بایگانی سال: 2024

رقیق کردن خون همیشه به عنوان یکی از مفیدترین کارها شناخته می‌شد و از ایجاد لخته جون جلوگیری می‌کند. ما در این مقاله از انواع مواد غذایی موثر رقیق کننده خون نام برده‌ایم و حتی یک برنامه غذایی هفتگی را نیز برای شما ارائه کردیم.

سیر، زنجبیل و دارچین، میوه‌هایی مانند آناناس، روغن زیتون، ماهی‌های چرب حاوی امگا-۳ و سبزیجات برگ سبز مثل اسفناج باعث رقیق کردن خون می‌شوند.

✅ تایید شده توسط دنیای زخم

چرا رقیق کردن خون اهمیت دارد؟

مواد غذایی رقیق کننده خون اهمیت فراوانی دارند چرا که اگر خون غلیظ باشد، امکان ایجاد لخته خون وجود دارد و می‌تواند منجر به بیماری‌ها و مشکلات جدی مانند سکته مغزی، حمله قلبی و ترومبوز (لخته شدن خون در رگ‌ها) شود.

همیشه به افرادی که کلسترول بالا دارند، توصیه می‌‌شود به غلظت خون خود توجه کنند؛ همچنین این امر برای سالمندان و افرادی که تحرک کمی دارند، نیز اهمیت دارد.

اگر خون غلظت بالایی نداشته باشد، شاهد سیستم ایمنی بهتر، افزایش انرژی روزانه، عملکرد بهتر قلب و کاهش درد در اندام‌ها خواهید بود. البته در این راه نیز باید تعادل را رعایت کنید تا دچار مشکلات بدتری نشوید.

Anticoagulants are medicines that prevent blood clots from forming or growing larger. They are often prescribed for individuals at risk of conditions caused by blood clots, such as stroke, heart attack, deep vein thrombosis and pulmonary embolism.

ضد انعقادها داروهایی هستند که از تشکیل یا بزرگتر شدن لخته‌های خون جلوگیری می‌کنند. آن‌ها اغلب برای افرادی که در معرض خطر بیماری‌هایی ناشی از لخته‌های خون مانند سکته مغزی، حمله قلبی، ترومبوز ورید عمقی و آمبولی ریوی هستند، تجویز می‌شوند.

ncbi.nlm

 تغذیه و گوارش سالم در درمان زخم‌ها نقش دارند؟

چه عواملی باعث افزایش غلظت خون می‌شوند؟

رقیق‌کننده‌های خون چطور عمل می‌کنند؟

رقیق‌کننده‌های خون، برخلاف نامشان، خون را واقعا رقیق نمی‌کنند، بلکه داروهایی هستند که از تشکیل لخته‌های خطرناک جلوگیری می‌کنند و به دو دسته ضدپلاکت (ضعیف‌تر) و ضدانعقاد (قوی‌تر) تقسیم می‌شوند.

این داروها به جریان بهتر خون کمک می‌کنند و برای بیماران قلبی و کسانی که در معرض خطر لخته شدن خون هستند، تجویز می‌شوند.

میزان دقیق مصرف از اهمیت بالایی برخوردار است، چرا که مصرف کمتر از حد تعیین شده روی اثر دارو تاثیر منفی گذاشته و مصرف بیش از حد آن نیز می‌تواند باعث خونریزی شود.

اوزون تراپی زخم چیست ؟

میوه‌ها و سبزیجاتی رقیق کننده خون

برخی از غذاها و گیاهان، ضدانعقادها و رقیق‌کننده‌های خون طبیعی هستند و می‌توانند به جلوگیری از لخته‌شدن خون کمک کنند. اگر درحال استفاده از داروهای رقیق‌کننده خون هستید، قبل از خوردن این غذاها با پزشک خود مشورت کنید، زیرا مصرف آن‌ها با هم موجب رقیق شدن بیش‌ازحد خون‌تان می‌شود.

زردچوبه

مطابق با مطالعه ای در سال ۲۰۱۲، یکی از اصلی‌ترین ترکیبات فعال زردچوبه،کورکومین، به عنوان یک ماده ضد انعقاد عمل می‌کند.

زنجبیل

زنجبیل حاوی سالیسیلات است، ماده شیمیایی طبیعی که در بسیاری از گیاهان یافت می‌شود.

استیل سالیسیلیک اسید، که از سالیسیلات گرفته شده و معمولاً آسپرین نامیده می‌شود، می‌تواند به جلوگیری از سکته و حمله قلبی کمک کند.

غذاهای حاوی سالیسیلات مانند آووکادو، برخی توت‌ها، فلفل قرمز و آلبالو گیلاس نیز ممکن است از لخته شدن خون جلوگیری کنند.

دارچین

دارچین حاوی کومارین  است، ماده شیمیایی که در برخی داروها، به عنوان یک ضد انعقاد قوی عمل می‌کند.

دارچین همچنین ممکن است فشار خون را کاهش دهد و التهاب ناشی از آرتروز و سایر بیماری‌های التهابی را تسکین دهد. با این حال، مطالعات انجام شده روی انسان، شواهدی جهت استفاده از دارچین برای بیماری‌ها ارائه نمی‌دهد.

هنگام استفاده از دارچین به عنوان داروی رقیق کننده خون، احتیاط کنید. مصرف دارچین در طولانی مدت در غذاها، می‌تواند باعث آسیب کبدی شود.

سیر

برخی از تحقیقات گزارش می‌دهند که پودر سیر فعالیت ضد انعقاد دارد.

بررسی دیگر چندین مطالعه در مورد سیر نشان می‌دهد که می‌تواند خون را رقیق کند، اگرچه اثرات آن کم و کوتاه مدت است.

ویتامین E

گزارش شده است که ویتامین E یک ضد انعقاد ملایم است اما مشخص نیست که چه مقدار ویتامین E خون را رقیق می‌کند، اگرچه احتمال دارد که بیش از ۴۰۰ واحد بین‌المللی (IU) در روز نیاز باشد. مصرف مقادیر زیاد مکمل ویتامین E به مدت طولانی، می‌تواند اثرات منفی داشته باشد. بنابراین دریافت ویتامین E از غذاها گزینه‌ بهتری است. برخی مواد غذایی حاوی ویتامین E عبارتند از بادام، روغن آفتابگردان، تخمه آفتابگردان و غلات کامل.

عصاره هسته انگور

عصاره هسته انگور نیز می‌تواند به عنوان یک ماده رقیق کننده طبیعی خون عمل کند. به دلیل این تأثیرات،  افرادی که دارای اختلالات خونی هستند، کسانی که داروهای رقیق کننده خون مصرف می‌کنند و افرادی که قصد انجام عمل جراحی دارند، نباید از عصاره هسته انگور استفاده کنند.

بروملئین

بروملئین آنزیمی است که در آناناس یافت می‌شود و می‌تواند یک درمان موثر برای بیماری‌های قلبی عروقی و فشار خون بالا باشد. تحقیقات نشان می‌دهند که بروملئین می‌تواند خون را رقیق کرده، و تشکیل لخته را کاهش دهد. این آنزیم همچنین دارای خواص ضد التهابی است.

ماهی سالمون

گفته می‌شود غذاهای سرشار از اسیدهای چرب امگا ۳ مانند ماهی سالمون یا تن، از بهترین غذاهای رقیق‌کننده خون هستند. اسیدهای چرب امگا ۳ به کاهش سطح کلسترول بدن کمک می‌کنند و احتمال لخته شدن خون را کاهش می‌دهند.

بادام

بادام ترد و خوشمزه، یکی از عالی ترین منابع ویتامین E است. ویتامین E خاصیت ضد لخته شدن دارد و می‌تواند به عنوان یک رقیق کننده خون موثر عمل کند.

روغن زیتون

 روغن زیتون که یکی از سالم‌ترین روغن‌های جهان است، آنتی‌اکسیدان‌هایی دارد که با رادیکال‌های آزاد و التهاب مقابله و به نوبه خود به رقیق شدن خون کمک می‌کنند.

چای بابونه

چای بابونه یکی دیگر از رقیق‌کننده‌های طبیعی خون نسبتاً بی خطر محسوب می‌شود. اگر داروی رقیق کننده خون استفاده می‌کنید، بهتر است از نوشیدن آن در مقادیر زیاد پرهیز کنید.

انگور، کشمش، آلو خشک

آسپیرین معمولا برای رقیق شدن خون تجویز می‌شود. یکی از اجزای موجود در آسپرین سالیسیلات است. اما این ترکیب در انگور، کشمش و آلو نیز موجود است. این میوه‌ها برای رقیق شدن خون بسیار مناسب هستند.

انواع توت و انار

توت‌ها آنتی‌اکسیدان‌هایی دارد که از التهاب جلوگیری و با رادیکال‌های آزاد مقابله می‌کنند و باعث رقیق کردن خون و بهبود جریان خون می شود. انار میوه دیگری است که برای خون مفید است.

چهارمغز (گردو)

چهارمغز نیز حاوی اسیدهای چرب امگا۳ است که به کاهش کلسترول و رقیق شدن خون کمک می‌کنند.

سبزیجات برگ سبز

برخی سبزیجات برگ سبز دارای ویتامین E هستند که چنانچه گفته شد، به رقیق شدن خون کمک می‌کند.

برنامه غذایی هفتگی

در ادامه یک برنامه غذایی هفتگی شامل رقیق کننده‌های خون را برای شما آماده کرده‌ایم تا باعث بهبود غلظت خون شوند:

وکیوم تراپی چیست؟ + فواید، طریقه کار و هزینه آن

مدیتیشن و کاهش استرس در سلامت خون موثر هستند؟

شما می‌توانید با مدیتیشن و کاهش استرس بر سلامت خون بدن خود اثر موثری بگذارید. استرس باعث می‌شود که هورمون‌های استرس مانند کورتیزول و آدرنالین ترشح شود و فشار خون افزایش یابد. پس، مدیتیشن با کاهش سطح استرس، به بهبود جریان خون و کاهش خطر مشکلات قلبی و عروقی کمک می‌کند و باعث می‌شود که روز آرام‌تری را تجربه کنید! علاوه بر آن، اثر جالبی روی رقیق کردن خون دارد.

دنیای زخم، یکی از بهترین کلینیک‌‌های درمان زخم است و از متخصصین جراحی و عفونی حرفه‌ای تشکیل شده است. این افراد خدماتی همچون درمان زخم‌ پای دیابتی، عفونی، جراحی و زخم بستر را ارائه می‌دهند. پس اگر در این زمینه‌ها سوالاتی دارید، می‌توانید از طریق این بخش با مشاوران این کلینیک تماس حاصل فرمایید.

سوالات متداول

ضدعفونی‌کننده‌ها یا مواد آنتی سپتیک (antiseptic) دسته‌ای از مواد ضدمیکروب هستند که در سطح بافت‌های زنده پوست و بدن استفاده می‌شوند و با اثر بر باکتری ها، ویروس ها، قارچ ها، اسپور باکتری‌ها و سایر ارگانیسم‌ها آن‌ها را از بین می‌برند و یا از رشد آن‌ها جلوگیری می‌کنند.

مواد ضدعفونی کننده زخم جدا از آنتی بیوتیک ها و گندزداها هستند، زیرا آنتی بیوتیک‌ها در داخل بدن باکتری را به طور ایمن از بین میبرند. ضدعفونی به معنی سترون نیست و در ضدعفونی ارگانیسم‌های بسیار مقاوم مانند هاگ باکتری‌ها و پریون ها بین نمی‌روند.

✅تایید شده توسط پزشکان دنیای زخم

زخم‌ها چند نوع دارند؟

برای هر یک از ما پیش آمده که به دلایل مختلفی مثل تصادف، زمین خوردن، در تماس بودن با اشیای نوک تیز و ابزارآلات که در واقع جزو شایع ترین علل ایجاد زخم و آسیب به پوست هستند، دچار حادثه شویم. زخم هایی که گاهی عمیق و گاهی سطحی ایجاد می شوند. در صورتی که زخم ایجاد شده عمیق باشد، نیاز است که حتما به مراکز درمانی مراجعه شود تا مراقبت و درمان پزشکی لازم انجام شود ولی اگر زخم سطحی باشد، می توان با برخی تدابیر بهداشتی ساده از آن مراقبت کرد.

اولین و مهمترین اقدام در برخورد با زخم های ناشی از حوادث روزمره زندگی که سطحی هستند، تمیز کردن محل زخم است. با توجه به اینکه تماس با یک ماده شیمیایی قلیایی، اسیدی و حتی وسایل تیز و برنده، سوختگی و … می تواند باعث ایجاد زخم شوند باید محل زخم را با توجه به علت ایجاد آن ضدعفونی کنید.

زخم سطحی و احتمال عفونت

اگر در اثر تماس با زمین دچار خراشیدگی یا زخم سطحی روی پوست شده اید، با توجه به اینکه احتمال کزاز و عفونت باکتریایی ثانویه وجود دارد توصیه می شود پس از شستشوی زخم با آب و صابون به یک مرکز درمانی مراجعه کنید. اگر هم زخم حاوی مواد خارجی مثل خاک، سنگریزه و … است، نیازی نیست برای زدودن آلودگی حین شستشو زخم را بمالید بلکه شستشو با آب و صابون به تنهایی کفایت می کند.

زخم با جسم تیز

اگر با چاقو، شیشه یا تیغ ریش تراشی یا هر وسیله دیگری در آشپزخانه دچار حادثه شدید، فراموش نکنید اگرچه احتمال بروز کزاز مطرح نیست ولی شانس اینکه به عفونت های باکتریایی ثانویه دچار شوید، وجود دارد. معمولا در زخم های سطحی که فقط بافت درم آسیب دیده، شستشو با آب و صابون برای ضد عفونی کردن زخم مناسب است اما در بریدگی کمی عمیق (که نیاز به بخیه ندارد)، ابتدا با آب ولرم مایل به خنک و صابون محل زخم را بشویید و سپس با آب اکسیژنه یا مواد ضدعفونی کننده زخم آن را ضدعفونی کنید.

به هیچ وقت با مشاهده زخم ها، به خصوص آنهایی که عمیق هستند، روی آنها بتادین نریزید چرا که می تواند باعث تحریک و التهاب زخم شود. متاسفانه یکی از اشتباهات رایجی که افراد پس از ایجاد زخم مرتکب آن می شوند، به کار بردن نادرست ضدعفونی کننده های موضعی از جمله بتادین است. اگر ماده ضدعفونی کننده در حفره زخم ریخته شود باعث تحریک و التهاب و همچنین تاخیر در ترمیم زخم می شود.

اگر عمق زخم به قدری است که به بخیه نیاز دارد، حتما باید به درمانگاه نزدیک منزل مراجعه کنید، ضمن اینکه یک برش عمیق می تواند به تاندون ها، رباط ها و ماهیچه ها آسیب برساند. البته مواردی هم که به نظر زخم عمیق نیست اما خونریزی قطع نمی شود و بیش از 20 دقیقه طول می کشد، نیاز به توجه فوری پزشکی دارند و باید به مراکز درمانی مراجعه شود.

البته اگر زخم ایجادشده در اثر تماس با وسایل غیراستریل باشد که در بیشتر موارد این گونه است، حتما باید به پزشک مراجعه شود چرا که ممکن است به مصرف یک دوره آنتی بیوتیک نیاز باشد. اگر زخم عمیق است و پس از مراجعه به درمانگاه نیاز به بخیه زدن دارد، پزشک به کمک بتادین سطح زخم را تمیز و بلافاصله با الکل، بتادین را پاک می کند تا روی زخم نماند و سپس آن را بخیه می زند.

سپس بلافاصله با الکل (در صورت دسترسی نداشتن به الکل یا آب) بتادین را پاک و سپس زخم را پانسمان کنید. فراموش نکنید بتادین برای چند ثانیه بیشتر نباید روی زخم بماند و سریعا پاک شود. گاهی زخم بر اثر تماس پوست با یک شیء بلند و تیز مثل سوزن، میخ و … به صورت سوراخ ایجاد می شود که معمولا خونریزی هم زیاد نیست اما با این حال این زخم ها اگر با اشیای بلند و تیز ایجاد شود، با توجه به اینکه عمق آن به قدری است که بتواند به بافت داخلی پوست آسیب برساند، باید از بروز کزاز و عفونت پیشگیری شود.

بنابراین حتما به مراکز درمانی بروید. یا اینکه از طریق این لینک با پزشکان بهترین کلینیک زخم تهران در ارتباط باشید و سوالات خود را درباره درمان زخم بپرسید.

12 پماد معجزه‌گر برای زخم بستر+ توصیه‌های طلایی پزشکان

زخم ناشی از سوختگی

از آنجایی که تقریبا یکی از مشکلات شایع میان خانم ها، مواجهه با سوختگی های حرارتی از قبیل سوختگی با آب جوش، بخار داغ، اتو یا حتی پاشیدن مواد غذایی به سر و صورت است و باعث ایجاد زخم می شود، در این موارد خنک کردن نواحی سوخته مانند آب سرد یا یخ و (یا هر دو) قبل از رفتن به مراکز درمانی بسیار مفید است چرا که از عمیق شدن سوختگی و نفوذ عامل آن به لایه های زیرین پوست جلوگیری می کند.

بنابراین ناحیه آسیب دیده را به سرعت خنک کنید اما اگر دچار سوختگی سرد به دلیل تماس با جسم سرد (تماس طولانی مدت با یخ) شده اید، به سرعت ناحیه آسیب دیده را در تماس با آب گرم (البته نه داغ) قرار دهید.

اوزون تراپی زخم چیست ؟

شستشوی زخم

بهبود طبیعی زخم، با ۳ فاز وابسته به هم مشخص می شود: فازالتهابی، فاز تکثیر یا فیبروبلاست و فاز تغییر شکل. در بهبود طبیعی زخم،میکروارگانیسم های عفونی، پسماندهای خارجی و بافت های مرده از طریق واکنش های سلولی و عروقی در مقابل زخم، در طول فاز التهابی پاک می شوند.

اگرچه، ضعف در واکنشهای التهابی بدن می توانند باعث کمبودهایی در توانایی آن برای غلبه بر میکروارگانیسم های موجود در سطح شود. این امر می تواند منجر به رگ زایی دیرتر و تشکیل بافت گرانوله شده علاوه بر عفونت شود. میکروارگانیسم های آلاینده ممکن است تولید کلاژن را مختل کنند، متالوپروتئین ماتریس را تغییر دهند و منجر به کمبود اکسیژن و نتروفیل بازدارنده و فعالیت میکروفاژ شوند.

همراه با دبریدمان، شستشوی زخم مرحله ای حیاتی در تسهیل پیشرفت از فاز التهابی به فاز تکثیر در بهبود زخم با زدودن پسماندها که می توانند مانع فرآیند بهبود زخم شوند، است.

در صورتی که شستشوی زخم به درستی انجام شود، می تواند به بهبود زخم از لایه های داخلی بافت به لایه های خارجی سطح پوست کمک کند. به علاوه می تواند از بهبود نابالغ سطح زخم به دلیلورم چرکی یا اثر عفونی جلوگیری کند. هدف شستشو، پاک کردن زخم همراه با جلوگیری از آسیب به بستر زخم و به حداقل رساندن خطر انتقال باکتری ها به بستر زخم است.

An antiseptic is a chemical agent that slows or stops the growth of microorganisms on external surfaces of the body and helps to prevent infection.

ضدعفونی‌کننده یک ماده شیمیایی است که رشد یا توقف رشد میکروارگانیسم‌ها را در سطح خارجی بدن کاهش می‌دهد و به پیشگیری از عفونت کمک می‌کند.

dermnetnz

زخم های وریدی و شریانی چه تفاوت هایی با هم دارند؟

انواع مواد ضدعفونی کننده زخم

انتخاب یک محلول شستشو

انتخاب محلول مناسب در شستشوی زخم دارای اهمیت بسیاری است. مواد ضدعفونی کننده زخم شامل پاک کننده های موضعی، آنتی بیوتیک ها،ضد قارچ ها، داروهای ضد عفونی کننده و داروهای بی حسی هستند. به طور ایده آل،شوینده ی زخم باید ایزوتونیک، غیر هموتلیک، غیر سمی، شفاف، با قابلیت استریل شدن آسان و ارزان قیمت باشد. متاسفانه، همچین محلولی تاکنون تولید نشده است.

به طور کلی تحقیقات اخیر، استفاده از سرم شستشوی معمولی را تشویق می کنند. بسیاری از مواد ضدعفونی کننده زخم و آنتی بیوتیک ها مورد استفاده قرار گرفته اند اما ماده افزودنی ایده آل هنوز مورد بحث است. سیتوتوکسیسسیته (یاخته آزاری) محلول باید حتما مورد توجه قرار گیرد. به خصوص، محلول های ضد عفونی کننده، مانند پوویدون آیدون،کلروهگزیدین و پروکسید هیدروژن، ممکن است برای بافت سمی بوده و بر بهبود زخم تاثیر منفی بگذارند.

سرم شستشوی معمولی

سرم شستشوی معمولی محلولی ایزوتونیک و رایج ترین محلول برای شستشوی زخم به خاطر بی خطر بودن (کم ترین میزان سمی بودن) و فاکتورهای فیزیولوژیکی است.

یکی از معایب آن این است که نمی تواند زخم های نکروتیک و کثیف را به اندازه ی محلول های دیگر تمیز کند. نرخ های مشابه ای برای عفونت زخم در مورد آب آشامیدنی از شیر، در مقایسه با سرم شستشو در بزرگسالان و کودکان گزارش شده است. توجه به تاریخ باز شدن یک سرم شستشو خیلی مهم است زیرا ممکن است ۲۴ ساعت بعد از باز کردن سرم باکتری ها شروع به رشد در آن کنند.  

آب استریل

آب استریل که از طریق تقطیر آماده می شود، غیر قابل گرم کردن بوده و حاوی هیچ گونه ماده ی ضد میکروبی و ضد باکتری یا بافر اضافه شده ای نیست.

این آب معمولا برای شستشو مورد استفاده قرار می گیرد علی الخصوص در کشورهای در حال توسعه، زیرا جایگزینی ارزان قیمت برای سرم شستشوی ایزوتونیک است. آب استریلهای پوتونیک است و ممکن است باعث همولیز شدن شود و توسط بافت ها در حین عمل جراحی به آسانی جذب شود. بنابراین، استفاده از آن در همچون شرایطی توصیه نمی شود. در صورتی که مقدار بیش از اندازه ای از این آب مورد استفاده قرار گیرد ممکن است باعث سمی بودن شود.

آب آشامیدنی

آب آشامیدنی زمانی که سرم شستشو یا آب استریل در دسترس نیست پیشنهاد می شود. کاربرد آن به خصوص در محیط های حاد مناسب است. در واقع، تعداد کمی از مطالعات نشان داده اند که آب آشامیدنی در کاهش تعداد باکتری ها به اندازه ی سرم شستشو موثر است.

پاک کننده های تجاری

پاک کننده های تجاری به طور فزاینده ای برای شستشوی زخم به کار گرفته می شوند. شستشوی پاک کننده برای از بین بردن، ترجیحا کشتن باکتری ها استفاده می شود و نتایج رضایت بخشی در مدل های حیوانی زخم های پیچیده ی اسکلتی عضلانی آلوده داشته است.

به دلیل محتویات سورفکتانت در پاک کننده ها، نیروی کم تری برای از بین بردن باکتری ها و پسماندهای سلولی لازم است. بنابراین این شوینده ها برای زخم هایی با پسماندهای سلولی چسبناک یا زخم های نکروتیک و کثیف بهترین است.اسپری های ماشه ای می توانند به هدایت موثرتر و بی خطرتر پاک کننده کمک کنند. پاک کننده ها معمولا حاوی نگهدارنده هایی برای رشد آرام تر باکتری ها، قارچ ها و ماندگاری بیشتر محصول هستند.

پوویدون آیدون (بتادین)

پوویدون آیدون محلولی ضد میکروبی با طیفی وسیع، موثر درمقابل انواع مختلفی از پاتوژن ها شامل اورئوس استافیلو است. اگرچه، نرخ های مشابه عفونت در زخم در بزرگسالان و کودکان در شستشو با سرم شستشو در مقابل پوویدون آیدون ۱٪ گزارش شده اند. یکی از معایب آن سمیت سلولی آن برای سلول های سالم و بافت های گرانوله شده است. این محلول زخم را خشک و بی رنگ می کند. به علاوه ممکن است پوست اطراف زخم را هم تحریک کند.

پروکسید هیدروژن

یک محلول پروکسید هیدروژن ۳٪ یک ماده ی ضد عفونی کننده ی رایج است. اگرچه، تعداد کمی از تحقیقات روی اثر آن بر بهبود زخم و به عنوان ماده ی ضدعفونی کننده و کاربرد آن همچنان بحث برانگیز هستند. در حالی که بعضی از مطالعات نشان داده اند که پروکسید هیدروژن برای سلول های سالم و بافت های گرانوله شده دارای سمیت سلولی است، مطالعات دیگر بر روی انسان ها و حیوانات هیچ اثر منفی بر بهبود زخم نشان ندادند. مطالعات مختلف به علاوه نشان دادند که پروکسید هیدروژن در کاهش تعداد باکتری ها موثر هستند.

سدیم هیپوکلریت

سدیم هیپوکلریت (محلول داکین) از گذشته در زخم های فشار با بافت مرده برای کنترل عفونت به کار می رفته است. سدیم هیپوکلریت برای اثر کشندگی باکتریایی در مقابل بیشتر ارگانیسم هایی که معمولا در زخم های باز یافت می شوند،شناخته شده است.

برای اطلاعات بیشتر درباره درمان انواع زخم مانند زخم دیابتی، زخم بستر، و اسکار، لارودرمانی و… با ما در ارتباط باشید.

دبریدمان زخم چیست و آیا دردناک است؟

سوالات متداول

آمپوتاسیون یا قطع عضو یک عمل جراحی برای قطع کردن اندام (دست یا پا) یا بخشی از اندام (انگشت، پایین دست، انگشت پا یا قسمت پایین پا) است. زمانی که بیمار از ضرورت قطع عضو آگاهی می‌یابد، طبعاً دچار نگرانی و ناراحتی شدیدی می‌شود.

هرچند تغییر شیوه زندگی پس از قطع عضو کاری دشوار است، اما افراد بسیاری هستند که پس از قطع اندام توانسته‌اند زندگی خود را به خوبی مدیریت کنند و از یک زندگی فعال و پربار لذت ببرند. اندام‌های مصنوعی به بیماران کمک می‌کند تا توانایی از دست رفته خود را پس از قطع عضو بازیابند.

✅تایید شده توسط پزشکان کلینیک زخم

آمپوتاسیون چیست؟

آمپوتاسیون (Amputation) یا قطع عضو به معنای برداشتن یا قطع قسمتی از اندام بدن است که معمولا طی یک عمل جراحی انجام می‌شود تا با جلوگیری از پیشرفت بیماری، کیفیت زندگی بیمار بهبود یابد.

Amputation is the loss or removal of a body part such as a finger, toe, hand, foot, arm or leg. It can be a life changing experience affecting your ability to move, work, interact with others and maintain your independence. Continuing pain, phantom limb phenomena and emotional trauma can complicate recovery.

قطع عضو به معنای از دست دادن یا برداشتن یکی از اندام‌های بدن مانند انگشت، شست، دست، پا، بازو یا ساق پا است. این اتفاق می‌تواند تجربه‌ای تاثیرگذار و تغییر دهنده زندگی باشد که بر توانایی شما برای حرکت، کار کردن، تعامل با دیگران و حفظ استقلالتان اثر می‌گذارد. ادامه داشتن درد، پدیده اندام فانتوم و آسیب‌های روحی می‌توانند روند بهبودی را پیچیده‌تر کنند.

hopkinsmedicine.org

مکانیسم اثر لارو درمانی بر روی زخم

دلایل قطع عضو را بشناسید

بدون شک، قطع عضو نیز دلایل فراوانی دارد که به طور کلی شامل دو دسته مادرزادی و اکتسابی است:

دلایل مادرزادی

برخی از افراد در همان ابتدای به دنیا آمدن خود، با مشکلات ژنتیکی روبرو هستند، این امر باعث می‌شود که بخشی از اندام خود را به طور کامل یا ناقص از دست داده باشند. نوع دوم فوکوملیا نام دارد که در آن اندام‌ها به شدت کوتاه می‌شوند و دست‌ها و پاها به طور غیرطبیعی به بدن نزدیک هستند.

دلایل اکتسابی

به جز مواردی که در بالا به آنها اشاره کردیم، چند دلیل دیگر نیز برای قطع عضو وجود دارد که در طی سال‌ها به وجود آمده‌اند. کاهش خون‌رسانی به یک قسمت از بدن باعث می‌شود که بخشی از بافت از بین برود در نتیجه، فرد نیاز به قطع عضو خواهد داشت.

یکی از شایع‌ترین دلیل آمپوتاسیون که حدود ۳۰ تا ۴۰ درصد موارد بخاطر این مسئله رخ می‌دهند، دیابت است. این بیماری می‌تواند در خون‌رسانی و عملکرد اعصاب اختلال ایجاد کند و زخم‌های مقاوم و غیرقابل درمان در پا به وجود آورد، پس قطع عضو نیاز خواهد بود.

قرارگیری طولانی‌مدت اندام در دمای بسیار پایین، قانقاریا (اختلال شدید در گردش خون شریانی) و زخم پای مزمن از دیگر دلایل اکتسابی برای قطع عضو هستند. عفونت شدید مانند استئومیلیت (عفونت استخوان) نیز گاهی وقت‌ها ممکن است منجر به آمپوتاسیون شود.

برای جلوگیری از گسترش تومورهای بدخیم سرطانی مانند سارکوم، پزشکان از قطع عضو استفاده می‌کنند.

برای درمان آسیب‌هایی مانند له‌شدگی، شکستگی‌های شدید، تصادفات رانندگی، زخم چاقو یا تیراندازی، گاز گرفتن حیوانات و غیره نیز از قطع عضو استفاده می‌کنند.

آنچه هر بیمار دیابتی باید درباره آسیب اعصاب بداند

محل قطع عضو چگونه تعیین می‌شود؟

عمل جراحی قطع عضو نیاز به تیم پزشکی و توانبخشی دارد که این تیم از پزشکان و پرستاران و متخصصان دیگری تشکیل شده است که شامل فیزیوتراپیست، متخصص کاردرمانی، متخصص پروتز در صورت لزوم به اندام مصنوعی می‌شود.

اعضا تیم توانبخشی می توانند به هرگونه سؤال بیمار در طی و بعد از جراحی پاسخ دهند یا راه های را در مورد نگرانی های بیمار برای بعد از جراحی به بیمار آموزش دهند. آن ها همچنین در مورد هرگونه تمرین و مراقبت های که باید بیمار در خانه انجام دهد او را راهنمایی می کنند.

علاوه بر آن، دریافت پشتیبانی روانی بعد از قطع عضو برای بیماران بسیار مهم است. بر همین اساس برخی از بیمارستان ها دارای یک مشاور یا روان شناس هستند که بیماران می توانند قبل از عمل در مورد احساسات و نگرانی های خود با او مشورت کنند.

پزشک برای تعیین محل قطع عضو و میزان بافتی که باید برداشته شود، از روش‌های زیر استفاده می‌کند:

•  بررسی وجود ضربان نزدیک به محل در نظر گرفته شده برای قطع
•  مقایسه دمای عضو آسیب دیده با عضو سالم
•  جستجوی ناحیه‌هایی با پوست قرمز
•  پزشک بررسی می‌کند که آیا پوست نزدیک به ناحیه در نظر گرفته شده برای قطع، هنوز به لمس حساس است یا خیر.

تفاوت زخم های وریدی و شریانی در چیست؟

این عمل چند نوع دارد؟

انواع  بسیار مختلفی از قطع عضوهای اندام تحتانی شامل ران، زانو، مچ پا و آمپوتاسیون‌های پا وجود دارند. توانبخشی شما ممکن است به طور قابل توجهی متفاوت باشد، به نوع قطع عضوی که دچار آن شده‌اید بستگی دارد.

انواع مختلفی از پروتزها و ابزارهای کمک به راه رفتن وجود داشته که برای اقسام مختلف آمپوتاسیون استفاده می‌شود، بنابراین فیزیوتراپیست شما باید از نوع قطع عضوی که دارید مطلع باشد. از طرفی شما باید برای رسیدن دوباره به عملکرد طبیعی راه رفتن، توانایی خود را به حداکثر برسانید. اگر شما دچار یک آمپوتاسیون شده‌اید، اطمینان حاصل کنید که با نوع آن قطع عضو آشنا هستید.

به یاد داشته باشید که آمپوتاسیون اندام تحتانی، یک جراحی پیچیده است و پروسه توانبخشی افراد بسیاری را درگیر می‌کند. این افراد عبارتند از فیزیوتراپیست شما، کاردرمان، مددکار اجتماعی، روانشناس و پزشک. آنها باید با یکدیگر همکاری کرده تا قابلیت تحرک اعضای شما را به حداکثر رسانده و یک نتیجه مثبت پس از  آمپوتاسیون اندام تحتانی به دست آورید.

قطع عضو چند نوع دارد که در جدول پایین به آنها می‌پردازیم:

چگونه انجام می‌شود؟

برای انجام آمپوتاسیون معمولاً بیمار باید 14 ـ 5 روز یا بیشتر در بیمارستان بستری شود، مدت بستری به گستردگی جراحی و عوارض بروز یافته بستگی دارد.

روش جراحی قطع عضو، به عضو درگیر و وضعیت سلامت عمومی بیمار بستگی دارد. قطع عضو را می‌توان تحت بیهوشی عمومی یا بی‌حسی نخاعی، یعنی بی‌حس کردن بدن از کمر به پایین، انجام داد. جراح در عمل آمپوتاسیون تمام بافت آسیب دیده را برمی‌دارد و بافت سالم را حتی‌الامکان باقی می‌گذارد.

جراح موارد زیر را در عمل قطع عضو انجام می‌دهد:

•  برداشتن بافت بیمار و استخوان له شده
•  صاف کردن بخش‌های ناهموار استخوان
•  بستن عصب‌ها و رگ‌ها
• بریدن و شکل دادن عضلات به گونه‌ای که بتوان عضو مصنوعی را به انتهای عضو قطع شده متصل کرد.

جراح گاهی زخم را بلافاصله پس از قطع عضو می‌بندد و برای این کار لایه‌های پوست را بخیه می‌زند. این روش به قطع عضو بسته موسوم است. اما جراح گاهی ناحیه را چند روز باز می‌گذارد تا اگر لازم شد بافت بیشتری را بردارد.

سپس تیم جراحی پانسمان استریل را روی زخم قرار می‌دهد و انتهای عضو را می‌پوشاند تا این پوشش پانسمان یا لوله‌های تخلیه را نگه دارد. همچنین گاهی از تراکشن یا کشش استفاده می‌شود تا بخش باقیمانده در موقعیت مناسب باقی بماند، آتل نیز برای ثابت نگه داشتن عضو به کار برده می‌شود.

چه زمانی دبریدمان زخم لازم است؟

چند نکته برای مراقبت‌های بعد از عمل

معمولاً پس از به هوش آمدن یا برطرف شدن بی‌حسی، به بخش بازگشت خواهید گشت. بعضی اوقات ممکن است متخصص بیهوشی تصمیم بگیرد شما را به بخش جراحی بعد از عمل (POSU) یا واحد HDU ارسال کند تا بتواند از نزدیک وضعیت شما را کنترل کند.

تا وقتی که نتوانید به اندازه کافی بنشینید و غذا بخورید، توسط سرم مایعات به شما تزریق می‌شود. پرستاران و پزشکان سعی می‌کنند با تزریق مسکن از طریق لوله‌ای در کمر یا دستگاهی که با فشار دادن یک دکمه قادر به کنترل است، شما را از درد دور نگه دارند.

تجربه ی درد در قسمتی از پا که قطع شده است (درد فانتوم اندام) بسیار عادی است و می‌توان با کمک دارو به تسکین آن کمک کرد و به سرعت آن را از بین برد. همچنین ممکن است شما نیاز به یک انتقال خون کوچک داشته باشید.

با بهبودی، لوله‌های مختلفی که به شما وصل بود برداشته می‌شوند و به تدریج حرکت می‌کنید تا جایی که حالتان به اندازه کافی مناسب برای بازگشت به خانه باشد.

قبل و بعد از عمل باید به یک فیزیوتراپیست که به شما در تنفس (برای جلوگیری از ابتلا به عفونت قفسه سینه) و همچنین به تحرک شما کمک خواهد کرد، مراجعه کنید. در ابتدا تمریناتی در رختخواب به شما داده می‌شود و سپس شما را به انتقال از تخت به صندلی تشویق می‌کنند.

اگر زخم شما بهبود یابد، فیزیوتراپیست در صورت احساس امنیت برای پوشیدن یکی پای مصنوعی موقت، تمرکز بر روی یک اندام مصنوعی موقت را شروع خواهد کرد. اگر اینگونه نباشد، نحوه استفاده از صندلی چرخدار به شما آموزش داده می‌شود.

همچنین شما یک متخصص کاردرمانی که به توانبخشی شما کمک می‌کند را ملاقات خواهید کرد. حتی اگر قصد راه رفتن دارید، هنوز هم ممکن است به طور موقت یا برای مسیرهای طولانی به یک صندلی چرخدار احتیاج داشته باشید.

قرار ملاقاتی برای شما انجام می‌شود که یک پای مصنوعی بجای اندام قطع شده برای شما قرار دهند، به گونه‌ای که وقتی لباس پوشیده‌اید مانند پای سالمتان به نظر برسد.

از دست دادن یکی از اندام‌های بدن می‌تواند بسیار ناراحت‌کننده باشد. اگر احساس می‌کنید به پشتیبانی‌ بیشتر یا شخص دیگری برای گفتگو نیاز دارید، لطفا با پزشک خود صحبت کنید. از دیگر نکات مهم می‌توانیم به موارد پایین اشاره کنیم؟

• ✅ در چند روز اول پس از عمل، اکسیژن با ماسک و مایعات وریدی به بیمار داده می‌شود.
• ✅ برای تخلیه ادرار، یک لوله کوچک (سوند) در مثانه قرار می‌گیرد.
• ✅ زخم با بخیه یا منگنه جراحی بسته شده و بانداژ می‌شود؛ ممکن است لوله برای تخلیه مایعات اضافی زیر پوست قرار گیرد.
• ✅ بانداژ چند روز در محل باقی می‌ماند تا خطر عفونت کاهش یابد.
• ✅ اگر مایعات چرکی (سرم) جمع شوند، توسط پزشک یا پرستار تخلیه می‌شود.
• ✅ التهاب ناحیه جراحی طی چند هفته کاهش می‌یابد.
• ✅ پس از برداشتن بانداژ اولیه، باند کشی برای کاهش تورم استفاده می‌شود.

چه داروهایی مصرف کنیم؟

داروهایی که ممکن است برای تسکین درد در قطع عضو استفاده شوند، عبارتند از:

• دارو ضدتشنج
• دارو های مسکن مانند کدئین یا مورفین
• کورتیکواستروئید و یا بی حسی موضعی تزریق
• داروهای ضد افسردگی که در درمان درد عصبی مفید هستند.
• داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs)، مانند ایبوپروفن

روش‌های درمان زخم‌های پس از عمل جراحی

آیا آمپوتاسیون عوارض دارد؟

مانند هر نوع عمل، قطع عضو با خطر بروز عوارض زیاد همراه است. سن بیمار، نوع قطع عضو بیمار، سلامت عمومی بیمار و… از جمله عوامل مؤثر بر خطر عوارض ناشی از قطع عضو هستند.

خطر عوارض جدی در قطع عضو برنامه ریزی شده کمتر از قطع عضو اورژانسی و فوری است. عوارض مرتبط با قطع عضو شامل موارد زیر است:

در بعضی موارد، ممکن است بیمار برای اصلاح مشکلاتی که ایجاد می شوند یا به تسکین درد کمک می کند، به عمل جراحی جانبی نیاز داشته باشد.

به علاوه به دلیل ضعف جریان خون، بهبودی زخم ها گاهی اوقات ممکن است کند پیش برود و در بسیاری از مواقع لازم ایست که در صورت بهبود نیافتن زخم، قطع عضو دیگری بالاتر از قسمت قبل انجام شود.

• زخم ممکن است آلوده شود و در این صورت به درمان با آنتی‌بیوتیک‌ها نیز نیاز خواهد بود.
• درد و تیر کشیدن زخم رایج است و ممکن است به مدت چند ماه ادامه داشته باشد.
• عفونت قفسه سینه می‌تواند به دنبال این نوع جراحی، به ویژه در افراد سیگاری، رخ دهد و ممکن است نیاز به درمان با آنتی‌بیوتیک و فیزیوتراپی وجود داشته باشد.
• مانند هر عمل دیگری، احتمال حمله قلبی یا سكته مغزی یا حتی مرگ وجود دارد.

سوالات متداول