چرا باید ضد آفتاب بزنیم؟

قبل از اینکه به ضرورت زدن ضد آفتاب و خواص اون پی ببریم، اول راجع به انواع پوست کمی صحبت کنیم.

برای داشتن مؤثرترین برنامه مراقبت از پوست، اطلاع از نوع پوست‌تان اهمیت شایانی دارد. اگر نوع پوست خود را اشتباه تشخیص دهید و از محصول نامناسبی استفاده کنید، وضعیت پوست شما بدتر خواهد شد که ممکن است منجر به ایجاد سوزش، چربی اضافی و جوش روی پوست‌تان شده یا باعث خشکی پوست و در نهایت بروز چین و چروک روی پوست‌تان شود.

برای تشخیص نوع پوست خود، کارهای زیر را انجام دهید:

قدم اول: ابتدا پوستتان را با پاک‌کننده‌های ملایم کاملا تمیز کنید. هرگونه آرایش، چربی یا گرد و غبار را از صورت خود پاک کنید.

قدم دوم: پوستتان را با حوله‌ای نرم ( به‌ طوری که آن را به‌ آرامی روی پوست خود بگذارید و بردارید) خشک کنید. از مصرف هرگونه مرطوب کننده یا سرم اجتناب کنید. اجازه دهید پوست شما به حالت طبیعیِ خود برگردد.

قدم سوم: یک ساعت صبر کنید. در طول این مدت به صورت خود دست نزنید (در برابر هرگونه وسوسه مقاومت کنید). بعد از یک ساعت، از نزدیک به پوست خود نگاه کرده و به کیفیت آن توجه کنید.

نوع پوست یک ساعت بعد از شست‌ وشوی صورت

خشک: احساس خارش و کشیدگی و پوسته‌پوسته شدن روی صورت

چرب: احساس چربی و درخشش به‌ویژه در ناحیه T صورت

مختلط: چرب در ناحیه T و معمولی یا خشک روی گونه و فک

معمولی: بهترین حالت که در آن پوست نه خشک است و نه چرب

حساس: پوست گاهی قرمز، دچار خارش و ملتهب می‌شود

پوست معمولی ( نرمال )

این نوع پوست نه چرب است و نه خشک. پوست معمولی به ندرت چرب می‌شود و اگر این اتفاق بیافتد به راحتی می‌توان این چربی را از بین برد. در مورد اندازه منافذ پوست معمولی باید گفت که این نوع پوست منافذ کوچکی دارد که به راحتی دیده نمی‌شوند و به ندرت باز و برجسته خواهند شد. پوست معمولی معمولا به ندرت براق می‌شود و همچنین کمتر مات یا پوست پوست می‌شود. افراد با پوست معمولی اغلب خطوط چین و چروک صورت‌شان کم است و رنگ پوست نواحی مختلف صورت‌شان یکسان و بدون لک و جوش است.

پوست خشک

اگر پوست خشک داشته باشید حتما بسیاری از مواقع احساس کشیدگی در پوست خود خواهید داشت. همین‌طور ممکن است شاهد لک‌های قرمز و پوسته پوسته شدن پوست‌تان در نواحی مختلف باشید. کسانی که پوست خشک دارند معمولا منافذ پوست‌شان به راحتی دیده نمی‌شود و معمولا زودتر از دیگران دچار چین و چروک صورت، حساسیت و خارش پوست می‌شوند.

کرم نرم کننده‌ای برای پوست خشک انتخاب کنید که طراوت و شادابی پوست را به آن بازگرداند. کرم نرم کننده مخصوص پوست خشک باید دارای مواد مغذی و آبرسان باشد تا رطوبت از دست رفته پوست را جبران کند. به طور مرتب صبح و شب کرم خود را بر روی پوست تمیز استفاده کنید تا میزان رطوبت پوست را کنترل کنید. بسیار مهم است که عادت روزمره مراقبت از پوست ثابت داشته باشید و آن را حفظ کنید.

پوست  چرب

کسانی که انواع پوست چرب دارند معمولا همیشه از پوست براق صورت، آکنه و جوش صورت شکایت می‌کنند. علت پوست چرب می‌‌تواند هم عوامل ارثی و هم تغییرات هورمونی در سنین مختلف باشد. کسانی که به طور ارثی و ژنتیکی منافذ چربی پوست‌شان خیلی فعال باشد به صورت خودکار چربی طبیعی بیشتری تولید می‌کنند. افزایش میزان ترشح هورمون‌ها در بدن نشان دهنده تولید بیش از حد آندروژن است که هم در بدن خانم‌ها و هم در بدن آقایان وجود دارد.

تولید آندروژن بر میزان تولید سبوم (چربی طبیعی پوست) تاثیر مستقیم دارد. وقتی که میزان تولید چربی پوست افزایش پیدا کند، منافذ پوست بزرگ‌تر می‌شوند و جوش و دانه‌های زیر پوستی بیشتر می‌شود. پوست چرب به شدت مستعد جوش، آکنه و دانه‌های زیر پوستی سر سیاه است. منافذ پوست چرب معمولا بیشتر از انواع دیگر پوست قابل مشاهده است و دلیل آن بزرگ‌تر شدن‌ آن‌هاست. پوست چرب معمولا براق‌تر از پوست‌های دیگر است و ممکن است باعث شود آرایش شما زودتر به هم بریزد. مهم است که پوست چرب به طور کنترل شده و ملایم لایه‌برداری شود چرا که تولید بیشتر چربی می‌تواند به دلیل پوست‌های مرده باشد. 

 استفاده از کرم مرطوب کننده و آبرسان را کنار نگذارید، انواع پوست‌‌ها به نرم کننده و آبرسان احتیاج دارند. اما شما باید از کرم مرطوب کننده فاقد چربی استفاده کنید و برای پاک کردن پوست چرب نیز به جای استفاده از شیر پاک کنن و روغن پاک کننده، از آب پاک کننده و تونر استفاده کنید. تا چربی صورت را متعادل کنید. 

پوست مختلط

 پوست‌های ترکیبی شامل دو یا چند نوع پوست مختلف می‌شوند. در این حالت معمولا قسمت‌هایی از صورت به شکل خشک و پوست پوست و قسمت‌های دیگر چرب و براق می‌شوند. در خیلی از مواقع افراد به دلیل این نشانه‌ها پوست ترکیبی خود را با پوست خشک یا چرب اشتباه می‌گیرند که این اشتباه است. این پوست غالبا در ناحیه T شکل صورت (پیشانی و بینی) و چانه ظاهر چرب و براق دارند. این نواحی از صورت غدد چربی فعال‌تری نسبت به نواحی دیگر صورت مثل گونه‌ها دارند.

پوست حساس

درواقع هر کدام از پوست‌های چرب، خشک یا ترکیبی می‌توانند خصوصیات پوست حساس را هم داشته باشد. پوست‌های حساس همیشه مقداری قرمز و ملتهب هستند و از بسیاری از محصولات آرایشی و بهداشتی نمی‌توانند استفاده کنند. کسانی که پوست حساس دارند نباید به هیچ وجه از محصولات قوی با ترکیبات شیمیایی شدید استفاده کنند.

پوست‌های حساس در برابر آفتاب می‌توانند به شدت آسیب پذیر باشند. پس مطمئن شوید که بدون کرم ضد آفتاب با UV بالای ۵۰ که بافت سبکی دارند از خانه بیرون نمی‌روید. کرم ضد آفتاب و لوازم آرایشی که بافت سنگین دارند اصلا برای پوست حساس مناسب نیستند.

چند توصیه برای تمام انواع پوست

  • مایعات کافی بنوشید،
  • حداقل هفته‌ای یکبار روبالشی خود را عوض کنید،
  • هر روز ضد آفتاب بزنید و این کار را ۱۵ دقیقه قبل از خروج از منزل انجام دهید.

روش های مراقبت از پوست زمانی مفید و خوب هستند که انجامشان دهید! پس روتین پوستی خود را هر روز انجام دهید.

تأثیر نور خورشید بر پوست

نور خورشید معمولاً برای ما خوشایند است، اما همه می‌دانند که پرتوهای آن برای پوست مضر است. در حقیقت، خورشید اشعه‌ی فرابنفش (UV) از خود ساطع می‌کند که اشعه‌ی فرابنفش  (UVB) و اشعه‌ی فرابنفش (UVA) مشهورترین آنها هستند.

اشعه‌ی فرابنفش UVB عامل آفتاب سوختگی است، اما اشعه‌ی فرابنفش UVA هنگام آفتاب گرفتن پوست را برنزه می‌کنند. این دو اشعه در ایجاد پیری زودرس پوست نقش دارند. به علاوه، مشخص شده است که مواجهه با آفتاب ممکن است مشکلاتی جدی را ایجاد کند، از جمله افزایش احتمال ابتلا به سرطان پوست. خوشبختانه، از فواید کرم ضد آفتاب، این است خطر ابتلا به بیماری‌های مرتبط با اشعه‌ی فرابنفش خورشید را کاهش می‌دهد.

پرتوهای UVB (عامل آفتاب سوختگی) در طول ماه‌های سرد سال شدت کمتری دارند، اما پرتوهای UVA (عامل ابتلا به سرطان پوست (در کل ماه‌های سال، قدرت خود را حفظ می‌کنند. درست است که در روزهای سرد زمستان برای محافظت از سرما، بدن خود را با لباس‌های پوشیده و ضخیم می‌پوشانید، اما صورت، گردن و دست‌های شما معمولاً بدون محفاظ هستند و سرطان پوست غالباً در همین نواحی ایجاد می‌شود. از فواید کرم ضد آفتاب در این فصل محافظت پوست در برابر اشعه مضر خورشید است.

اشعه‌ی UVA از شیشه‌ی پنجره عبور می‌کنند.

پرتوهای UVA (عامل سرطان پوست) تقریباً از شیشه‌ی همه‌ی منازل و خودروها عبور می‌کنند. طول موج این پرتوها نسبت به UVB بلندتر است. در حقیقت، به دلیل عبور این پرتوها از شیشه‌ی خودروها، بیش از ۵۳ درصد از سرطان‌های پوست در دست چپ یا قسمت چپ صورت ایجاد می‌شود. هنگامی که در یک روز زمستانی آفتابی با یک فنجان چای و کتاب مورد علاقه‌ی خود کنار پنجره می‌نشینید، پوستتان کاملاً در معرض پرتوهای فرابنفش خورشید قرار دارد.

اشعه‌ی فرابنفش در ارتفاعات شدت بیشتری دارد.

به ازای هر ۳۰۰ متر افزایش ارتفاع از سطح دریا، شدت تابش اشعه‌ی فرابنفش ۵-۴ درصد بیشتر می‌شود. در ارتفاع ۱۵۰۰ متری، شدت تابش پرتوها ۲۵ درصد و در ارتفاع ۳۰۰۰ متر حدود ۵۰ درصد بیشتر است. به همین دلیل است که کوهنوردان حرفه‌ای همیشه از ضد آفتاب‌های مناسب استفاده می‌کنند.

 هوای خشک عامل خشکی بیشتر پوست است.

هوای سرد پوست را خشک می‌کند. برای جلوگیری از خشکی پوست،علاوه بر استفاده از کرم مرطوب کننده مناسب برای جلوگیری از خشکی پوست استفاده از کرم‌های ضدآفتاب با پایه‌ی مواد معدنی حاوی روغن نارگیل یا روغن زیتون را می‌تواند انتخاب مناسبی کنید. حتماً لب‌های خود را با بالم لب حاوی موم زنبور عسل و دست هایتان را با کره شی (Shea butter) چرب کنید.

زمستان هم استثنا نیست!

خلاف چیزی که تصور می‌شود، ضرر نور خورشید در زمستان کمتر نیست. در واقع، برف ۸۰ درصد از پرتوهای فرابنفش را بازتاب می‌دهد. بنابراین، در زمستان، پوست شما نه فقط در معرض اشعه‌ی فرابنفش خوشید قرار دارد، بلکه پرتوهای منعکس شده از سطح زمین را نیز دریافت می‌کند. این مسئله در روزهای ابری نیز مصداق دارد، زیرا بخش اعظم پرتوهای فرابنفش از لا به لای ابرها عبور می‌کنند و به پوست شما می‌رسند.

نکته‌ی مهم دیگر این است که کوهنوردی و ورزش‌های کوهستانی در فصل زمستان، شما را بیشتر در معرض تابش پرتوهای فرابنفش قرار می‌دهد. در حقیقت، با افزایش ارتفاع، میزان مواجهه با پرتوهای فرابنفش افزایش پیدا می یابد. همانطور که خواندید، به ازای هر ۳۰۰ متر افزایش ارتفاع از سطح دریا، مواجهه با پرتوهای فرابنفش ۴-۵ درصد افزایش می یابد.

در پایان باید بگوییم، در زمستان به علت سرمای هوا، گرمای نور خورشید روی سطح پوست را حس نمی‌کنید. در نتیجه، متوجه سوزش ناشی از تابش این پرتوها نمی‌شوید و گمان می‌کنید در برابر خورشید محافظت شده اید.

تاثیر ضد آفتاب بر پوست

استفاده از ضد آفتاب‌ها یکی از ساده‌ترین اما تاثیرگذارترین کارها برای مراقبت و رسیدگی به پوست است. اگر شما به پوستتان اهمیت می‌دهید، هرگز نباید اجازه دهید که جای کرم ضد آفتاب‌تان در کیف و میز آرایش‌تان خالی شود. زیرا هیچ روزی را نباید بدون استفاده کافی و صحیح از کرم‌های ضد آفتاب به شب برسانید. باید ادعا کرد که کرم‌های ضد آفتاب اصلی‌ترین بخش روتین پوستی هستند، یعنی همان اندازه که شستشوی پوست در روتین پوستی اهمیت دارد، به همان اندازه نیز استفاده از کرم‌های ضد آفتاب برای مراقبت از پوستتان مهم است و نقش بسیار زیادی دارد.

3  باور غلط درباره‌ی ضدآفتاب

در پایان چند باور غلط در مورد استفاده از ضدآفتاب‌ها 

  • خیلی اوقات افراد فکر می‌کنند که آسیب آفتاب تنها زمانی هست که آفتاب‌سوختگی بر روی پوست اتفاق می‌افتد، اما در جریان باشید که آفتاب‌سوختگی نهایت تخریب سلول‌های ناحیه‌ی اِپیدرم است و آفتاب‌سوختگی به نوعی یک انفجار در ناحیه‌ی پوست است که به شدت فولیکول‌های مو، غدد سِباسه و ضایعات مربوط به آکنه ضربه وارد می‌کند.
  • یادمان باشد که حتی در هوای ابری هم باید استفاده از ضدآفتاب را از یاد نبریم
  • وقتی که در منزل یا در داخل ماشین هستیم باید ضد آفتاب استفاده کنیم و بدانیم که اشعه‌ی آفتاب هم‌چنان اثرات مضر خودش را برای ما دارد.

خواص و فواید استفاده از ضد آفتاب بر پوست صورت چیست؟

  • مراقبت از پوست در برابر اشعه‌های مضر خورشید
  • جلوگیری شگفت‌انگیزی از ایجاد چین و چروک روی پوست صورت
  • جلوگیری از آفتاب سوختگی
  • جلوگیری از التهابات پوستی و قرمزی پوست
  • جلوگیری از جوش زدن پوست
  • مرطوب‌کنندگی و تامین برخی از مواد مغذی پوست
  • تقویت پوست
  • کمک به جوانسازی پوست صورت
  • کمک به روشن‌تر شدن پوست
  • جلوگیری از ایجاد لک و تیرگی روی پوست صورت و درمان لک‌های پوستی

به میزان spf ضد آفتاب‌تان دقت کنید

اگر می‌خواهید تاثیر ضد آفتاب بر پوست صورتتان بیشتر و قابل توجه‌تر باشد بهتر است از ضد آفتاب‌هایی استفاده کنید که میزان SPF به کار رفته در آن‌ها ۳۰% یا بالای ۳۰% باشد. زیرا میزان محافظت این نوع ضد آفتاب‌ها به مراتب خیلی بیشتر از سایر انواع آن‌ها است. بنابراین در خرید کرم ضد آفتاب چک کردن این مورد را فراموش نکنید.

ضد آفتاب را به تمام صورتتان بمالید

بهترین روش برای افزایش تاثیر ضد آفتاب بر پوست این است که شما تمام سطح پوست صورتتان را به این کرم آغشته کنید. یعنی آن را تنها روی گونه و بینی و پیشانی نمالید! بلکه به اندازه کافی آن را بردارید و با انگشت روی تمام سطح پوستتان از جایی که موها شروع به روییدن کرده‌اند، تا کنار گوش‌ها و زیر چانه بزنید.

ضد آفتاب‌تان را در طول روز تمدید کنید

یکی از موارد بسیار مهمی که تاثیر ضد آفتاب بر پوست صورت را دو چندان می‌کند، این است که در طول روی چند بار از کرم ضد آفتاب روی صورتتان استفاده کنید. بهترین حالت این است که تا غروب هر ۳ یا ۴ ساعت کرم ضد آفتاب را روی پوستتان بزنید. فرقی نمی‌کند از خانه خارج شوید یا نه، برای اثربخشی خوب لازم است حتی در خانه هم همین میزان ضد آفتاب را استفاده کنید.

در زمان درستی ضد آفتاب بزنید

نکته پایانی برای اثربخشی بهتر کرم ضد آفتاب این نکته است که حتما ۳۰ دقیقه پیش از اینکه از خانه خارج شوید و در معرض نور خورشید قرار بگیرید، حتما کرم ضد آفتاب‌تان را روی پوست استفاده کنید. این کار باعث می‌شود محافظت از پوستتان بیشتر و بهتر انجام شود.

تاثیر ضد آفتاب بر جوش صورت

آفتاب یکی از حیاتی‌ترین اجزای طبیعت است که بدون آن زندگی روی کره زمین غیرممکن خواهد بود. اما آیا می‌توان گفت که آفتاب همیشه برای ما مفید است؟ پاسخ خیر است. نور خورشید با وجود تمام محبتی که به طبیعت می‌کند، می‌تواند گاهی برای ما انسان‌ها بسیار زیان‌بار باشد. اشعه‌های مضر نور خورشید، می‌توانند احتمال جهش ژنتیکی درون سلول‌های پوست ما را بالا ببرند و در نتیجه سرطان پوست را سبب شوند. یکی از مهم‌ترین راه‌های مقابله با این اثرات مخرب، استفاده از ضد آفتاب است. با استفاده از ضد آفتاب و پوشیدن لباس‌هایی آستین بلند و پوشیده، می‌توان تا حد بسیار زیادی این اثرات مخرب را خنثی کرد. در بین انواع پوست، پوست جوش‌دار نسبت به سایرین حساس‌تر و ملتهب‌تر است و به مراقبت‌های بیش‌تری نیاز دارد. 

  • در ابتدا باید بدانید که آفتاب می‌تواند موجب حساسیت بیش‌تر پوست‌های جوش‌دار شود و جای زخم و جوش‌های صورت را وخیم‌تر و تیره‌تر کند.
  • آفتاب می‌تواند موجب خشکی پوست و از بین رفتن سلول‌های پوستی شود. این سلول‌های مرده نیز می‌توانند با مسدود کردن منافذ پوست، جوش‌های پوستی را بیش‌تر کنند.
  • از طرفی خشکی پوست، بر اثر آفتاب می‌تواند موجب ترشح بیشتر چربی برای جبران چربی از دست رفته در پوست‌های چرب شود. همین امر می‌تواند جوش‌های صورت را تشدید کند.

ضد آفتاب مناسب برای پوست‌های چرب و جوش‌دار

با استفاده از این اطلاعات مشخص شد تاثیر ضد آفتاب بر جوش صورت می‌تواند بسیار مثبت باشد. اما چرا بسیاری از افراد صاحب پوست چرب، پس از استفاده از ضد آفتاب، شاهد جوش‌های بیش‌‌تری هستند؟ پاسخ این است که این افراد احتمالا در انتخاب ضد آفتاب خود اشتباه می‌کنند. همان طور که از تاثیر انتخاب و استفاده از کرم‌پودرها و سایر محصولات آرایشی روی پوست چرب، اطلاع دارید و سعی می‌کنید تا نوع مناسب پوست خود را انتخاب کنید؛ باید در خرید ضد آفتاب نیز دقت کنید. تاثیر ضد آفتاب بر جوش صورت تنها زمانی مثبت خواهد بود که از ضد آفتاب مخصوص پوست‌های چرب و جوش‌دار استفاده کنید. برای خرید این ضد آفتاب‌ها، می‌توانید از نکات زیر استفاده کنید.

  • از آن جایی که پوست شما چرب است، پس نیازی به چربی بیش‌تر نخواهید داشت. بنابراین حتما دقت کنید که ضد آفتاب شما oil-free باشد. این نوع ضد آفتاب‌ها معمولا کمتر از ۲۰% چربی دارند یا اصلا مواد چرب در آن‌ها به کار نرفته است.
  • از آن جایی که اغلب اوقات پوست چرب مساوی است با پوست جوش‌دار، پس سعی کنید از ضد آفتاب‌های ضد جوش یا Non-comedogenic استفاده کنید. این ضد آفتاب‌ها موجب مسدود شدن منافذ پوست و ایجاد جوش نمی‌شوند.
  • همان طور که گفتیم پوست‌های جوش‌دار، حساس‌تر از سایر انواع پوست هستند. بنابراین سعی کنید از ضد آفتاب‌های کم‌کننده حساسیت و بدون الکل یا Hypoallergenic استفاده کنید.
  • سعی کنید از ضد آفتاب‌های سبکی مانند انواع اسپری، ژلی یا فلوئیدی به جای کرم‌ها یا استیک‌ها استفاده کنید. به کلمه water base روی محصولات نیز توجه کنید. این محصولات (چه ضد آفتاب و چه محصولات آرایشی) که بر پایه آب تولید شده‌اند، معمولا برای پوست‌های چرب و جوش‌دار بسیار مناسب هستند.

قوام و  Texture ضد آفتاب مناسب پوست آکنه دار چگونه باید باشند؟

معمولاً ضدآفتاب‌هایی که به‌صورت ژل، فلوئید و یا اسپری هستند سبک‌ترند و نسبت به ضدآفتاب‌های کرمی و قالب کرمی‌شکل می‌توانند انتخاب بهتری باشند. خیلی اوقات روی این ضدآفتاب‌ها Water base نوشته شده است، به این معنی که این‌ها موادی هستند که بر پایه‌ی آب تشکیل شده‌اند.

یادمان باشد که یکی از مهم‌ترین مواردی که افراد باید در زمان درمان آکنه به‌ویژه وقتی که از درمان‌های دارویی آکنه و یا درمان‌های موضعی استفاده می‌کنند این است که باید بدانند پوستشان نسبت به آفتاب حساس‌تر می‌شود و این‌جا هست که لزوم استفاده از ضدآفتاب برای این افراد اهمیت بیشتری پیدا می‌کند.

استفاده‌ی صحیح، کامل و درست از ضدآفتاب چگونه است؟

یادمان باشد که بهترین ضدآفتاب‌های دنیا هم بعد از سه ساعت دیگر روی پوست اثر ضدآفتابی ندارند و باید مجدداً تجدید بشوند. افرادی که مشکل آکنه دارند، می‌توانند با یک شوینده‌ی ملایم صورتشان را بشویند و مجدد بعد از سه ساعت ضدآفتابشان را تجدید کنند. افرادی که پوست چرب دارند، می‌توانند بعد از سه ساعت پوستشان را بشویند و دوباره ضدآفتابشان را تجدید کنند.

 آیا ضد آفتاب رنگی ضرر دارد؟ ( آیا باعث لک یا جوش می شود؟)

خیلی ها معتقدند اگر از ضد آفتاب و سپس روی آن از کرم پودر استفاده کنند پوستشان سنگین و ناخوشایند می شود. به همین دلیل از ضد آفتاب های رنگی که پوشانندگی دارند استفاده میکنند. ولی خیلی ها هم می گویند این نوع ضد آفتاب ها برای پوست ضرر دارد. آنچه که باعث رنگی شدن ضد آفتاب می شود اضافه کردن رنگدانه هایی است که از اکسید آهن تشکیل شده اند. پس اینطور که معلوم است کرم ضد آفتاب رنگی تمام خصوصیات و حفاظت نوع بی رنگ را دارد و علاوه بر آن توسط رنگدانه هایی که گفتیم پوشاننده قصورات صورت هم است.

خیر، رنگدانه های موجود در این ضد آفتاب های رنگی اثر منفی روی فاکتور حفاظتی ندارند ولی باید تمام نکات مربوط به استفاده صحیح ضد آفتاب در مورد این نوع ضد آفتاب ها هم رعایت بشود. باید  بدانید استفاده مکرر و هر بار به مدت طولانی از این نوع ضد آفتاب ها همانند کرم پودر اثر مخرب روی پوست خواهد داشت. بنابرین اگر طرفدار این نوع ضد آفتاب ها هستید توصیه میکنیم به مراحل پاک کردن این کرم ها از پوست و شستن صورت دو چندان بها دهید.

بعضی ها معتقدند ضد آفتاب رنگی باعث جوش های زیر پوستی می شود ولی اینطور نیست. اگر پوست شما چرب و یا مختلط و مستعد جوش است فارق از رنگی و یا غیر رنگی بودن ضد آفتاب باید فاقد چربی باشد. رنگی یا غیر رنگی بودن سلیقه ایست و ارتباطی با موضوع جوش زدن ندارد.

نکته های بسیار مهم در مصرف صحیح ضدآفتاب رنگی:

  • نکته بسیار مهم اول این است که اگر شما ضدآفتاب رنگی مصرف میکند ، نباید آن را فقط به اندازه پوشش دلخواهتان بزنید. شاید پوشش ضدآفتاب رنگی شما آنقدر خوب باشد که مصرف به اندازه یک عدس از آن برای کل صورتتان کافی باشد. مقدار استفاده از این محصول باید دقیقا مطابق مقدار استفاده از یک ضدآفتاب باشد. یعنی به اندازه تقریبی دو بند انگشت. اگر به واسطه پوشش خوب ضدآفتابتان آن را کم بزنید، محافظت کامل از پوستتان انجام نمی شود.
  • وقتی یک محصول رنگی استفاده میکنید، بعد از اتمام فعالیت روزانه، باید آن را کامل پاک کنید.  از آنجاییکه رنگدانه ها در منافذ پوست وارد می شوند، پاک کردن آن کمی دشوار است. خوب است بعد از تمیز کردن با شوینده هایی مانند ژل، فوم یا کرمی کلینزر، با تونر نیز صورتتان را پاک کنید. تونرها به واسطه آبکی بودنشان براحتی وارد منافذ پوست می شوند و تمام آرایش و آلودگی ها را پاک می کند.
  • تنها در صورتی پزشکان مصرف ضدآفتابهای رنگی را توصیه نمی کنند که همزمان با مصرف لایه بردار باشد. بعد از پیلینگ مانند لایه برداری شیمیایی با اسید میوه یا لایه برداری فیزیکی مانند میکرودرم، به دلیل امکان نفوذ رنگدانه ها به لایه های زیرین پوست، مصرف آنها توصیه نمی شود.

اول کرم پودر بزنیم بعد ضدآفتاب؟ اول مرطوب کننده بعد ضد آفتاب؟

اغلب کرم پودر ها دارای ترکیبات معدنی مثل اکسیدروی و تیتانیوم هستند که منعکس کننده نور خورشیدند.

 بنابراین بعنوان ضدآفتاب با SPF پائین یعنی درحد ۸ تا ۱۰ عمل می کنند ولی بهتر است نخست یک لایه ضدآفتاب با SPF مناسب برای وضعیت آب و هوایی مالیده شود و پس از کرم پودر استفاده شود.

 چنانچه قرار باشد در کنار ضدآفتاب از کرم های مرطوب کننده، ضد لک و … در طول روز استفاده شود، ضدآفتاب باید خارجی ترین لایه روی پوست باشد.

 ولی در خصوص استفاده از مواد آرایشی مانند کرم پودر و … برعکس است یعنی ضدآفتاب باید داخلی ترین لایه روی پوست باشد و دیگر مواد روی آن قرار گیرند.

پس اگر پوست شما نیاز به رطوبت، آبرسان و یا کرم ضد لک دارد، ابتدا این کرم ها را به صورتتان بزنید و بعد از کرم ضد آفتاب استفاده کنید. ولی اگر خواستید از کرم پودر برای پوشانندگی استفاده کنید ابتدا، ضد آفتاب بزنید و بعد کرم پودر یا پنکک استفاده کنید.

استفاده از ضد آفتاب در دوران بارداری

پوست مادر در دوران بارداری به علت تغییرات هورمونی که در بدن او رخ می دهد بسیار حساس خواهد شد و قرار گرفتن در معرض نور مستقیم خورشید می تواند سبب بروز لک در پوست صورت و بدن شود. به همین سبب استفاده از کرم ضد آفتاب در بارداری ضروری است. اما کدام ضد آفتاب در دوران بارداری مناسب بوده و کدام ضد آفتاب در دوران حاملگی منع مصرف دارند.

بهترین ضد آفتاب در بارداری

عاری از اکسی بنزون: لیست مواد تشکیل دهنده کرم ضد آفتاب بارداری را بررسی کرده و از خرید ضد آفتاب هایی که حاوی ماده فعال اکسی بنزون هستند، خودداری کنید.

ضد آفتاب های فیزیکی: ضد آفتاب های فیزیکی یا معدنی با استفاده از اکسید روی یا دی اکسید تیتانیومی که دارند، سدی بین پوست و نور خورشید ایجاد می کنند. این سد، پرتوهای خورشید را منعکس می کند و کاملا مانع از جذب آن توسط پوستتان می شود. آن ها با توجه به خاصیت ضد آلرژیکی بالایی که دارند برای زنان باردار دارای پوست حساس گزینه مناسبی هستند.

  • همچنین موادی که دارای ماده رتینول هستند شامل رتینول، رتینول استات و رتینول لینولئات استفاده نشود.

استفاده از ضد آفتاب در کودکان

پوست حساس کودکان، در برابر اشعه‌های مضر فرابنفش خورشید آسیب‌پذیر است؛ بنابراین محافظت از پوست آنها در مقابل خورشید و استفاده از ضد آفتاب کودکان به عنوان اولین و مهم ترین قدم ضروری است.

محافظت از پوست کودکان در برابر آفتاب، یکی از مهمترین کارهایی است که همه والدین باید انجام دهند. حتی کودکانی که پوست تیره‌تری دارند هم دچار آفتاب سوختگی می‌شوند و زمانی که بزرگ‌ شوند، در معرض خطر سرطان پوست قرار می‌گیرند.

از چه سنی استفاده از ضدآفتاب برای نوزادان بی‌خطر است؟

پوست نوزادان حساس است و به راحتی می‌تواند مواد شیمیایی زیادی را جذب کند؛ بنابراین از استفاده از ضدآفتاب برای نوزادان زیر ۶ ماه اجتناب کنید، (مگر اینکه تنها عنصر فعال در ضدآفتاب اکسید زینک باشد) و فقط روی نواحی کوچکی از پوست نوزادتان ضدآفتاب بزنید.

برای محافظت از پوست نوزادان زیر شش ماه به این نکات توجه کنید.

تا جایی که می‌توانید کودکتان را دور از خورشید نگه دارید، اگر قصد پیاده‌روی دارید این کار را قبل از ساعت ۱۰ صبح یا پس از ۴ بعدازظهر که اشعه‌های UVB چندان قوی نیستند انجام دهید، به کودکتان لباس‌های سبک‌وزن و آستین‌بلند بپوشانید، به طوریکه بازو و ساق پایش پوشانده شود، همچنین از کلا‌ه‌های لبه‌دار و آفتاب‌گیر که صورت، گوش و گردن را می‌پوشاند استفاده کنید.

ضد آفتاب کودکان چه ویژگی باید داشته باشد؟

والدین باید به دنبال ضدآفتاب‌هایی باشند که دارای SPF (فاکتور حفاظتی در برابر خورشید) ۳۰ یا بیشتر بوده و روی آن عبارت “طیف گسترده” قید شده‌باشد و از پوست، هم در برابر اشعه‌های UVA و هم اشعه‌های UVB محافظت ‌کند. ضدآفتاب‌هایی که روی آنها عبارت “ضدآب” یا ” مقاوم در برابر آب” درج شده، بهترین و ماندگارترین پوشش را بویژه در پارک و استخر فراهم می‌کنند.

علاوه‌براین، باید ترکیبات فعال موجود در ضدآفتاب را هم چک کنید و به دنبال اکسید زینک یا دی اکسید تیتانیوم باشید. این ترکیبات، مهارکننده نورخورشید و طیف گسترده هستند و اگر پوست کودکتان حساس باشد، سبب تحریک کمتر پوست او می‌شوند. استفاده از این ترکیبات برای نواحی حساس، نظیر صورت هم بلامانع است، زیرا سبب سوزش چشم‌ نمی‌شوند.

ضدآفتاب را باید چه مدت قبل از قرارگرفتن در برابر خورشید روی پوست کودکمان اعمال کنیم؟

۳۰ دقیقه طول می‌کشد تا ضدآفتاب جذب پوست شود؛ بنابراین آن را قبل از ترک خانه روی پوست کودکتان اعمال کنید.

خود را درگیر مالیدن کامل ضدآفتاب روی پوست کودکتان نکنید؛ زیرا برای مهار اشعه‌های فرابنفش خورشید، قرار گرفتن لایه ظریفی از ضدآفتاب روی پوست کافی است. ضدآفتاب را به طور مساوی و به مقدار زیاد روی پوست کودکتان بزتید.

اگر کودکمان دچار آفتاب سوختگی شد چکار کنیم؟

اگر کودکتان کمتر از یک سال دارد، یا بزرگتر از یک سال است و دچار تاول، درد شدید، بیحالی و تب بالای ۳۸ درجه سانتی‌گراد شده ( ۱۰۱ درجه فارنهایت) به متخصص اطفال مراجعه کنید. ایبوپروفن و حمام آب سرد یا کمپرس مرطوب می‌تواند درد، التهاب و خارش را کاهش دهد.

هیچوقت به کودکتان آسپرین ندهید، زیرا این امر می‌تواند منجر به بیماری نادر اما جدی به نام سندرم ری (Reye’s syndrom) شود. تا زمانی که آفتاب سوختگی کودکتان بهبود یابد، او را دور از معرض خورشید قرار دهید.

چند نکته در مورد مصرف ضد آفتاب برای کودک:

  • از حجم کافی ضد آفتاب استفاده کنید. مقدار ضد آفتاب باید طوری باشد که یک لایه از پوست کودک را بپوشاند وگرنه بهترین ضد آفتاب هم که باشد اثر کامل ندارد.
    بیشتر ضد آفتاب‌ها را نباید برای دور چشم استفاده کرد چون با عرق یا مالش ممکن است داخل چشم برود و چشم کودک را بسوزاند. به همین علت بهتر است پس از اینکه به صورت کودک خود ضد آفتاب زدید، با یک پنبه‌ی نمناک دور چشم‌هایش را پاک کنید.
  • از ضد آفتاب فقط برای صورت استفاده نکنید. حواستان به تمام قسمت‌های در معرض آفتاب به خصوص گردن و دست‌های کودک باشد.
  • حتماً نیم ساعت قبل از خروج از منزل از ضد آفتاب برای کودک خود استفاده کنید و آن را هر ۲ ساعت تمدید کنید.
  • حتی اگر ضد آفتاب مقاوم در برابر آب خریده‌اید حتماً پس از شنا آن را تمدید کنید

رژیم غذایی دیابتی ها

رژیم غذایی دیابت نوع 1 - ویرگول

یکی از پایه های اساسی و مهم در درمان بیماری دیابت، تغذیه صحیح و استفاده از مواد غذایی به صورت منظم و تقسیم شده است. کنترل و درمان بیماری دیابت بدون توجه به تغذیه صحیح امکان  پذیر نیست.

تغذیه صحیح صرفا به معنای عدم مصرف قند و شکر، برنج ، سیب زمینی و مواد نشاسته ای نیست، بدن انسان قبل از هر چیز نیاز به گلوکز دارد تا انرژی مورد نیاز او تامین شود ولی این نیاز بدن بایستی به نحو صحیح و با استفاده از مواد غذایی مختلف تامین شود. گلوکز مهم ترین ماده ی تامین کننده انرژی در بدن است.

تا پیش از کشف انسولین در سال 1922 به بیمار مبتلا به دیابت توصیه می شده که جهت کنترل بیماریش، گرسنگی بکشد. زیرا هر ماده غذایی مورد استفاده حاوی مقداری قند است و افراد از خوردن غذا منع می شدند.

منظور از تغذیه صحیح در بیمار مبتلا به دیابت ،رژیم های غذایی سخت نیست بلکه منظور ترک عادت های نادرست غذایی است. اصول رژیم غذایی ای که توسط کارشناسان و متخصصان تغذیه برای افراد دیابتی تهیه می شود دارای اهداف زیر است:

  • رساندن قند خون به سطح طبیعی
  • حفظ سطح چربی های خون در حد طبیعی
  • کاهش مشکلات خاص بیماران دیابتی
  • به دست آوردن و حفظ وزن ایده آل
  • رساندن مواد مغذی به بدن به میزان لازم
  • تامین انرژی مورد نیاز بدن جهت انجام فعالیت های لازم
  • جلوگیری از بروز عوارض و مشکلات ناشی از دیابت

غذاهای مبتلایان به دیابت باید ویژگی های زیر را داشته باشد :

  1. کم چربی
  2. حاوی مقادیر کافی پروتئین
  3. فاقد قندهای ساده
  4. دارای مقادیر بالای فیبر

مقدار غذا یا خوراکی ها و میزان اثری که بر غلظت قند خون دارند، بسیار مهم تر از نوع غذا یا خوراکی مصرف شده است.

به طور کلی، افرادی که مبتلا به دیابت نوع ۲ هستند باید میزان مصرف گوشت شان (گوشت های چرب، گوشت خوک… )، میزان مصرف چربی های حیوانی (کره، مارگارین، خامه، پنیر…) و قندهای سریع الجذب (شکر سفید، مربا، شیرینی،… ) را کاهش دهند. در عوض باید میزان مصرف غذاهایی سرشار از قندهای کامل، مانند غلات، نشاسته ها و میوه های خشک را افزایش دهند.
ضروری است که یک دیابتی بداند، غذاهای روزانه اش باید چگونه ترکیبی داشته باشند. این غذا باید، شامل پروتئین ها، غلات و سبزیجات باشد. پروتئین ها: این مادۀ ضروری را می‌توان در ماهی ها، گوشت پرندگان، سبزیجات و خمیر توفو یافت. غلات: غلات را می‌توان به شکل خمیر و نان، برنج کامل، بلغور کامل و بلغور مورد استفاده قرار داد. سبزیجات: تمام سبزیجات (پخته، خام، تازه، منجمد یا به شکل کنسرو) که با مقدار کمی روغن (روغن زیتون ) برای خوردن آماده می‌شوند.

بارها و بارها شنیده اید که صبحانه مهمترین وعده روز است، این مورد مخصوصا درباره افراد مبتلا به دیابت به خوبی صدق می کند، به تاخیر انداختن غذا خوردن هنگام صبح می تواند باعث هیپوگلیسمی یا کاهش شدید گلوکز خون شود. حتی اگر فرد معمولا صبحانه نخورد، باید حداقل یک میان وعده کوچک را در برنامه صبح خود قرار دهد. این میان وعده می تواند ماست چکیده ساده یا یک تخم مرغ آب پز با مقداری نان سبوس دار باشد.

مواد نشاسته ای

مواد نشاسته ای شامل انواع نان، غلات، حبوبات، انواع خمیرها یا سبزیجات نشاسته ای است. در هر وعده غذایی باید از مواد نشاسته ای استفاده کرد. ممکن است شنیده باشید که مبتلایان به دیابت نباید مواد نشاسته ای بخورند ولی به خاطر داشته باشید که این توصیه دیگران را هرگز اجرا نکنید. خوردن مواد نشاسته ای برای سلامت هر فرد لازم و ضروری است.

مصرف مواد نشاسته ای سبب کسب انرژی، ویتامین ها، مواد معدنی و فیبر می شود. فیبر موجود در غذاهای گیاهی که جزئی غیرقابل جذب است، به کارکرد درست روده ها کمک می کند.

ماده نشاسته ای در یک وعده شامل:

1 واحد: یک برش یا 30 گرم نان (سنگگ، تافتون، بربری) یا 3 عدد بیسکویت معمولی

2 واحد: 2 برش نان یا 1 عدد سیب زمینی پخته + 1 عدد بلال

3 واحد: 1 عدد سیب زمینی آبپز + 5قاشق غذاخوری برنج پخته + برش نان بر حسب نیاز بدنتان و فعالیت بدنی ممکن است در هر وعده یک واحد یا بیشتر را مصرف نمایید.

سبزی ها

مصرف سبزی ها باعث رساندن ویتامین ها، مواد معدنی و فیبر به بدن شما می شود. البته انرژی تولید شده از مصرف سبزی ها بسیار اندک است.

سبزی ها در یک وعده شامل:

1واحد: 1 عدد هویج پخته یا یک سوم لیوان لوبیا سبز یا قارچ پخته

2 واحد: 1 عدد هویج پخته + 1 کاسه کوچک سالاد یا 1 عدد گوجه فرنگی مترسط

3 واحد: نصف لیوان سبزیجات پخته یا خام خرد شده (گا کلم، ذرت و ….) + 1 عدد گوجه فرنگی متوسط + سه چهارم لیوان آب سبزی ها ممکن است 1 واحد یا بیشتر از سبزی ها مورد نیاز بدن شما در روز باشد.

میوه ها

مصرف میوه ها برای همه افراد لازم و ضروری است. با مصرف میوه می توان انرژی ، ویتامین ها، مواد معدنی و فیبر را به بدن رساند.

گروه میوه ها در یک وعده شامل:

1 واحد: نصف لیوان آب پرتقال یا 1 عدد سیب کوچک (یا هلو یا کیوی یا پرتقال) یا نصف گریپ فروت

2 واحد: نصف موز بزرگ + 1 عدد و نصفی انجیر خشک ممکن است به مصرف 1 یا 2 واحد میوه در طول روز نیاز داشته باشید.

لبنیات

مصرف ماست و شیر بدون چربی و یا کم چربی برای سلامت همه افراد ضروری است. مصرف شیر و ماست سبب تولید انرژی و دریافت کلسیم، ویتامین، پروتئین و مواد معدنی می شود.

پروتئین

غذاهای پروتئینی شامل گوشت قرمز، ماکیان (مرغ، بوقلمون و…)، ماهی، تخم مرغ و پنیر است.

هر روز مقدار کمی از این مواد را در برنامه روزانه بگنجانید. مصرف روزانه پروتئین ها به ترمیم و ساخت بافت های بدن و عضلات کمک می کند و سبب تامین ویتامین های خون ساز و مواد معدنی (آهن و…) نیز می گردد.

گروه گوشت و جانشین های در روز شامل:

1 واحد: 30 گرم گوشت قرمز، ماکیان یا ماهی پخته شده یا 30 گرم پنیر یا به صورت : 1 عدد ران کوچک مرغ یا یک قوطی کبریت پنیر یا 30 گرم ماهی تن نصف لیوان حبوبات پخته شده

قندها

مواد قندی شامل : نوشابه، شربت، مربا، شکر و عسل، آب نبات، شکلات و … می باشد. بنابراین باید از این مواد به مقدار بسیار کم مصرف نمایید. بعضی از مواد قندی مثل کیک، دسرها و انواع شیرینی ها حاوی مقدار زیادی چربی نیز می باشند. مصرف کم این مواد نیز به کاهش وزن کمک می کند و قند خونتان را نیز کنترل می نماید.

مواد قندی در روز شامل :

 1 واحد: 1 عدد شیرینی (1 قطعه 3 سانتی متر) یا 1 قاشق مرباخوری شربت

لازم به ذکر است که مصرف مواد قندی باعث می شود قند خون به سرعت بالا رود.

روغن ها و چربی ها

غذای اضافی در بدن به چربی تبدیل می شود. اضافه وزن ناشی از افزایش بافت چربی، حساسیت سلول های بدن به انسولین را کم می کند و در نتیجه غلظت قند خون بالا می رود. گاهی اوقات با کاهش 5 تا 10 کیلوگرم از وزن بدن (طبق یک برنامه درست) می توان دیابت نوع 2 را کنترل نمود.

به هر حال مصرف این مواد را باید به حداقل رساند. بعضی از چربی ها و روغن ها دارای چربی های مضر و کلسترول می باشد که برای سلامتی مضر است. مصرف این غذاها انرژی فراوانی در بدن شما تولید می کند ولی مواد مغذی کمی به بدنتان می رساند.

غذاهای پر چربی شامل کره، مارگارین، سس سالاد ، روغن ها، مایونز، خامه، پنیر خامه ای، سرشیر، چیپس سیب زمینی و…. می باشد.

چربی ها در روز شامل:

1 واحد: 1 قاشق مرباخوری روغن ( آفتابگردان، ذرت، زیتون، سویا، پنبه دانه)

2 واحد: قاشق مربا خوری مارگارین + 2 قاشق مرباخوری تخمه کدو

فیبر

فیبرها مواد غیر قابل جذبی هستند که باعث کاهش وزن، کاهش کلسترول خون و کاهش بیماری های قلبی و نیز جلوگیری از بالا رفتن زیاد قند خون بعد از غذا می شوند. بنابراین مصرف این مواد در بیماران دیابتی بسیار مفید است. مواد غذایی زیر حاوی فیبر فراوانند:

نان سبوس دار ، جوی پوست نکنده ، ذرت ، بادام ، فندوق ، گردو ، انواع لوبیا ، عدس ، سویا ، سبزیجات مخصوصا لوبیا سبز ، نخودفرنگی ، هویج ، گل کلم ، اسفناج و میوه ها مخصوصا توت فرنگی ، شاه توت ، گلابی ، سیب و پرتقال

نکات مهم در تغذیه دیابتی ها

  • مصرف بیش از حد از یک چیز ( مانند کربوهیدرات ) و کم خوردن چیزی دیگر ( مانند سبزیجات و پروتئین های بدون چربی ) می تواند باعث بالا رفتن قند خون شود. یک وعده متعادل می تواند هم سیرتان کند و هم مواد مغذی که نیاز دارید را به بدنتان برساند. پروتئین کم چرب ( مانند سینه مرغ بدون استخوان و پوست ) را با یک غذای کربوهیدراتی ( مانند برنج قهوه ای ) ترکیب کنید، این کار هضم را کند می کند، و باعث می شود برای مدت طولانی تر احساس سیری کنید، همچنین پس از وعده قند خونتان بیش از حد بالا نمی رود. 
  • دیر وقت غذا خوردن می تواند روی سطح گلوکز خون ناشتا روز بعد تاثیرات مخربی داشته باشد. وعده های آخر شب معمولا باعث می شود سطح قند خون صبح روز بعد بالاتر از حد معمول باشد. این مقدار اگر حد معمول قند خون ناشتا بالا تر باشد می تواند باعث دردسر شود. افراد دیابتی شب ها باید بیشتر غذا و میان وعده هایی میل کننده که سرشار از فیبر و کربوهیدرات به همراه پروتئین بدون چربی باشند. قبل از غذا خوردن از خود بپرسید که آیا چون گرسنه هستید غذا می خورید و یا چون به غذا خوردن در آخر شب عادت کردید این کار را می کنید. اگر فقط عادت است به جای غذا خوردن برای خود یک دمنوش گیاهی درست کنید
  • فاصله انداختن زیاد بین وعده ها نیز می تواند باعث هیپوگلیسمی در افراد مبتلا به دیابت شود، مخصوصا اگر داروهای خاصی را برای دیابتشان مصرف کنند. هیپوگلیسمی اگر درمان نشده رها شود می تواند بدتر و باعث سر گیجه، بی حالی و حتی بیهوشی شود. هیپوگلیسمی شدید می تواند منجر به تشنج، کما و حتی مرگ شود.
  • سعی کنید روزانه از تمام گروه های مواد غذایی استفاده کنید.
  • در رژیم غذایی دیابتی ها در هر وعده باید موارد زیر در آن رعایت شده باشد:

40 درصد غذای شما باید شامل غذاهای نشاسته ای با فیبر زیاد باشد.

40 درصد غذای شما باید شامل سبزیجات ، سالاد یا میوه باشد.

باقی 20 درصد غذای شما هم باید شامل منابع پروتئینی مثل گوشت، ماهی، تخم مرغ، حبوبات یا پنیر باشد.

  • سعی کنید غذاهای متنوع مصرف کنید تا مواد معدنی و ویتامین ها به مقدار کافی به بدنتان برسد.
  • به اندازه کافی مواد نشاسته ای، سبزی ها و ماست و شیر مصرف کنید.
  • نیاز به مصرف سبزیجات و حبوبات در افراد دیابتی دو برابر افراد عادی است.
  • روزانه از مواد پروتئینی نیز استفاده نمایید.
  • در هر وعده غذایی باید سعی کنید که حداقل از هر 3 گروه غذایی مختلف استفاده نمایید. برای مثال ساندویج تخم مرغ که در آن گوجه فرنگی، کاهو و جعفری استفاده شده باشد.
  • مواد غذایی که روزانه مصرف می کنید به 3 وعده اصلی و 3 میان وعده تقسیم نمایید.
  • غذا خوردن منظم در تنظیم میزان قند خون اثر زیادی دارد به خصوص اگر قرص یا انسولین مصرف می کنید.
  • به هنگام طبخ غذا از نمک کمتری استفاده کنید و سعی نمایید که پس از پخت نمک به غذا اضافه نکنید.
  • از گیاهان معطر و ادویه های فاقد نمک برای طعم دادن به غذا استفاده کنید.
  • مصرف هفتگی تخم مرغ را محدود کنید.
  • به هنگام مصرف روغن، هیچ گاه روغن را در ظرف سرازیر نکنید.
  • روزانه 6 تا 8 لیوان مایعات بدون شیرینی بخورید.
  • سعی کنید وزن مطلوب خود را حفظ کنید.
  • خوردن میوه ها به صورت کامل بهتر از مصرف آب میوه هاست.
  • سعی کنید در صورت مصرف آب میوه، از آب میوه 100 درصد طبیعی و بدون شکر اضافه شده استفاده کنید.
  • به منظور پیشگیری از یبوست و دیگر عوارض گوارشی سعی کنید تا حد امکان میوه ها را با پوست مصرف کنید، چون دارای فیبر است.
  • مصرف قندهای ساده مانند شکر، عسل و شربت را محدود کنید.
  • تلاش کنید از محصولات بدون قند مانند نوشابه های بدون قند، ژله بدون قند و بیسکوئیت های بدون قند استفاده کنید.
  • از میوه های تازه و کلوچه های کم چربی و غلات به عنوان میان وعده استفاده کنید.
  • هر روز صبح، غلات پر فیبر را برای صبحانه انتخاب کرده و از مصرف غلات دارای مقادیر زیاد شکر خودداری کنید. منابع غذایی فیبر دار عبارتند از : انواع میوه و سبزی، حبوبات و غلات سبوس دار، سیب، مرکبات مثل پرتقال، لیمو و گریپ فروت ، توت فرنگی، هویج.
  • از شیرهای کم چربی استفاده کنید.
  • قبل از صرف غذا از سالاد یا مواد غذایی کم کالری مانند کاهو، کرفس، سوپ های ساده و کم کالری استفاده کنید.
  • از مصرف آب میوه در صبح و ناشتا خودداری کنید و به جای آن در طول روز از میوه تازه استفاده کنید.
  • آرد گندم کامل را جانشین آرد سفید کنید.
  • از ساعت 8 شب به بعد از غذاهای پخته شده کمتر استفاده کنید.
  • انگور دارای قند زیادی است که اگر آن را به مقدار زیاد مصرف کنید بر کنترل قند خون شما اثر می گذارد.
  • فرآورده های گوشتی نظیر سوسیس، کالباس و همبرگر دارای چربی زیادی هستند، بنابراین مصرف آن ها را به حداقل برسانید.
  • سعی کنید ماهی بیشتر استفاده کنید و به جای سرخ کردن ، آن را به صورت آبپز، بخارپز و یا کبابی مصرف نمایید.

زخم مزمن

 زخم مزمن به زخمی گفته می شود که در طی مراحل بهبودی، که به طور منظم و به موقع انجام شده، هیچ پیشرفتی در درمان آن حاصل نشود. زخم مزمن در طی 30 روز درمان، پیشرفت قابل توجهی در بهبودی ندارد. پس هر عملی که باعث آسیب رسیدن به بافت پوست شود، روی سطح پوست زخم ایجاد خواهد کرد. برخی از این زخم ها، مراحل بهبود را به طور عادی و مرتب طی نمی کنند. به عبارتی دیگر، بهبود این زخم‌ها به موقع انجام نمی شود. زخمی که طی ۳۰ روز پیشرفت چشمگیری در بهبودی حاصل نکند، نشان از مزمن بودن آن است.

عواملی که ممکن است در ایجاد زخم مزمن موثر باشند، عبارتند از:

  • فشار، تروما و یا زخم های اندام تحتانی
  • افزایش بار باکتریایی
  • پروتئاز های (آنزیم های تجزیه کننده پروتئین) بیش از حد
  • سلولهای مسن یا غیرعادی
  • درمان نامناسب
  • عدم تحرک به مدت طولانی. باعث کاهش جریان خون و ایجاد زخم مزمن
  • آسیب شدید به پوست
  • عفونت برش جراحی
  • سوختگی های عمیق
  • شرایط و بیماری خاص. مانند دیابت و بعضی انواع بیماریهای عروقی
  • نداشتن حس. موجب بی توجهی به زخم و مزمن شدن می گردد. مثلا در نوروپاتی دیابتی و جذام

علائم و نشانه های زخم مزمن

یکی از نشانه های مهم زخم مزمن، عدم پیشرفت بهبود زخم است. اغلب اطراف زخم مزمن ملتهب بوده و این التهاب می تواند بر درمان، تاثیر منفی داشته باشد.  تشخیص صحیح علت زخم مزمن توسط متخصص زخم، و همچنین عوامل داخلی و سیستمیک که ممکن است در درمان ضغیف زخم، نقش داشته باشند، برای درمان موفقیت آمیز زخم ضروری است.

شایع ترین نوع زخم مزمن

  • زخم وریدی ( زخم عروقی )
  • زخم دیابت
  • زخم فشاری ( زخم بستر )

زخم وریدی ( زخم عروقی )

این نوع از زخم عمدتا در پای بیماران سالمند رخ می دهد و ناشی از مشکلات گردش خون ( جریان خون ناکافی ) می باشد. معمولا در قسمت پا و به خصوص در میان مچ و زانو ایجاد می شوند. دلیل ایجاد زخم وریدی، تجمع بیش از حد خون ناشی از نامناسب بودن انتقال خون توسط دریچه رگ‌ها است. این زخم‌ها درد شدیدی را در ناحیه پا ایجاد میکنند.

زخم دیابت

زخم دیابتی در ابتدا به عنوان یک خراش کوچک و یا کبودی ایجاد می شود. افراد مبتلا به دیابت به علت آسیب های عصبی و حساسیت محدود، به موقع متوجه وجود زخم نمی شوند. در پی ضعیف بودن سیستم ایمنی بدن ، مویرگ های آسیب دیده منجر به ایجاد زخم، و وخیم شدن زخم می شوند و زخم در معرض ابتلا به عفونت قرار می گیرد. بیماران مبتلا به دیابت به ویژه هنگامی که نوروپاتی باعث کاهش احساس در اندام های تحتانی آن ها می شود، اغلب دچار زخم های پای دیابتی می شوند.  سه نوع اصلی زخم دیابتی وجود دارد:

نوروپاتیک :  به علت کاهش احساس در پا، فرد به موقع از حضور زخم مطلع نمی شود. به طور مثال ممکن است به علت استفاده از یک کفش جدید، بین انگشتان یا در کف پا تاول ایجاد شود و به راحتی دچار عفونت شود، اما به علت نبود احساس و عدم درد، فرد به موقع این زخم و عفونت را تشخیص نداده و دچار عوارض شدید تر می شود.

ایسکمیک:  که به علت گردش خون ضعیف است و بیماری عروقی محیطی نیز نامیده می شود.

نوروپاتی-ایسکمیک :  ترکیبی از گردش خون ضعیف و کمبود احساس در پا که منجر به ایجاد زخم پای دیابتی می شود.

زخم ها و عفونت های شدید اگر تحت درمان قرار نگیرند و یا حتی به درمان مقاومت نشان دهند ممکن است فرد تحت عمل جراحی قطع عضو قرار گیرد. زخم ناشی از جراحی قطع عضو نیز به علت موارد فوق، در معرض خطر ابتلا به زخم مزمن است. پس لازم است بدانید که درمان ضعف گردش خون و نوروپاتی از موارد ضروری محسوب می شود.

زخم دیابتی که شایع ترین نوع آن زخم پای دیابتی است ناشی از آسیب پوست در ناحیه پا است. زخم پای دیابتی به سرعت گسترش می یابد و ممکن است دردناک باشد. عفونت یکی از عوارض رایج زخم پای دیابتی است. زخم های دیابتی می تواند ناشی از دیابت کنترل نشده، نارسایی عروق، فقدان حس، کفش های نامناسب، تروما و یا حتی ارثی باشد. خود درمانی و درمان های خانگی برای درمان این زخم ها توصیه نمی شود. تاخیر در درمان زخم پای دیابتی یکی از دلایل اصلی آمپوتاسیون غیرتروماتیک است. بنابراین درمان زخم دیابتی را به تاخیر نیندازید.

زخم فشاری (زخم بستر)

زخم فشاری یا زخم بستر در درجه اول بیمارانی که بستری شده اند و یا از تحرک محدود رنج میبرند را تهدید می کند. فشار مداوم بر روی قسمتی از بافت بدن سبب ایجاد فشار بر روی مویرگ ها شده و جریان خون را تحت تاثیر قرار می دهد. مناطقی که بیشرین خطر را برای زخم بستر دارند عبارتند از: تیغه شانه ( استخوان کتف )، باسن و کمر، پاشنه پا. علائم ناشی از زخم بستر قرمزی پوست، خارش، تورم و تاول در ناحیه ای است که با زمین (یا سطوح صاف مانند تخت) در تماس است. این نوع زخم‌ها بیشتر در کمر و پا رایج هستند.

مهم ترین گام در درمان زخم بستر، درمان پیشگیرانه است. به عبارت دیگر، می توان بیماری را که مستعد زخم فشاری است تشخیص داد و از بروز زخم جلوگیری کرد. تغییر موقعیت هر دو ساعت یک بار، به بیمارانی که نمی توانند حرکت کنند، جلوگیری از اصطکاک روی پوست هنگام تغییر پوزیشن و خشک نگه داشتن پوست ضروری است. اگرچه توصیه می شود که میزان رطوبت را با پودر زدن پوست کاهش دهید، اما باید توجه داشته باشید که پودر مرطوب باعث آسیب بیشتر خواهد شد. علاوه بر این، به منظور جلوگیری از کلونیزاسیون باکتری ها، بستر بیماران باید به طور مرتب کنترل شود و پوست باید به طور منظم با آنتی سپتیک ها درمان شود. علاوه بر این، در درمان  بیماران باید از آلودگی مدفوع با زخم جلوگیری شود. پس از دفع ، جای بیمار باید در اسرع وقت  عوض شود.

تخت های ویسکوالاستیک برای توزیع مساوی فشار باید ترجیح داده شود. لحاف زیر بیمار همیشه باید خشک باشد. در نهایت برای از بین بردن کاهش جریان خون و ایسکمی، هنگام تغییر پوزیشن انجام ماساژ هایی که سبب تسریع گردش خون می شود مهم است. درمان سیستمیک: در درمان ابتدا باید تغذیه بیمار اصلاح شود، اگر عفونت وجود داشته باشد، باید درمان آنتی بیوتیک سیستمیک را شروع کرد، و اگر در قند خون اختلال باشد باید کنترل شود.

هدف اصلاح تغذیه این است که از تخریب بافت جلوگیری شود. برای این منظور مصرف پروتئین و کالری بیمار باید تنظیم شود. ویتامین A و C که سبب تسریع بهبود زخم می شود، روی مورد نیاز برای اپیتلیالیزاسیون و تکثیر فیبروبلاست، مکمل ها و نیز سایر عناصر ضروری (آهن، مس و کلسیم)  باید به رژیم غذایی روزانه اضافه شوند.  به دنبال همه این اقدامات، با بررسی سطح آلبومین در خون بیمار (سطح آلبومین باید حداقل ۲.۲ g / dl) و اندازه گیری هموگلوبین خون  (Hb 12-15 g / باید بالای ۱۰۰ میلی لیتر باشد) سطح اکسیژناسیون بافت باید بررسی شود.

از آنجا که در میان علل، فشار عامل اصلی است، در ناحیه زخم فشار باید برداشته شود. در غیر این صورت، بهبود در زخم وجود ندارد و وضعیت بدتر می شود. ساده ترین درمان همانطور که در روش های پیشگیرانه ذکر شد، این است که موقعیت بیمار در بستر را هر ۲ ساعت یک بار تغییر داد.

اسپاستی سیتی مشکلی است که نباید در درمان زخم های فشاری نادیده گرفته شود. مهار اسپاسم هم برای انجام جراحی و هم جلوگیری از ایجاد زخم پس از جراحی ضروری است.

انواع دیگر زخم های مزمن

بهبود برخی از انواع زخم ها میتواند مدت زیادی طول بکشد و این نوع زخم ها به مراقبت ویژه ای نیاز دارند. اگر زخم شما به درمان متعارف پاسخ ندهد، متخصصین زخم می توانند به شما کمک کنند

  • زخم های شریانی
  • سوختگی ها (بسته به محل سوختگی)
  • فلاپ ها و پیوند های پوستی در معرض خطر
  • جراحات ناشی از تصادف
  • زخم های عفونی
  • زخم های ایسکمیک
  • زخم های متابولیک
  • عفونت های بافت مرده
  • آسیب ناشی از اشعه
  • باز شدن زخم جراحی
  • گزش برخی حشرات

موانع بهبود یافتن زخم چیست؟

عواملی که می‌توانند روند بهبود زخم را کاهش دهند عبارتند از:

  • پوست مرده (نکروز): پوست مرده و سایر عوامل خارجی منجر به شکست فرایند بهبود می‌شوند.
  • عفونت: در یک زخم باز ممکن است یک عفونت باکتریایی ایجاد شود. پس بدن به جای زخم عفونت را درمان می‌کند.
  • خون‌ریزی: خون‌ریزی مداوم حاشیه‌های زخم را از هم جدا می‌کند.
  • آسیب مکانیکی محل زخم: به عنوان مثال، فردی که ساکن و بی‌حرکت است به علت فشار ثابت و اصطکاک در معرض زخم بستر قرار دارد.
  • رژیم غذایی: انتخاب غذاهای عاری از مواد مغذی سبب می‌شود تا بدن مواد مغذی مورد نیاز برای بهبودی زخم را از جمله ویتامین C، روی و پروتئین دریافت نکند.
  • شرایط پزشکی خاص: دیابت، کم‌خونی و برخی از بیماری‌های عروقی که جریان خون به منطقه زخم را محدود می‌کند و یا هر اختلالی که مانع به کارگیری درست سیستم ایمنی بدن می‌شود.
  • سن: درمان زخم در افراد مسن بیشتر طول می‌کشد.
  • داروها: داروها یا درمان‌های خاصی که در خلال بعضی از بیماری‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرند ممکن است مانع طی شدن صحیح روند بهبودی بدن شوند.
  • سیگار کشیدن: سیگار کشیدن مانع بهبودی می‌شود و خطر عوارض ناشی از زخم را افزایش می‌دهد.
  • رگ‌های واریس: جریان خون محدود شده و تورم می‌تواند منجر به شکستگی پوست و ایجاد زخم دائمی منجر شود.
  • خشکی: زخم‌هایی مانند زخم‌های پا که در معرض هوا قرار می‌گیرند، احتمال بهبودی کمتری دارند. چون سلول‌های مختلفی در جریان بهبودی زخم نقش دارند. سلول‌هایی مانند سلول‌های پوستی و سلول‌های ایمنی بدن که نیاز به محیط مرطوب دارند.

چگونه علت زخم را تشخیص دهیم؟

علت زخم مزمن باید شناسایی شود تا عوامل اصلی بتوانند کنترل شوند. به عنوان مثال، اگر یک زخم پا به‌دلیل دیابت ایجاد شده باشد، پزشک شما کنترل میزان قند خون را بررسی می‌کند و ممکن است توصیه کند که به یک متخصص پا برای جلوگیری از زخم‌های تکراری در آینده مراجعه کنید. در مورد زخم ناشی از وریدهای واریسی، ممکن است لازم باشد که جراحی بر روی رگ‌ انجام شود. روش‌های تشخیص زخم مزمن عبارتند از:

  • معاینه فیزیکی از جمله بازرسی زخم و ارزیابی عصب محلی و تامین خون
  • تاریخچه پزشکی از جمله اطلاعات در مورد بیماری‌های مزمن، جراحی‌های اخیر و داروهایی که شما به‌طور مرتب یا اخیرا مصرف کرده‌اید
  • آزمایش خون و ادرار
  • بافت‌برداری از زخم
  • کشت زخم برای یافتن هر میکروارگانیسمی که باعث ایجاد بیماری می‌شود.

مراقبت های پزشکی و پرستاری درمان زخم مزمن

همانطور که گفته شد روش درمان زخم مزمن بر اساس نوع و دلیل زخم، متفاوت است. ابتدا دلیل اصلی ایجاد زخم قبل از اینکه مراحل درمان شروع شود، باید مورد توجه قرار گیرد. افراد مبتلا به دیابت باید تغذیه و سلامت عروق خود را بهبود بخشند. هم در زخم دیابتی و هم زخم بستر، نیاز به تخلیه و پاکسازی زخم هست. انجمن متخصصین درمان زخم، از واژه مخفف TIME برای به یاد آوردن عواملی که به بهبود زخم مزمن کمک می کند استفاده می کنند:

  • T: Tissue بافت
  • I: Inflammation or infection التهاب یا عفونت
  • M: Moisture رطوبت
  • E: Edge لبه دار شدن زخم
  • تمیز کردن: برای پاک کردن خاک و آوار از زخم تازه انجام می‌گردد. این فرایند بایستی بسیار آرام و اغلب در حمام انجام شود.
  • در بعضی از زخم‌ها و جراحت‌ها واکسیناسیون برای پیش‌گیری از کزاز توصیه می‌شود.
  • برای برخی از زخم‌های عمیق جراحی ضروری باشد. بیهوشی موضعی قبل از عمل انجام خواهد شد.
  • حذف و برداشتن پوست مرده زخم. قبل از انجام، بیهوشی موضعی اعمال خواهد شد.
  • بستن زخم‌های بزرگ با بخیه یا بست.
  • پانسمان انتخاب‌شده توسط دکتر شما بستگی به نوع و شدت زخم دارد. در اغلب موارد زخم‌های مزمن، پزشک یک پانسمان مرطوب را توصیه می‌کند.
  • کاهش درد به‌ وسیله دارو. درد می‌تواند رگ‌های خونی را تشدید کند، که باعث می‌شود روند بهبودی متوقف شود. اگر زخم شما درد داشت، به پزشک خود بگویید. پزشک ممکن است پیشنهاد کند که داروهای ضد درد مانند پاراستامول مصرف کنید و یا ممکن است داروهای قوی‌تر را تجویز کند.
  • علائم درمان عفونت شامل درد، چرک و تب است. در صورت لزوم، پزشک آنتی‌ بیوتیک‌ها و مرهم‌های ضد میکروبی را تجویز می‌کند. مطابق دستور استفاده نمایید.
  • بررسی داروهای دیگر شما. بعضی از داروها، مانند داروهای ضد التهابی و استروئیدها، در روند بهبودی بدن دخالت دارند. در مورد تمام داروهایی که مصرف می‌کنید (از جمله داروهای طبیعی) یا اخیرا مصرف کرده‌اید، به پزشک خود اطلاع دهید. پزشک ممکن است دوزهای متفاوتی را تجویز کند یا داروهای دیگر تجویز کند تا زخم شما بهبود یابد.
  • استفاده از کمک کننده‌هایی مانند جوراب ساق بلند پشتیبانی. از این ادوات مطابق دستور پزشک خود استفاده کنید.
  • درمان سایر شرایط پزشکی، مانند کم خونی، که ممکن است باعث بهبودی زخم شما شود.
  • تجویز آنتی‌ بیوتیک‌های خاص برای زخم‌های ناشی از Bairnsdale یا Buruli. در این موارد حتی پیوند پوست نیز ممکن است مورد نیاز باشد.
  • پیشنهاد جراحی یا درمان به‌ وسیله تابش برای حذف زخم‌های جوانی (یک سرطان پوست غیر تهاجمی).
  • بهبود جریان خون با جراحی عروقی: در صورتی که دیابت یا سایر شرایط مرتبط با خونریزی باعث جلوگیری از بهبود زخم شود.

خود مراقبتی در زخم‌های مزمن

شما برای درمان از طرف درمانگر خود هدایت و بررسی می‌شوید، اما پیشنهادات در ادامه برخی از توصیه‌ها برای مراقبت از خود در برابر برخی زخم‌ها ارائه می‌شود:

  • در صورت امکان، داروهایی را مصرف نکنید که در پروسه درمان با فرآیند طبیعی بهبود بدن مقابله کنند. به عنوان مثال، داروهای ضد التهاب (مانند آسپرین بدون نسخه) باعث کاهش فعالیت سلول‌های سیستم ایمنی بدن می‌شود. از پزشک خود بخواهید که لیستی از داروها را در کوتاه مدت بررسی کند.
  • اطمینان حاصل کنید که به درستی غذا می‌خورید. بدن شما نیازمند تغذیه خوب و مناسب برای فرایند بهبود است.
  • غذاهای حاوی ویتامین C را در رژیم غذایی خود قرار دهید. بدن به ویتامین C برای ایجاد کلاژن نیاز دارد. هر روز میوه‌های تازه و سبزیجات نیز بدن شما را با سایر مواد مغذی ضروری برای بهبود زخم مانند ویتامین A، مس و روی تامین می‌کنند. این موارد می‌تواند در کنار ویتامین C به رژیم غذایی شما اضافه شود.
  • زخم خود را بپوشانید. اگر آن‌ها گرم نگه داشته شوند، سریع‌تر بهبود می‌یابند. سعی کنید هنگام تعویض لباس سریع باشید. قرار گرفتن یک زخم در هوای آزاد می‌تواند دمای آن را کاهش دهد و ممکن است برای چند ساعت بهبود یافتن را با کندی مواجه کند.
  • از یک کرم ضد آفتاب، سرم شستشو و یا اسپری در زخم مزمن استفاده نکنید. این موارد برای سلول‌های درگیر در ترمیم زخم مضر و سمی هستند.
  • ورزش منظم داشته باشید زیرا باعث افزایش جریان خون، بهبود سلامت عمومی و سرعت بهبود زخم می‌شود. برای پیشنهادات در مورد ورزش مناسب از پزشک خود بپرسید.
  • مدیریت سایر بیماری‌های مزمن مانند دیابت.
  • سیگار نکشید.
  • زخم خود را به ‌طور مرتب بررسی کنید. اگر دچار علائم خاصی شد بلافاصله دکتر خود را در جریان قرار دهید. از جمله:
  • خون‌ریزی
  • افزایش درد
  • چرک و تخلیه آن از زخم
  • تب
  • اگر دچار نگرانی در مورد زخم خود هستید، با درمانگر خود مشورت کنید.

محلول های شستشوی زخم

شستشوی زخم مؤثرترین روش تمیز کردن زخم است و اگر به درستی انجام شود می تواند منجر به تسریع بهبود زخم شود. البته این کار تنها به معنای ریختن محلول شوینده روی زخم نیست بلکه برای مؤثر واقع شدن باید به شکل اصولی و طبق دستورالعمل های خاصی انجام شود.

شستشوی زخم چیست؟

شستشوی زخم به معنای جریان مداوم محلول شوینده روی زخم باز برای از بین بردن:

  • بقایای سلولی که به زخم چسبیده اند
  • باکتری های سطحی
  • ترشحات زخم
  • باقیمانده پانسمان (که به زخم چسبیده)

است. هدف از شستشوی زخم ها کمک به حفظ محیط مرطوب روی زخم، تسهیل دبریدمان و تسریع بهبود زخم است.

به عبارتی شست و شو و آبیاری زخم ها، یک گام مهم در تسهیل پیشرفت فاز التهابی به فاز تکثیر تکثیری با حذف لایه های بافت ها شود. هم چنین می تواند از آبسه و یا آلودگی زخم پیشگیری کند. هدف کلی از شست و شوی زخم تمیز کردن آن و به حداقل رساندن باکتری های موجود در بستر زخم است.

هنگام شستشوی زخم به نکات زیر توجه کنید:

  • هر بار که پانسمان را عوض می کنید زخم باید شستشو داده شود. زخم ها هنگام معاینه اولیه نیز شستشو داده می شوند تا پزشک معالج بتواند زخم را بهتر و دقیق تر بررسی کند.
  • اعمال فشار مناسب در شستشوی مؤثر بسیار مهم است. فشار کم نمی تواند باکتری های سطحی زخم را که می توانند منجر به عفونت زخم شوند از بین ببرد. فشار زیاد علاوه بر آسیب رساندن به بافت، ممکن است باکتری های سطحی را به داخل بستر زخم براند. فشار شستشو باید بین 4 تا 15 psi باشد. استفاده از قوطیهای سالین تحت فشار نیز قابل قبول است.

شستشوی زخم بسیار آسان، سریع، ارزان و مؤثر است. زخم ها را، در هر قسمتی از بدن که باشند، می توان شستشو داد. ممکن است به بیماران نیز آموزش داده شود که خودشان زخم را در منزل شستشو بدهند.شستشوی زخم کار متداولی است که توسط پزشکان مراقبت از زخم انجام می شود. این کار قبل از تعویض پانسمان انجام شده و می تواند باعث بهبودی زخم و جلوگیری از بروز عفونت شود.

انواع محلول های شستشوی زخم

انتخاب محلول مناسب یکی از مهمترین مراحل در شستشوی زخم است. در حالت ایده آل، محلول شستشو باید ایزوتونیک، غیرهمولیتیک، غیر سمی، شفاف و ارزان باشد و به آسانی استریل شود. متأسفانه، چنین محلولی هنوز وجود ندارد. در حال حاضر، نرمال سالین رایج ترین محلول شستشوی مورد استفاده است. روش های زیادی برای شست و شوی زخم وجود دارد؛ مانند استفاده از ضدعفونی کننده هایی چون بتادین، کلرهگزیدین و پراکسید هیدروژن؛ اما این ضدعفونی کننده ها ممکن است سبب ایجاد مسمومیت در بافت ها شده و بهبود زخم را مختل کرده و زخم حاد شود. برخی از روش های شست و شوی موضعی معمول عبارتند از:

نرمال سالین (سرم فیزیولوژی)

نرمال سالین محلولی ایزوتونیک بوده و همانطور که گفته شد رایج ترین محلول شستشوی زخم است. دلیل این امر عوامل فیزیولوژیکی و ایمن بودن محلول است (نرمال سالین کمترین میزان سمیت را در بین محلول های شستشو دارد). اما یکی از معایب نرمال سالین این است که زخمهای نکروزی را به خوبی سایر محلول ها تمیز نمی کند و هیچ نوع ویژگی آنتی سپتیک ندارد.

توصیه :

  • بایستی تمامی محلول آماده شده در یک جلسه استفاده شده و جهت نوبت بعدی تعویض پانسمان، محلول جدیدی تهیه گردد.
  • محلول نرمال سالین باید شفاف باشد در غیر این صورت استفاده نگردد.

آب استریل

آب استریل که از طریق تقطیر ایجاد می شود فاقد هرگونه ماده ضد میکروبی یا مهارکننده باکتری یا بافرهای اضافی است. این آب اغلب به عنوان جایگزین ارزان تری برای محلول سالین استفاده می شود. البته آب استریل هیپوتونیک است و ممکن است باعث همولیز (تجزیه گلبول های قرمز) شود؛ به علاوه در عمل های جراحی به راحتی توسط بافتها جذب می شود. بنابراین، استفاده از آن در چنین شرایطی توصیه نمی شود.

آب شرب

در صورتی که محلول نرمال سالین یا آب استریل در دسترس نباشد از آب شرب برای شستشوی زخم استفاده می شود. در واقع، برخی از مطالعات نشان داده اند که آب شرب به اندازه محلول نرمال سالین در کاهش تعداد باکتری ها مؤثر است.

تمیز کننده های تجاری

امروزه تمیز کننده های تجاری به طور روز افزونی برای شستشوی زخم استفاده می شوند. شستشو با مواد تمیز کننده تجاری باکتری ها را نمی کشد اما آنها را از زخم خارج می کند. به علاوه، به دلیل سورفاکتانت موجود در این تمیز کننده ها نیروی کمتری برای حذف باکتریها و بقایای سلولی از زخم لازم است. بنابراین، این مواد برای شستشوی زخم هایی که حاوی ضایعات سلولی چسبنده یا بافت نکروزی هستند مناسبند.


بتادین (پوویدون آیودین)

بتادین یک محلول ضد میکروبی است که در برابر طیف وسیعی از عوامل بیماری زا مانند باکتری استافیلوکوکوس اورئوس مؤثر است. با این حال، از معایب بتادین، سمیت آن برای سلول های سالم و سلول های در حال ترمیم موجود در زخم است. این محلول منجر به خشک شدن پوست و تغییر رنگ آن می شود.

آب اکسیژنه (پراکسید هیدروژن)

محلول پراکسید هیدروژن 3 درصد یکی از ضد عفونی کننده های رایج زخم است. پراکسید هیدروژن ممکن است به عنوان یک عامل دبریدمان شیمیایی عمل کرده و در حذف ضایعات باقی مانده روی زخم و بافت نکروزی مؤثر باشد. در صورت استفاده از محلول پراکسید هیدروژن توصیه می شود که زخم با نرمال سالین هم شستشو داده شود. اکسیژن آزاد شده می تواند حباب هایی ایجاد نماید که کمک به دبریدمان مکانیکی بافت های مرده زخم نماید. ممکن است به دلیل آزاد سازی اکسیژن اثرات کشندگی روی باکتری های بی هوازی داشته باشد.

معایب:

  • به دلیل  اثر جوشیدن و کف کردن می تواند بافت های اپی تلیزه تازه تشکیل شده را از سطح زخم بلند کند.
  •  اثر  سمی بر روی سلولهای فیبروبلاست پوست
  • موارد بیماران با آمبولی اکسیژن وآمفیزم محل عمل جراحی به دنبال شستشو همراه با فشار و شستشوی حفرات بسته زخم گزارش شده است.
  • ممکن است لخته ها را حل کرده و سبب خونریزی گردد.

توصیه :

  • به دلیل خطربروز آمبولی اکسیژن وآمفیزم محل عمل جراحی شستشو با پراکسید هیدروژن همراه با فشار وزخم های حفره ای بسته توصیه نمی شود.
  • استفاده از پراکسید هیدروژن به دلیل اثرات دبریدمان شیمیایی کار بالینی صحیحی نمی باشد. بهتر است از روش های دبریدمان مانند پانسمان های با اثر دبریدمان اتولیتیک یا کمپرس گازآغشته به نرمال سالین استفاده نمایید.

هیپوکلریت سدیم

هیپوکلریت سدیم در زخم های فشاری حاوی بافت نکروزی به منظور کنترل عفونت مورد استفاده قرار می گیرد. این ترکیب دارای اثر ضد باکتریایی در برابر بسیاری از باکتری هایی است که معمولاً در زخم های باز دیده می شوند. بعضی اوقات از آن برای کنترل رشد باکتریها و به حداقل رساندن بو در زائده های سرطانی استفاده می شود. با این حال، این محلول در صورت استفاده طولانی مدت برای سلول های سالم و سلول های در حال ترمیم سمی است. در نتیجه استفاده از آن برای دوره های طولانی تر از 7 الی10 روز توصیه نمی شود.

  • محلول ائوزول

آهک آغشته به کلر ومحلول اسید بوریک شامل 0.25% کلرین در دسترس با PH 8.5-7.5 می باشد.

  • محلول داکین: محلول جراحی کلر حاوی جوش شیرین

محلول کلر حاوی جوش شیرین شامل اسید بوریک، آهک آغشته شده به کلرو کربنات سدیم است که در ترکیب باهم محلول 0.5 درصد کلرین با PH برابر 9.5 را می سازند.

 معایب

  • به سرعت در مجاورت خون، ترشحات عفونی و ارگانهایی حیاتی غیرفعال می شود.
  • سمی برای فیبروبلاست ها و جلوپیری از ساخت کلاژن.
  • مهار مهاجرت لوکوسیت ها و سلولهای آندوتلیال.
  • متوقف نمودن همیشگی میکرووسکولاریزیشن
  • به شدت محرک برای بافت و ایجاد ادم لوکالیزه.
  • ایجاد واکنش شوارتزمن و متعاقب آن نارسایی کلیوی
  • جذب اسید بوریک موجود در محلول ائوزول و داکین می تواند منجربه نارسایی کبدی یا کلیوی گردد.
  • ممکن است لخته ها را حل کرده و سبب خونریزی گردد.
  • اثر سفت کنندگی کمی بر روی بافت نکروتیک و اسکار سیاه رنگ دارد.

اسید استیک

محلول اسیدی است که PH محیط زخم را کاهش می دهد. موثر بر پسودوموناس آئروژینوزا.

 معایب

  • اثر سمی بر روی سلول های فیبروبلاست پوست
  • ایزوتونیک و Haemolytic  نیست
  • جهت شستشوی مننژ، بافت مغز و یا پرده سوراخ شده گوش مناسب نیست
  • ممکن است سبب ایجاد درد در زخم شود.
  • امکان ایجاد حساسیت و قرمزی اطراف زخم وجود دارد.

کلرهگزیدین گلوکونات همراه با ستریمید (ساولن)

به طور سنتی جهت تمیز کردن “زخم های کثیف” استفاده می شد. ستریمید ماده  فعال با ذرات معلقی است که ویژگی ضدعفونی کنندگی دارد.

  • موثر بر طیف وسیعی از باکتری های گرم مثبت و گرم منفی (نوع خاصی از رنگ آمیزی)
  • با اثر دبریدمان و پاکسازی بافت های مرده از سطح زخم
  • مناسب جهت ضدعفونی کردن اشیا

معایب:

  • احتمال بروز حساسیت های شدید پوستی
  • در ترکیب با ساولن احتمال بروز اثرات سمی وجود دارد.
  • غیرفعال شدن در مجاورت با صابون و مواد آنیونیک
  • ایزوتونیک نمی باشد.
  • کاهش اثرات آنتی سپتیکی در مجاورت خون و یا آلودگی های زیستی
  • جهت شستشوی سوراخ شدگی پرده گوش یا مغز و مننژ نبایستی استفاده شود.
  • غیرموثر در برابر قارچ ها و ویروس ها.
  • بدون خاصیت کشندگی اسپور باکتری ها (بیوفیلم)
  • احتمال آلودگی محلول با پسودوموناس آئروژینوزا
  • غیرفعال شدن اثر هنگام استفاده با پوویدن-آیوداین
  • اثر بسیار سمی ساولن بر روی سلولهای فیبروبلاست پوست

توصیه :

  • توصیه می شود به دلیل اثرات سمی ساولن از این محلول در تمیزکردن روزانه زخم مورد استفاده قرار نگیرد.

کلرهگزیدین گلوکونات

محلول آنتی سپتیک و ضدعفونی کننده ای می باشد که با استفاده از آب مقطر یا الکل با نسبت های متفاوت درغلظت های مختلف تهیه می گردد.

  • موثر بر طیف وسیعی از باکتری های گرم مثبت و گرم منفی(نوع خاصی از رنگ آمیزی)
  • با کمترین میزان اثر سمی بر روی بافت گرانوله تازه تشکیل شده
  • موارد نادر جذب سیستمیک توسط بدن و اثرات سمی ناشی از آن
  • مناسب جهت ضدعفونی کردن اشیا

معایب:

  • احتمال بروز حساسیت پوستی
  • در ترکیب با ساولن احتمال بروز اثرات سمی وجود دارد.
  • غیرفعال شدن در مجاورت با صابون و مواد آنیونیک
  • ایزوتونیک نمی باشد.
  • کاهش اثرات آنتی سپتیکی در مجاورت خون و یا آلودگی های زیستی
  • جهت شستشوی سوراخ شدگی پرده گوش یا مغز و مننژ نبایستی استفاده شود.
  • غیرموثر در برابر قارچ ها و ویروس ها.
  • بدون خاصیت کشندگی اسپور باکتری ها (بیوفیلم)
  • احتمال آلودگی محلول با پسودوموناس آئروژینوزا وجود دارد
  • غیرفعال شدن اثر هنگام استفاده با پوویدن-آیوداین

توصیه :

  • بهتر است از انواع یک بار مصرف کلرهگزیدین گلوکونات استفاده شود و باقیمانده آن دور ریخته شود.
  • به دلیل خنثی سازی اثر کلرهگزیدین توسط پوویدن-آیوداین، بهتر است این دو محلول با هم استفاده نگردد.

انتخاب محصولات مناسب برای شستشوی زخم، مرحله کلیدی در شستشوی موثر زخم بدون آسیب رساندن به بافت زخم و پوست حاشیه آن است. این کار را بر عهده ی متخصص و درمانگر زخم بگذارید تا بهترین انتخاب را انجام دهد.

شستشوی زخم بستر

هیپوکلریت سدیم به صورت سنتی در درمان زخم بستر حاوی بافت نکروتیک، برای کمک به کنترل عفونت استفاده شده است. هیپوکلریت سدیم اثر ضد میکروبی و کشنده میکروب در مقابل اغلب باکتری های شایع در زخم های باز دارد. گاهی از این مایع روی  زخم های سرطانی برای کنترل باکتری ‌ها و کاهش بوی بد استفاده می ‌شود. این مایع برای سلول‌های سالم و بافت گرانوله سمی است و استفاده از آن برای دوره بیش از هفت تا ده روز توصیه نمی شود.

شستشوی زخم سزارین

زخم سزارین نوعی زخم جراحی است که دارای دو سری بخیه خارجی روی پوست شکم و بخیه های جذبی داخلی رحم است. هرگونه عفونت در این زخم می تواند به سرعت به لایه های داخلی تر نیز راه پیدا کند. 

شستشوی زخم جراحی

شستشوی زخم جراحی خصوصا قبل از کشیدن بخیه ها از اهمیت زیادی برخوردار است. بخیه ها محل مناسبی برای تجمع عوامل میکروبی، پوسته های مرده، ترشحات یا خون های باقی مانده هستند. شستشوی زخم جراحی باید تمام این اضافات را از روی زخم پاک نماید. برای جلوگیری از باز شدن بخیه یا پارگی زخم جراحی، طبق تجویط پزشک خود، تا زمان لازم از برخورد آب با زخم خودداری نمایید. پس از ان در هنگام تعویض پانسمان می توانید با محلل شستشوی زخم تخصصی، زخم بخیه و اطراف آن را تمیز نموده و پانسمان را تعویض کنید. شستن زخم جراحی معمولا با استفاده از گاز استریل آغشته به محلول شستشو انجام می شود.

شستشوی زخم عمیق

زخم عمیق معمولا با ترشحات زخم، بافت نکروزه و باقی مانده های سلولی زخم پر شده است. شستشوی زخم عمیق شامل تخلیه کردن و تمیز کردن حفره زخم و پاکسازی پوست اطراف آن می باشد. با این کار بافت های نکروزه و عفونی از زخم شسته شده و خون رسانی به بستر زخم افزایش پیدا می کند. زخم عمیق باید با محلول شستشو دهنده ای که توسط پزشک تجویز می شود شستشو و داخل آن با پانسمان مخصوص زخم حفره ای پر شود. 

عفونت واژن

عفونت واژن از شایع‌ترین بیماری‌های عفونی زنان به حساب می‌آید. به طور معمول، این عارضه با بروز التهاب و تغییراتی در ترشحات خارج شده از مهبل توأم است.
عفونت واژن، معمولا، در سنین باروری زنان، یعنی در فاصله سن بلوغ تا دوران یائسگی بروز کرده و می‌تواند مجاری ادراری و تناسلی را درگیر کند. در این صورت، ممکن است با عوارضی نظیر سوزش و درد واژن همراه باشد.
مطالعات نشان داده‌اند، حدود ۳۰ درصد از خانم‌ها در طول دوره حیات خود به عفونت واژن مبتلا می‌شوند.  واژن سالم حاوی باکتری و برخی سلول‌های قارچی است. اما هنگامی که تعادل باکتری‌ها و مخمرها به هم بخورد، سلول‌های قارچی و عفونی چند برابر می‌شوند. این موضوع باعث خارش شدید، تورم و سوزش می‌شود.

چه عواملی زمینه‌ساز عفونت واژن هستند؟

محیط واژن سالم در حالت طبیعی دارای اسیدیته مشخص است؛ تا مانع از رشد عوامل بیماری‌زا مانند باکتری‌ها و قارچ‌ها شود. عواملی مثل استفاده از شوینده‌های نامناسب، اسیدیته واژن را تغییر داده و باعث از بین رفتن باکتری‌های مفید واژن ‌می‌شوند. در این شرایط عوامل بیماری‌زا شروع به رشد می‌کنند و باعث ایجاد عفونت در محل می‌شوند.

علائم عفونت واژن

عفونت‌های واژینال شامل یک گروه از علائم مشترک هستند، مانند:

  • خارش واژن
  • تورم در اطراف مهبل
  • سوزش در هنگام ادرار یا رابطه جنسی
  • درد هنگام رابطه جنسی
  • درد
  • سرخی اطراف مهبل
  • زخم
  • ترشحات سفید، خاکستری و در حجم زیاد یکی دیگر از علائم ابتلا به عفونت واژن است. این ترشحات ممکن است سفید و چسبناک یا بسیار رقیق باشند.

معمولاً مدت زمانی که عفونت واژن شما بدون درمان باقی می‌ماند، تأثیر مستقیمی بر میزان و شدت علائم دارد.

سوزش، خارش و بوی نامطبوع فقط برخی از علائم شایع عفونت‌های واژن است، اما درمان بر حسب شرایط متفاوت است. بنابراین این موضع بسیار مهم است که بدانید کدام نوع عفونت واژن را دارید.

اگر علائم عفونت واژن را به صورت مداوم دارید، می‎بایست به پزشک مراجعه نمایید تا بتوانید درمان صحیح را انجام دهید.

عفونت واژینال و واژینیت یا التهاب واژن بسیار شایع است. به حدی که بیشتر خانم‌ها در طول زندگی خود یک نوع از این عفونت یا موارد دیگر را تجربه می‌کنند.

علائم عفونت واژن یا واژینیت ممکن است شامل ترشحات واژن، خارش، سوزش، درد و بوی نامطبوع و زیاد باشد.

برخی از عفونت‌های واژینال در اثر بیماری‌های مقاربتی ایجاد می‌شوند اما موارد دیگر بسیار شایع نیستند.

انواع عفونت واژن

عفونت واژن یا ترشح غیرعادی، ناراحتی در ناحیه ولو و واژن میباشد که شایعترین مشکل ژنیکولوژی در زنان میباشد که انواع مختلفی دارد:

کاندیدیاز (قارچی) :عفونت قارچی واژن که با علائم خارش و مقاربت دردناک همراه با ترشحات پنیری دلمه وسفید بروز میکند.

تریکوموناز:عفونت انگلی واژن که با علائم سوزش و مقاربت دردناک همراه با ترشحات کف آلود رنگ زرد بروز میکند.

گاردنرل (باکتریایی) :واژینوز باکتریال که شایعترین علت واژینیت زنان با ترشحات فراوان و بد بو و چسبنده بروز میکند.

در این نوع عفونت ، معمولا ترشحات واژن تغییر رنگ داده و سفید مایل به خاکستری یا زرد می‌شوند. این ترشحات، اغلب، با بوی نامطبوعی همراه هستند.

به طور کلی، سه نوع عفونت وجود دارد: عفونت قارچی واژن، عفونت باکتریایی واژن و تریکوموناس. ترشحات واژن، خارش و سوزش از علائم این سه نوع عفونت است. دانستن تفاوت میان انواع این عفونت ها و درمان اختصاصی هر یک برای کاهش علائم این بیماری ها ضروری است.

علل عفونت واژن

علل رایج عفونت واژن عبارت‌اند از:

عفونت‌های باکتریایی: بعضی از باکتری‌ها معمولاً در واژن شما یافت می‌شوند. رشد بیش از حد باکتری‌های غیر فلور می‌تواند باعث واژینوز باکتریایی شود.

عفونت‌های مخمری: عفونت‌های مخمری معمولاً توسط یک قارچ به نام Candida albicans ایجاد می‌شود. بسیاری از موارد، از جمله آنتی بیوتیک‌ها، می‌توانند تعداد باکتری‌ها و قارچ را در واژن کاهش دهند. این کاهش می‌تواند منجر به رشد بیش از حد مخمر و ایجاد عفونت شود.

عفونت های انگلی: Trichomoniasis این عفونت واژن ناشی از یک انگل پروتوزایی است که می‌تواند از طریق مقاربت جنسی منتقل شود.

آتروفی واژن: این حالت معمولاً بعد از یائسگی اتفاق می‌افتد. همچنین زمانی که میزان استروژن شما کاهش می‌یابد (مانند زمان شیردهی)، کاهش سطح هورمون باعث نازک شدن و خشکی واژن می‌شود. این امر منجر به التهاب مهبل (واژن) می‌شود.

کاهش اسیدیته (افزایشpH در واژن) : وقتی اسیدیته در واژن کاهش می یابد، تعداد باکتری های محافظ (لاکتوباسیل) که به طور عادی در مهبل زندگی می کنند کاهش می یابد و تعداد باکتری هایی که می توانند باعث عفونت شوند افزایش می یابد، که گاه منجر به واژینوز باکتریایی می شود.

بهداشت نامناسب: وقتی بهداشت ناحیه تناسلی رعایت نشود، تعداد باکتری ها افزایش می یابد و باعث می شود عفونت های باکتریایی محتمل تر شود.

لباس زیر تنگ و چسبان: این نوع لباس زیر ممکن است رطوبت محیط واژن را به دام بیندازد و رشد باکتری ها و مخمرها را ترغیب کند.

آسیب بافت: اگر بافت های لگن آسیب دیده باشند، دفاع طبیعی بدن ضعیف می شود. آسیب می تواند ناشی از تومورها، جراحی، پرتودرمانی یا ناهنجاری های ساختاری مانند نقص هنگام تولد یا فیستول باشد. فیستول ها ارتباط غیرطبیعی بین اندام ها هستند، به عنوان مثال ممکن است محتویات روده (که شامل باکتری ها هستند) را وارد واژن کنند.

تحریک: تحریک بافت های واژن می تواند به ترک یا زخم منجر شود، که این زخم ها دسترسی به جریان خون برای باکتری ها و مخمرها را فراهم می کند.

همچنین موارد زیر نیز تاثیر گذارند:

  • استفاده از صابون‌ها، شستشوی بدن، عطرها و واکسن‌های واژینال همه می‌توانند واژن را تحریک کنند و باعث التهاب شوند.
  • مصرف بی‌رویه و طولانی‌مدت آنتی‌بیوتیک‌های خوراکی  که سبب از بین رفتن باکتری‌های مفید بدن می‌شود.
  • استرس
  • رابطه جنسی
  • استفاده از داروهایی که واژینال مصرف می‌شوند
  • حاملگی
  • عدم رعایت بهداشت فردی
  • دیابت کنترل نشده
  • استفاده از داروهای کورتونی
  • قرص‌های ضد بارداری با استروژن بالا

عوامل خطر در ابتلا به عفونت واژن

عواملی كه خطر ابتلا به عفونت واژن را افزايش می‌دهند عبارت‌اند از:

  • تغییرات هورمونی، مانند موارد مرتبط با بارداری، قرص های ضد بارداری یا یائسگی
  • فعالیت جنسی
  • داشتن یک عفونت منتقله از راه جنسی
  • داروها، مانند آنتی بیوتیک‌ها و استروئید‌ها
  • استفاده از spermicides برای کنترل زایمان
  • دیابت کنترل‌نشده
  • استفاده از محصولات بهداشتی غیر استاندارد
  • استفاده از لباس‌های زیر مرطوب یا تنگ
  • استفاده از دستگاه داخل رحمی (IUD) برای کنترل بارداری

تشخیص عفونت واژن

تشخیص عفونت واژن، از طریق مراجعه به پزشک امکان‌پذیر است.در عین حال، ممکن است بنا به نظر پزشک، انجام برخی معاینات فیزیکی نظیر بررسی لگن و آزمایش ترشحات واژن ضرورت داشته باشد. با انجام این قبیل معاینات، پزشکان تلاش می‌کنند با علت به وجود آورنده بیماری آشنایی یافته و روش درمانی مناسب را تجویز کنند.

روش‌های پیشگیری از عفونت واژن

برای پیشگیری از عفونت واژن، لازم است نکات زیر را رعایت کنید:

  • رعایت بهداشت
  • استفاده از کاندوم در هنگام برقراری رابطه جنسی
  • پوشیدن لباس زیر نخی
  • اجتناب از پوشیدن شلوار تنگ
  • استفاده نکردن از صابون‌های عطری و دوش واژینال
  • در صورت توصیه پزشک، هر سال معاینه کامل زنان و زایمان را انجام دهید. این معاینات شامل انجام تست پاپ اسمیر است
  • رعایت بهداشت شخصی، پس از اجابت مزاج برای جلوگیری از آلودگی ناحیه واژن محدوده مقعد را خشک و تمیز کنید. هنگام پریودی نوار بهداشتی را به طور منظم تعویض کنید.
  • پس از استفاده از توالت، ناحیه تناسلی را با دستمال کاغذی به آرامی خشک کنید.
  • رعایت بهداشت شخصی، پس از اجابت مزاج برای جلوگیری از آلودگی ناحیه واژن محدوده مقعد را خشک و تمیز کنید. هنگام پریودی نوار بهداشتی را به طور منظم تعویض کنید.
  • پس از استفاده از توالت، ناحیه تناسلی را با دستمال کاغذی به آرامی خشک کنید.
  • رعایت بهداشت شخصی، پس از اجابت مزاج برای جلوگیری از آلودگی ناحیه واژن محدوده مقعد را خشک و تمیز کنید. هنگام پریودی نوار بهداشتی را به طور منظم تعویض کنید.
  • پس از استفاده از توالت، ناحیه تناسلی را با دستمال کاغذی به آرامی خشک کنید.

عوارض عفونت واژن

از اصلی‌ترین عوارض عفونت واژن می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

  • احتمال ابتلا به HIV
  • احتمال ابتلا به التهاب لگن
  • احتمال نازایی در زنان
  • احتمال سقط جنین

بی‌توجهی به این بیماری، ممکن است باعث گسترش آن و درگیر کردن رحم و مجاری آن شود.

به خاطر داشته باشید، جلوگیری از عفونت واژن، همیشه امکان‌پذیر نیست. با این حال، در نظرگرفتن موارد فوق به شما کمک خواهد کرد تا احتمال ابتلا به این بیماری را کاهش دهید.

راه های درمان عفونت واژن

برای درمان عفونت واژن راه های متفاوتی وجود دارد که میتوان به سه دسته درمان خانگی عفونت واژن، درمان گیاهی و دارویی تقسیم کرد.

درمان گیاهی عفونت واژن

  • شست و شوی واژن با مخلوط سرکه و آب
  •  نشستن در لگن حاوی سرکه و آب به مدت ۱۵ الی ۲۰ دقیقهپ
  • شست و شوی واژن یا تزریق واژینال مخلوط عسل و آب ولرم
  •  استفاده از دم نوش پونه ، آویشن، پونه، نعناع، هرکدام به تنهایی و به همراه عسل

درمان خانگی عفونت واژن

درمان عفونت واژن، بسته به نوع آن متفاوت است. افزایش آگاهی در این زمینه، به از بین بردن عفونت واژن کمک خواهد کرد. به خاطر داشته باشید، درمان خانگی عفونت واژن، به ویژه، در مقابله با عفونت واژن قارچی موثر است. این عارضه، از شایع‌ترین انواع این بیماری به حساب می‌آید. اگر برای نخستین بار به این بیماری دچار شده‌اید، بهتر است به جای استفاده از روش‌های درمان عفونت واژن در خانه به پزشک مراجعه کنید. انجام این کار، به شما کمک خواهد کرد، نوع عفونت را مشخص کرده و بهترین شیوه درمان را دنبال کنید.

از رایج‌ترین روش‌های درمان خانگی عفونت واژن می‌توان موارد زیر را نام برد:

پیشگیری و درمان قطعی عفونت واژن مکرر

از پوشیدن شلوار جین تنگ یا بادی به مدت طولانی خودداری کنید.

خوابیدن بدون لباس زیر در بهبود عفونت وازن بسیار کمک کننده است.

حداقل یک روز در میان لباس زیر خود را عوض کنید.

به هیچ وجه لباس زیرتان مرطوب نباشد

بهتر است از پد های کتان استفاده کنید.

به هرگونه ترشح و لکه در لباس زیرتان توجه کنید

سیگار و قلیان و الکل تضعیف کننده های سیستم تولید مثل و قوای رحم و سیکل پریود است.

هرگز ادرار را نگه ندارید و حتما بعد ا رابطه جنسی ادرار کنید.

درمان دارویی عفونت زنان

برای درمان عفونت قارچی واژن، یکی از موارد زیر استفاده می‌شود:

  • کرم واژینال کلوتریمازول یا قرص واژینال کلوتریمازول
  • کرم میکونازول واژینال
  • قرص واژینال نیستاتین
  • کپسول فلوکونازول ۱۵۰ میلی‌گرم

کسانی که تمایل به استفاده از کرم ندارند، می‌توانند از قرص‌های واژینال استفاده کنند

کلوتریمازول و میکونازول در درمان اثر یکسانی دارند، ولی احتمال ایجاد حساسیت میکونازول بیشتر از کلوتریمازول است و به همین خاطر بیشتر پزشکان کلوتریمازول را تجویز می‌کنند. اثر نیستاتین از کلوتریمازول و میکونازول ضعیف‌تر است.

در مواردی که واژینیت قارچی خیلی شدید باشد و التهاب و خارش واژن وجود داشته باشد، ممکن است از کورتون‌های موضعی نظیر تریامسینولون یا فلوسینولون برای کاهش التهاب و خارش استفاده شود.

نکته‌های تکمیلی در مورد درمان واژینیت قارچی

  • در واژینیت قارچی نیاز به درمان همسر نیست.
  • در خانم‌های باردار استفاده از فلوکونازول ممنوع است.
  • اگر به اشتباه در زمان بارداری خود از فلوکونازول استفاده کردید، بهتر است برای کاهش خطرات استفاده از این دارو با با یک پزشک متخصص زنان و زایمان مشورت کنید.

نتیجه

به طور کلی درمان عفونت واژن بسیار موثر است. تشخیص درست، درمان صحیح را به دنبال خواهد داشت. در صورت وجود علائم جدید یا نگران کننده، برای درمان عفونت واژن به متخصص زنان مراجعه کنید. همچنین به علت اهمیت سلامت دستگاه تناسلی  چکاپ سالیانه را در برنامه خود قرار دهید.