صورت به درمان با آنتی‌بیوتیک‌ها نیز نیاز خواهد بود.
• درد و تیر کشیدن زخم رایج است و ممکن است به مدت چند ماه ادامه داشته باشد.
• عفونت قفسه سینه می‌تواند به دنبال این نوع جراحی، به ویژه در افراد سیگاری، رخ دهد و ممکن است نیاز به درمان با آنتی‌بیوتیک و فیزیوتراپی وجود داشته باشد.
• مانند هر عمل دیگری، احتمال حمله قلبی یا سكته مغزی یا حتی مرگ وجود دارد.

پروتزهای پای مصنوعی

• اتصال مچ پا- کف پا (Foot-ankle assembly): بخشی از پروتز پا است که پایداری را برای ایستادن و راه رفتن فرد فراهم می‌کند. ساختار و عملکرد خاص آن را می‌توان بسته به اینکه آیا از این پروتز برای ایستادن، پیاده‌روی یا دویدن و پریدن استفاده می‌شود، متفاوت است.
• ترانس فمورال (Transfemoral): نوعی پروتز است که شامل مفصل زانوی مصنوعی است و هنگامی که اندام قطع شده شامل زانو می‌شود (یعنی قطع عضو بالای زانو) به ران شما متصل می‌شود. در مقایسه با مورد ترانس تیبیال که در زیر به آن اشاره شده است.
• ترانس تیبیال (Transtibial): نوعی پروتز است که به پای شما در قسمت زیر زانو متصل می‌شود. در مقایسه با مورد ترانس فمورال که در بالا به آن اشاره شده است.

جدول زمانی انجام کار پروتز

دریافت پروتز یک کار یک‌باره نیست. این یک فرآیند مبتنی بر همکاری و چند مرحله‌ای است. پروتزها متناسب برای اندام خود شما و همچنین برای اهداف فعالیت شما ساخته می‌شوند. برای این کار باید با یک تیم متخصص چند رشته‌ای کار کنید که نیازهای شما را از همه زوایا در نظر گرفته و به شما در پیشروی در این فرایند مهم کمک می‌کند. یک متخصص معتبر در ساخت پروتز که می‌توانید به آن اعتماد کنید، بخش مهمی از این تیم خواهد بود. برای اینکه بتوانید ایده‌ای در مورد مراحل ساخت و دریافت یک پروتز عضو مصنوعی داشته باشید، در اینجا یک جدول زمانی کلی برای شما ارائه شده که از عمل جراحی شروع می‌شود:

• مرحله ۱) بهبودی زخم بعد از عمل. زمان لازم برای این مرحله می‌تواند متفاوت باشد.
• مرحله ۲) شکل گیری اندام. بعد از بهبود کامل محل زخم در مرحله ۱، پزشک شما را به استفاده از جوراب فشرده کننده (جوراب طبی مخصوص) برای شکل دادن به اندام باقیمانده جهت آماده‌سازی برای دریافت پروتز، توصیه می‌کند.
• مرحله ۳) تجویز و آماده‌سازی پروتز موقت. وقتی پزشک مطمئن شود که شما آماده شده‌اید، پروتز موقت را برایتان تجویز می‌کند. طی ۴ تا ۶ هفته آینده، شما چندین مراجعه به مطب متخصص ساخت پروتز خواهید داشت تا قالبی از اندام شما ساخته شده و تنظیماتی در دستگاه انجام شود.
• مرحله ۴) با پروتز موقت خود فیزیوتراپی و کاردرمانی را شروع کنید. فیزیوتراپی یا کاردرمانی به‌طورکلی بخش اصلی در روند بهبودی – و به ویژه برای دریافت پروتزها است. در حالت ایدئال، این مرحله بیش از ۴ تا ۶ ماه، با برنامه‌ی درمانی منظم، طول می‌کشد.
• مرحله ۵) به‌تدریج برنامه پوشیدن پروتز خود را افزایش دهید. در ابتدا پروتز را برای مدت‌زمان کوتاهی بپوشید. درنهایت، شما قادر خواهید بود آن را برای کل روز بپوشید.
• مرحله ۶) تجویز پروتز دائمی. سرانجام پروتز دائمی برای شما تجویز می‌شود. ازآنجاکه این وسیله برای طولانی‌مدت بوده و سفارشی ساخته شده است، با همکاری با کل تیم توان‌بخشی خود بهترین نتیجه را خواهید گرفت. همان روند ۴ تا ۶ هفته برای عادت کردن به آن و تنظیمات آن با کمک پزشک متخصص پروتز شما انجام می‌شود و در نتیجه‌ یک اندام مصنوعی سفارشی ساخته شده که متناسب با نیازها و اهداف شما، طراحی شده است، خواهید داشت. در حالی که پروتز به‌عنوان یک عضو دائمی محسوب می‌شود، باید بدانید که افرادی که از پروتز عضو مصنوعی استفاده می‌کنند، به‌طور معمول به بیش از یک پروتز در طول زندگی خود احتیاج خواهند داشت. این روند دریافت پروتز عضو مصنوعی ممکن است چندین بار در طی چند سال اتفاق بیفتد.

پمفیگوس Pemphigus بیماری است که باعث بروز تاول و زخم بر روی غشای مخاط های بدن مثل دهان یا نواحی تناسلی فرد می شود. پمفیگوس بیماری است که ممکن است در هر سنی اتفاق بیفتد اما بیشتر افراد میانسال یا سالمندان به این بیماری پوستی دچار می شوند. پمفیگوس بیماری مزمن بوده و بعضی از انواع آن در صورتی که به موقع تشخیص داده نشده و تحت درمان قرار نگیرند، ممکن است سلامت فرد را تهدید کنند. معمولاً می توان از درمان دارویی برای بهبود بیماری پوستی پمفیگوس استفاده کرد.

دو نوع اصلی پمفیگوس شامل پمفیگوس ولگاریس (Pemphigus Vulgaris) و پمفیگوس فولیکوس (Pemphigus Foliaceus) می شوند. پمفیگوس ولگاریس به طور معمول در دهان آغاز می شود و می تواند شرایطی دردناک را ایجاد کند. پمفیگوس فولیکوس پوست را تحت تاثیر قرار می دهد و به طور معمول شرایطی دردناک تر و با خارش بیشتر را موجب می شود.

پمفیگوس نباید با بولوس پمفیگوئید (Bullous Pemphigoid) اشتباه گرفته شود، که یک بیماری پوستی دیگر زمینه ساز بروز تاول است. به طور معمول، پمفیگوس یک بیماری مزمن بوده و با تشخیص و درمان به موقع قابل کنترل است. درمان این شرایط می تواند داروها و یا روش هایی که برای سوختگی های شدید کارایی دارند را شامل شود.

علل بیماری پمفیگوس :

پمفیگوس یک اختلال خودایمنی است ، این مشکل مسری نیست بنابراین در بیشتر موارد، معلوم نیست چه چیزی باعث این بیماری می شود اما به طور طبیعی، سیستم ایمنی بدن شما به مهاجمان خارجی حمله می کند، مانند ویروس ها و باکتری های مضر اما در پمفیگوس، سیستم ایمنی بدن شما به اشتباه به آنتی بادی هایی تولید شده خودش که سلول های سالم را در پوست و غشاهای مخاطی شما به وجود می آورند، حمله می کنند.

به ندرت، پمفیگوس به عنوان یک عارضه جانبی از داروهایی مانند داروهای فشارخون خاصی ایجاد می شود ،این نوع پمفیگوس معمولا هنگامی که دارو متوقف می شود، از بین می رود.

علائم

بیماری پمفیگوس باعث بروز تاول های روی پوست و غشای مخاطی می شود. تاول های به وجود آمده به راحتی ترکیده و می توانند زخم های باز روی پوست به وجود آورند. این زخم های باز ممکن است باعث بروز عفونت های پوستی شوند.

پمفیگوس ولگاریس

این نوع از بیماری پمفیگوس معمولاً با علائمی مثل تاول های دهانی بروز پیدا کرده و در مرحله بعدی ممکن است غشای مخاطی ناحیه تناسلی فرد بیمار را درگیر کند. این تاول ها معمولاً دردناک بوده ولی فرد مبتلا احساس خارش نخواهد داشت. تاول های به وجود آمده بر روی دهان یا گلو ممکن است تا مدتی غذا خوردن و بلعیدن را برای بیمار سخت کند.

پمفیگوس فولیاکوس

این نوع از پمفیگوس خود را با بروز تاول هایی بر روی قفسه سینه، پشت و شانه ها نشان می دهد. این نوع تاول ها به جای احساس درد باعث بروز احساس خارش در فرد مبتلا می شوند. پمفیگوس فولیاکوس باعث بروز تاول های دهانی نمی شوند. به هیچ وجه بیماری پمفیگوس را با بولوس پمفیگوس اشتباه نگیرید. بیماری بولوس پمفیگوس بیماری است که افراد بزرگسال و مسن را درگیر کرده و ممکن است باعث مرگ آن ها شود.

چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد

اگر تاول هایی در داخل دهان یا پوست شما ایجاد شد، به پزشک خود مراجعه کنید. اگر برای شما قبلا پمفیگوس تشخیص داده شده بود و در حال درمان هستند، اگر این موارد را داشته اید، به پزشک خود مراجعه کنید:

• تاول های جدید یا زخم
• گسترش سریع در تعداد زخم ها
• تب، قرمزی یا تورم، که ممکن است عفونت را نشان دهد
• لرز
• ضعف یا درد عضلات یا مفاصل

تشخیص

تاول ها به واسطه بیماری ها و شرایط مختلفی شکل می گیرند، از این رو تشخیص پمفیگوس می تواند دشوار باشد. پزشک سابقه پزشکی کامل شما را درخواست کرده و پوست و دهان را معاینه می کند. افزون بر این، وی ممکن است موارد زیر را مد نظر قرار دهد:

بررسی پارگی پوست. پزشک به آرامی قسمتی از پوست در نزدیکی ناحیه تاول زده را با یک تکه پنبه یا انگشت مالش می دهد. اگر به پمفیگوس مبتلا باشید، لایه بالایی پوست احتمالا پاره خواهد شد.

نمونه برداری از پوست. در این آزمایش، قسمتی از بافت یک تاول برداشته می شود و زیر میکروسکوپ بررسی می شود.

آزمایش خون. یکی از اهداف این آزمایش شناسایی و تشخیص پادتن هایی در خون به نام دسموگلین هاست. این پادتن ها اغلب در صورت تشخیص ابتلا به پمفیگوس افزایش می یابند. سطوح این پادتن ها با بهبود علائم بیماری معمولا کاهش می یابد.

آندوسکوپی. اگر به پمفیگوس ولگاریس مبتلا باشید، پزشک ممکن است انجام آندوسکوپی برای بررسی زخم ها در گلو را تجویز کند.

عوامل خطر پمفیگوس

احتمال ابتلای افراد به بیماری پمفیگوس با ورود به سن میانسالی و سالمندی تا حد زیادی افزایش پیدا کرده و شیوع آن در مردم خاورمیانه یا تبار یهودی بیشتر از دیگر افراد است.

عوارض پمفیگوس

عوارض جانبی احتمالی بیماری پمفیگوس معمولاً شامل موارد زیر می شود:

• عفونت های پوستی
• عفونت هایی که از طریق جریان خون به دیگر نقاط بدن پخش می شوند (sepsis)
• بیماری لثه و افتادن دندان، اگر تاول ها در دهان شکل گرفته باشند
• سوء تغذیه، زیرا زخم های دهانی و تاول های دردناک خوردن غذا را تا حد زیادی دشوار کرده و فرد دچار سوء تغذیه خواهد شد
• عوارض جانبی دارویی مثل فشار خون بالا و عفونت
• مرگ، در صورتی که انواع به خصوصی از بیماری پمفیگوس درمان نشده باقی بماند

درمان

درمان پمفیگوس به طور معمول شامل داروهایی می شود که برای کاهش نشانه و علائم و پیشگیری از عوارض جانبی تجویز می شوند. به طور کلی، روند درمان هرچه سریع‌تر آغاز شود از اثربخشی بیشتری نیز برخوردار خواهد بود. همچنین، درمان پمفیگوس می تواند شامل بستری شدن در بیمارستان نیز باشد، زیرا این شرایط ممکن است جان بیمار را در معرض خطر قرار دهد.

داروها

داروهای تجویزی که در ادامه به آنها اشاره می شود ممکن است به تنهایی یا در ترکیب با یکدیگر برای درمان پمفیگوس استفاده شوند که نوع و شدت بیماری در این زمینه نقش دارد.

کورتیکواستروئیدها: برای افراد مبتلا به پمفیگوس خفیف، ممکن است استفاده از کرم کورتیکواستروئید برای کنترل شرایط کافی باشد. برای دیگران، درمان اصلی شامل کورتیکواستروئیدهایی مانند قرص های پردنیزون (Prednisone) می شود.

استفاده از کورتیکواستروئیدها برای بلند مدت یا در دوزهای زیاد ممکن است عوارض جانبی جدی از جمله افزایش قند خون، تحلیل بافت استخوانی، افزایش خطر عفونت، آب مروارید، آب سیاه، و توزیع مجدد چربی بدن که به گرد شدن صورت منجر می شود را به همراه داشته باشد.

داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی: داروهایی مانند آزاتیوپرین (ایموران) یا مایکوفنولات مفتیل (سل‌سپت) سیستم ایمنی را از حمله به بافت های سالم باز می دارند. این داروها ممکن است با عوارض جانبی جدی از جمله افزایش خطر عفونت همراه باشند.

درمان های بیولوژیکال (زیستی): اگر درمان با داروهای دیگر موثر واقع نشود یا بیمار در تحمل آنها با دشواری مواجه شود، پزشک ممکن است دارویی به نام ریتوکسیماب (ریتوکسان) را تجویز کند. این دارو از طریق تزریق وارد بدن می شود و گلبول های سفید مسئول تولید پادتن های پمفیگوس را هدف قرار می دهد.

داروهای آنتی بیوتیک، ضد ویروس و ضد قارچ: این داروها ممکن است برای کنترل یا پیشگیری از عفونت استفاده شوند.

داروهای دیگر: داروهای دیگر که در سیستم ایمنی بدن انسان تغییر ایجاد می کنند موثر واقع شوند. از جمله این داروها می توان به داپسون و ایمونوگلوبولین درون وریدی اشاره کرد.

سبک زندگی و درمان خانگی پمفیگوس

برای درمان بیماری در منزل می توانید راهکارهای زیر را در نطر بگیرید:

از دستور العمل های پزشک برای پانسمان و مراقبت از زخم ها پیروی کنید. مراقبت مناسب از زخم ها از بروز عفونت و جای زخم تا حد قابل توجهی جلوگیری خواهد کرد. پزشک ممکن است برای کنترل درد زخم ها، کرم های بدون نیاز به نسخه را تجویز کند.

شست و شوی پوست. بهتر است از صابون های ملایم با pH کم استفاده کرده و بعد از شست و شوی پوست بلافاصله پوست دست خود را مرطوب کنید.

محافظت از پوست. از انجام فعالیت هایی که به پوست بدن تان آسیب می رسانند،مثل خاراندن بپرهیزید.

از خوردن بعضی از غذاها اجتناب کنید. ممکن است تاول های موجود در دهان شما به واسطه خوردن غذاهای فلفلی و داغ تحریک شده و درد و سوزش بیشتر احساس کنید.

کمتر در معرض نور خورشید قرار بگیرید. نور فرابنفش می تواند باعث بروز تاول های جدید پوستی و دهانی شود، در نتیجه سعی کنید کمتر در زیر مستقیم نور خورشید قرار بگیرید.

برای حفظ بهداشت دهانی با دندان پزشک مشورت کنید. در صورتی که داخل دهان تان تاول زده باشد، احتمالاً رعایت بهداشت دهان و دندان برای تان سخت و دشوار خواهد شد. در نتیجه بهتر است برای حفظ بهداشت و سلامت دهان و دندان خود در طول دوره درمان پمفیگوس از دندان پزشک مشورت گرفته و از راه های جایگزین و مکمل مسواک استفاده کنید.

زندگی با پمفیگوس

زندگی با بیماری پمفیگوس ممکن است سخت و دشوار باشد، خصوصاً که تاول ها و زخم ها ممکن است فعالیت های روزانه و خواب فرد را با مشکل مواجه کرده و باعث بروز استرس و اضطراب در فرد مبتلا شود. در نتیجه بهتر است در مورد بیماری خود با اطرافیان و نزدیکان خود صحبت کنید. همچنین می توانید گروه های مبتلا به این بیماری را در شهر خود پیدا کرده و در جلسات مخصوص آن ها شرکت کنید.

تفاوت پمفیگوس و پمفیگوئید

پمفیگوس (pemphigus) و پمفیگویید (pemphigoid) دو بیماری تاول ‌دار پوستی هستند که از نظر سطحی به یکدیگر شباهت دارند ولی دو نوع بیماری خودایمنی جداگانه محسوب می‌شوند.

* پمفیگوس از لغت یونانی pemphix به معنی حباب مشتق شده و پمفیگویید به معنی شبیه حباب است.

* در بیماری پمفیگویید، سلول‌های پوست به وسیله دستگاه ایمنی، غیر خودی تلقی می‌شوند و مورد حمله قرار می‌گیرند.

* در بیماری پمفیگوس، سلول‌های پوست و اغلب سلول‌های غشاهای مخاطی (مثلا مخاط داخل دهان) مورد تهاجم واقع می‌شوند.

* در هر دو بیماری، حمله سیستم ایمنی، موجب تداخل با ساختار و عملکرد طبیعی سلول‌ها می‌شود که در نتیجه، تاول‌های شبیه به سوختگی را ایجاد می‌کند.

* پمفیگوس از پمفیگویید نادرتر ولی خطرناک‌تر است و در صورت عدم درمان می‌تواند منجر به مرگ شود.

* پمفیگوس بیشتر در میانسالی و پمفیگویید، اکثرا در بالای ۶۰ سالگی ایجاد می‌شود.

* پمفیگویید با تاول‌های متراکم و پر از مایع، به ویژه بر روی تنه، بازوها و ساق‌ها همراه است و برخلاف پمفیگوس ممکن است ضایعات به ندرت در داخل دهان ایجاد شوند.

* تاول‌های پمفیگویید ممکن است بزرگ شوند و عرض آنها به ۳ سانتی‌متر برسد و با خارش و درد همراه باشند.

* تاول‌های پمفیگوس شکننده است و به سادگی می‌ترکد و پوست‌رفتگی‌های ایجادشده، بدون استفاده از دارو برطرف نمی‌شود. چنان‌چه بر روی پوست سالم فشار یا کشش وارد آید، موجب بروز تاول می‌شود. تاول‌ها اکثرا دارای خارش، درد و سوزش هستند این بیماری را به احساس وجود شمع روشن در گلو تشبیه می‌کنند.

درمان‌های مرسوم

* هر دو بیماری، پس از تشخیص به وسیله پزشک باید تحت درمان با کورتون و داروهای مهارکننده سیستم ایمنی قرار بگیرند. در بیش از نیمی از بیماران، بهبودی خودبه‌خود و بدون عود، طی مدت چند سال دیده می‌شود. روان‌درمانی برای مقابله با ناراحتی‌های روحی ناشی از ظاهر نامناسب بیماری اهمیت دارد.

* آیا پمفیگویید و پمفیگوس مسری هستند؟

خیر؛ زیرا عامل انها عفونی نیست؛ به همین دلیل مگر در صورت افزوده شدن عفونت، استفاده از آنتی‌بیوتیک ضرورت ندارد.

* آیا پمفیگویید عودکننده است؟

بیماری پمفیگویید تاول‌دار ممکن است ماه‌ها تا سال‌ها ادامه پیدا کند و طی این مدت با مراحل تشدید یا فروکش همراه شود.