فیستول چیست؟ از 0 تا 100 آن (علل، انواع و علائم) | دنیای زخم

فیستول چیست؟

فیستول( به فرانسوی:Fistule)  یعنی ایجاد حفره یا کانال که بر اثر تخریب نکروز بافت ایجاد شده است را فیستول گویند. به عبارتی دیگر هر نوع ارتباط غیر طبیعی با مجرای ارتباطی بین دو اندام مختلف یا دو بخش جداگانه از بدن مانند مثانه و واژن یا حتی دو رگ که در حالت طبیعی باید از هم جدا باشند، فیستول گفته می شود.

فیستولی که بین دو اندام داخلی از بدن ارتباط برقرار می کند، فیستول داخلی و فیستولی که یک سر آن روی پوست باز شود را فیستول خارجی می نامند. از نمونه های فیستول جراحی می توان به کاتتر سوپراپوبیک، کلستومی و نفروستومی اشاره کرد.

فیستول ها به دلیل اختلالات مادرزادی، تروما یا جراحی ایجاد می شوند. اماعفونت، التهاب یا بیماری هایی مانند بیماری کرون یا کولیت اولسراتیو نیز می تواند عامل ایجاد آن ها باشد. زمانی که این مشکل درمان نشود، می تواند به بقیه قسمت های بدن آسیب برساند. فیستول در قسمت های مختلف بدن دیده می شود. مانند: چشم، گوش، رحم، گردش خون (عروق ریوی، شریان ها) ، سیستم تنفسی (بین تراشه و مری)، دستگاه گوارش (غدد بزاقی، معده، پانکراس، آنوس و کولون)، بین مفاصل و بین سیستم ادراری و تناسلی.

فیستول

علل شایع فیستول چیست؟

  • بیماری کرون
  • دیورتیکول
  • بدخیمی
  • تروماهای مامایی و تروماهای وارده به رکتوم
  • به دنبال رادیوتراپی
  • سپسیس بعد از جراحی
  • مجراهای درمان نشده یا بسته نشده
  • اجسام خارجی مانند تکه های استخوان یا مش باقی مانده در محل فتق، می تواند باعث نفوذ در دیواره روده شده و فیستول به وجود آورد.

علل شایع به وجود آمدن فیستول را می توان در موراد زیر توضیح داد.

  1. بیماری های التهابی روده مانند کرون

افرادی که بیماری های پوستی مزمن مانند هیدرادنتیس درجه سه (باعث درگیری غدد عرق پوست عمدتا در نواحی چین دار بدن می گردد) دارند امکان رشد و توسعه این مشکل در آن ها بیشتر است.

2.روش های درمانی

مانند جراحی کیسه صفرا باعث به وجود آمدن فیستول می شود یا رادیوتراپی که باعث ایجاد آن بین مثانه و واژن می شود.

3.تروما

ضربه به سر باعث ایجاد فیستول در بین گوش داخلی و میانی می شود. تروما در قسمت های دیگر بدن می تواند باعث ایجاد آن بین ورید و شریان بشود. زایمان انسدادی (زایمان سخت همراه با فشار زیاد بر روی مثانه و روده) می تواند فیستول واژن مثانه یا واژن رکتوم را به وجود آورد.

زمانی که زایمان طولانی شود فشار وارده بر اندام هایی مانند مثانه یا رکتوم باعث قطع خونریزی به آن ها و مردن قسمتی از سلول ها خواهد شد در همین ناحیه سوراخی به وجود خواهد آمد که اندام هایی مانند رکتوم و مثانه را به واژن متصل می کند.

فیستول

انواع فیستول کدامند؟

  1. ساده: وقتی یک ارگان داخلی مستقیما به سطح پوست راه پیدا کرده یا دو ارگان در کنار هم به یکدیگر متصل شده اند.
  2. کمپلکس: ترکیبی از اتصال ارگان های داخلی به همدیگر و به سطح پوست
  3. با خروجی زیاد: بیش از 500 میلی لیتر ترشحات روزانه
  4. با خروجی کم: کمتر از 500 میلی لیتر ترشحات روزانه

نکته: اگر چه فیستول ها به شکل لوله ای هستند اما ممکن است به شکل چند شاخه هم دیده شوند.

علائم فیستول چیست؟

بر اساس محل قرارگیری ای مشکل در بدن، علائم متناسب آن ناحیه در بیمار دیده می شود. از علائم عمومی آن به موارد زیر می توان اشاره کرد:

سپسیس ، تهوع ، استفراغ، درد شکمی ، اسهال، درناژ، تب، لرز، احساس خستگی عمومی

ریسک فاکتورهای ایجاد فیستول

فیستول آنال : بیماری های التهابی روده ، کرون، کولیت اولسراتیو، توبرکلوزیس (سل)، ایدز، سابقه تروما به ناحیه آنال، رادیوتراپی

فیستول رکتوواژینال : ازدواج زود هنگام و زایمان در سن پایین ، عوارض زایمان انسدادی

روش های تشخیص فیستول چیست؟ :

برای فیستول رکتوواژینال: 1) سی تی اسکن  2) MRI   3) گرافی با ماده حاجب  4) مانومتری و سونوگرافی

تشخیص فیستول آنال: 1) آندوسکوپی  2) سونوگرافی  3) سیگموئیدسکوپی

 فیستول را چگونه مدیریت کنیم؟ :

درمان پزشکی اساسا بر اصل حمایت از مکانیسم های فیزیولوژیک و کمک به بهبود خود به خودی می باشد. مداخله جراحی عموما گزینه آخر در روش های درمانی فیستول است. در مدیریت پزشکی این مشکل موارد زیر مدنظر می باشد.

  1. حفظ تعادل مثبت نیتروژن با تغذیه بیمار
  2. حفظ تعادل بیوشیمیایی
  3. مدیریت الکترولیت ها
  4. تعادل مایعات
  5. استراحت روده
  6. تجویز دارویی مانند اکتروتاید که میزان ترشحات را می کاهد و حرکت روده را کم می کند.
  7. حذف به روش جراحی (آخرین گزینه)

 

شرایطی که مانع از بسته شدن خود به خودی فیستول می شود؟

یک یا چند عامل زیر بطور هم زمان می توانند مانع از بسته شدن فیستول بشوند:

  1. انسدادی در انتها یدیستال فیستول که مانع از خروج ترشحات آن می شود.
  2. وجود حفرات بزرگ آبسه
  3. گرانولاسیون و اپیتلیزاسیون مسیر فیستول
  4. وجود بدخیمی در طول آن
  5. وجود جسم خارجی در مسیر فیستول
  6. بافت رادیوتراپی شده
  7. بیماری کرون که با دوز بالای استروئید سرکوب ایمنی شده است.
  8. تخریب مسیر فستول که نیاز به جراحی برای ترمیم داشته باشد.

جدول پاتوفیزیولوژِی فیستول های دستگاه گوارش:

  نام فیستول   مشخصات فیستول   علل احتمالی  
  Salivary Fistula         فیستول غدد بزاقی حفره دهان به سطح پوست   می تواند یکی از عوارض بدخیمی ها بوده یا ناشی از جراحی های گوش و حلق باشد  
  Gastric Fistula     به صورت باز شدن معده به سطح پوست   می تواند ناشی از عوارض جراحی معده باشد یا اثر به جا مانده از گاستروستومی بیمار بعد از خارج کردن لوله باشد.  
  Biliary Fistula   باز شدن کیسه صفرا بر روی سطح پوست   به دلیل انسداد کیسه صفرا، تومور، پانکراتیت یا مشکلات جراحی  
  Pancreatic Fistula   اتصال پانکراس به پوست یا بقیه ارگان ها   به دنبال عللی مانند عوارض پانکراتیت، جراحی پانکراس یا آسیب تیز یا غیر تیز به پانکراس که به مجراهای پانکراس وارد شود.  
  Enterocutaneous Fistula     اتصال روده کوچک به پوست   بدلیل عوارض جراحی، سوراخ شدن آناستوموز، بیماری کرون و به دنبال رادیوتراپی  
  Colocutaneous Fistula   فیستول کولون به پوست   از عوارض جراحی کولون، بیماری کرون و بدخیمی  
  Rectovaginal Fistula   اتصال رکتوم به واژن   به دنبال رادیوتراپی یا بدخیمی  
  Entroenteric Fistula   فیستول روده رقیق به روده رقیق   به دنبال رادیوتراپی یا بیماری کرون  
  Entrocolic Fistula   فیستول روده رقیق به کولون   به دنبال رادیوتراپی یا بیماری کرون، بیماریهای همراه با دیورتیکول  

جدول پاتوفیزیولوژی فیستول های دستگاه ادراری تناسلی :

نام فیستول   مشخصات فیستول علل احتمالی
Vesicovaginal Fistula   اتصال مثانه به واژن به دنبال رادیوتراپی بدخیمی
Rectovesical Fistula   رکتوم به مثانه بیماری دیورتیکول، کرون، بدنبال رادیوتراپی بدخیمی، تروما به لگن  
Vesicocutaneous Fistula     اتصال مثانه به پوست از عوارض جراحی های ادراری تناسلی بدخیمی، تروما به لگن

مکان های شایع فیستول پوستی کدامند؟

  • زخم های در حال بهبودی
  • محل برش های جراحی
  • محل خروج ترشحات زخم یا قرار دادن لوله تغذیه

بافتی که در حال بهبودی می باشد پس از 3 هفته، 30 درصد از استحکام خود را بدست می آورد و این استحکام طی 60 روز به 80 درصد می رسد. بنابراین فستول در محلی که استحکام کمتری دارد مانند محل برش جراحی یا محل عبور لوله های تغذیه به وجود می آیند.

علائم شایع فیستول های پوستی :

محل فیستول گرم، قرمز، دردناک و متورم بوده و ترشحات از آن بیرون می زند. ترشحات آن باید از نظر رنگ ، بو و مواد تشکیل دهنده آن مورد ارزیابی دقیق قرار بگیرد.

علائم اختصاصی برای فیستول سیستم ادراری چیست؟

  1. نشت ادرار از واژن
  2. سوزش و تحریک دستگاه تناسلی خارجی در زنان
  3. عفونت مکرر مجاری ادراری
  4. نشت گاز یا مدفوع به داخل واژن
  5. خروج مایع از واژن

ترشحات فیستول ادراری نمی تواند پوست را هضم کند ولی تغییر PH پوست در اثر تماس با ادرار منجر به پدیده خیس خوردگی و سپس زخم شدن پوست می شود. به هر حال ترشحات کنترل نشده سیستم ادراری به نوعی باعث ناتوانی بیمار و تحت تاثیر قرار دادن زندگی وی می شود. فستول های ادراری باعث تحمیل هزینه های زیاد پانسمان، مراقبت و درمان به بیمار می شود.

در مدیریت فیستول وزیکوواژینال یکی از مهم ترین چالش ها پیشگیری از خیس خوردگی پوست حساس پرینه می باشد.

مدیریت پزشکی فیستول ادراری: 1) خالی کردن مثانه از ادرار که برای رسیدن به این هدف کاتتر ادراری در مثانه تا پایان زمان بهبودی فیستول حفظ خواهد شد.  2) کنترل عفونت با تخلیه آبسه های موجود با کمک روش جراحی   3) انحراف مسیر جریان ادرار با استفاده از نفروستومی تا زمانی که فیستول کاملا بسته شود. که البته عوارضی همچون عفونت ادراری، ماسریشن، زخم، عفونت پوست و ناراحتی بیمار را ممکن است به همراه داشته باشد.

علائم فیستول آنال چیست؟

  • آبسه مکرر مقعدی
  • درد و تورم اطراف آنوس
  • درد به دنبال جابه جایی مدفوع
  • خروج ترشح بدبو یا خونی در اطراف انوس

فیستول های خارجی می توانند بر روی سطح پوست باز شوند و با علائم دیگری همراه هستند این علائم عبارتند از:

درد شکم، انسداد روده دردناک، تب، بالا رفتن تعداد گلبول های سفید خون

فیستول

علائم فیستول های داخلی چیست؟

اسهال، خونریزی از رکتوم ، سپسیس ، اختلال در جذب مواد غذایی و کاهش وزن، دهیدراتاسیون و بدتر شدن بیماری های زمینه ای

روش های درمان فیستول

درمان های غیر تهاجمی:

  • چسب فیبرین : نوعی چسب پزشکی مخصوص برای پر کردن فضای فیستول است. چسب ها معمولا از دو عامل فیبرینی و یک عامل سردکننده (به صورت ناگهانی) تشکیل شده اند. سرچشمه تولید چسب های بافتی انسانی، فیبرینوژن و سرچشمه تولید چسب های بافتی دامی، ترومبین است. در درون خون انسان، ذخایر ارزشمندی وجود دارند که تاکنون 12 فاکتور از آن به عنوان فاکتورهای رشد و حیاتی شناسایی شده اند. در چسب بافتی ساخته شده، 8 تا 12 برابر از 3 فاکتورهای حیات بخش نسبت به پلاسما وجود دارد.
  • پلاگ : تهیه شده از ماتریکس کلاژن که برای پر کردن فستول از آن استفاده می شود.
  • درمان جراحی:

این روش به دو صورت امکان پذیر است. یکی جراحی از طریق باز کردن دیواره شکم و دسترسی به فیستول و دیگری جراحی به صورت لاپاراسکوپی

  • درمان دارویی:

آنتی بیوتیک ها برای درمان عفونت های فیستول استفاده می شود با این حال هنوز هیچ راه حل دارویی برای درمانش وجود ندارد. فیستول یک تهدید جدی برای سلامتی بدن است اما زمانی که درمان به سرعت آغاز شود به خوبی به درمان پاسخ می دهد و بهبودی پیدا می کند.

  • درمان حمایتی:

در فیستول آنال نشستن در آب ولرم، استفاده از مسکن و غذای پرفیبر جزو درمان های حمایتی می باشد.

بررسی فیستول به صورت اجمالی

دانش آناتومی به ما کمک می کند تا نوع فیستول را مشخص کنیم. در زمان بررسی آن ها باید به خصوصیات ترشحات فستول خارجی از نظر مقدار، رنگ، بو، غلظت و PH دقت کرد. گاهی موارد بررسی ترشحات در آزمایشگاه نیاز می باشد.

زمانی که با یک فیستول مزمن و با ترشحات زیاد مواجه هستیم، آنالیز نوع ترشحات و میزان آب و الکترولیت های دفعی در ترشحات آن لازم است تا در صورت لزوم برای بیمار جایگزین شود.

بررسی های رادیولوژیک مانند گرافی ساده یا با ماده حاجب می تواند اطلاعاتی را در مورد نوع فیستول و وسعت آن در اختیار ما قرار دهد. سیستوسکوپی، اندوسکوپی و معاینه واژینال نیز می تواند سایز و محل قرارگیری آن را مشخص کند.

ارزیابی بیمار

ارزیابی بیمار: وجود فیستول می تواند ناتوان کننده باشد و برای بیماری که شدیدا در معرض خطر قرار دارد می تواند تهدید کننده حیات باشد. لذا فیستول به مدیریت جامع پزشکی و پرستاری نیاز دارد. بیمار بایستی از نظر علائم اختلال الکترولیتی، دهیدراتاسیون و سوتغذیه مرتب بررسی شود.

پوست اطراف آن ممکن است در اثر وجود ترشحات دفعی فیستول دچار ماسریشن و زخم شود لذا مراقبت از این پوست اطراف فیستول بسیار مهم و اثربخش می باشد. مایع و الکترولیت خارج شده از فستول تحت تاثیر منشا آن در درون بدن می باشد.

به طور طبیعی دستگاه گوارش شامل معده و روده ها روزانه 7000 میلی لیتر ترشح دارد که این مقدار 50 تا 200 میلی لیتر آن با مدفوع از بدن دفع می شود و بقیه در روده های بزرگ و کوچک بازجذب می شوند. PH ترشحات خروجی از دستگاه گوارش بستگی به منشا ترشح متفاوت است بطوریکه ترشحات معده اسیدی و ترشحات بقیه قسمت های دستگاه گوارش قلیایی است.

مدیریت بیمار و فیستول: 1) آسایش و حمایت بیمار  2) جایگزینی آب و الکترولیت ها  3) مکمل غذایی  4) حفظ تمامیت پوست  5) مهار ترشح و بوی بد  6) پیشگیری از عفونت

فیستول

آسایش و حمایت بیمار در فیستول چگونه است؟:

مهار ترشحات فیستول برای بیمار بسیار اهمیت دارد زیرا خروج ترشحات آن و خیس کردن لباس ها برای بیمار یکی از دغدغه های مهم است. از طرفی این ترشحات تمامیت پوست بیمار را تحت تاثیر قرار داده و تحرک بیمار را محدود می کند. بیمار دارای فستول نیاز به بستری شدن طولانی مدت در بیمارستان دارد و برای بهبودی بیمار نیاز به همکاری تیم پزشکی، پرستاری و روان درمانگر می باشد. بازتوانی بیمار به میزان زیادی به حمایت های تیم درمانی از بیمار بستگی دارد.

جایگزینی آب و الکترولیت :

جایگزینی آب و الکترولیت ها می تواند به صورت خوراکی، تغذیه با NG یا از راه وریدهای مرکزی باشد. ممکن است ترشحات سیستم گوارشی که از فیستول خارج می شود دوباره به دستگاه گوارش بازگردانده شود. در این روش بایستی فرآیند جمع آوری و بازگرداندن ترشحات به بدن کاملا بهداشتی باشد تا از به وجود آمدن عفونت پیشگیری نماید.

مکمل غذایی:

تغذیه خوب روند بهبودی را تسریع می بخشد. تغذیه ناکافی، یکی از مشکلات بیمارانی است که زخم باز همراه با ترشح دارند. دلایل کلی در خصوص تغذیه ناکافی این بیماران عبارتند از:

  1. رژیم غذایی ناکافی به دلیل عدم دسترسی به مواد غذایی مناسب و یا عدم اطلاع از تغذیه مناسب
  2. سوء جذب غذا بدلیل بیماری ها، فیستول یا جراحی بای پس بر روی دستگاه گوارش
  3. افزایش نیاز متابولیکی، بدلیل جراحی، تب یا بیماری ها
  4. افزایش از دست دادن مواد غذایی ناشی از وجود فیستول، زخم باز یا بافت روباز وسیع مانند سوختگی
  5. استفاده طولانی مدت از داروهای سرکوب کننده اشتها، حس چشایی، جذب و متابولیسم

بیمارانی که دارای زخم ترشح دار مزمن یا ترشحات زیاد فیستول هستند در معرض خطر سوء تغذیه قرار دارند. ارزیابی بیمار باید به طور صحیح انجام شود تا نیاز تغذیه ای بیمار تعیین شود. یکی از روش های روتین برای جایگزینی در این بیماران، تغذیه از راه وریدی است خصوصا وقتی که بیمار روش خوراکی را تحمل نمی کند. خوردن و آشامیدن، سیستم گوارشی بیمار را تحریک کرده و میزان ترشحات دفعی توسط فیستول را افزایش می دهد.

مایع درمانی به تنهایی قادر نیست تا کمبود غذایی بیمار را برطرف کند زیرا یک لیتر سرم دکستروز 5 درصد، فقط 200 کیلو کالری انرژی برای بیمار خواهد داشت.

برخی از علائم سوء تغذیه در بیمار فیستولی:

  علائم   نوع کمبود  
  تغییرات مو، موهای عروسکی، نازک و کم پشت، تغییر رنگ موها   نشانه های کمبود پروتئین و کالری در رژیم غذایی بیمار
  بیمار رنگ پریده   نشانه کم خونی
  استوماتیت دهانی، لب های ترک خورده و قرمز   کمبود ویتامین B
  ترک خوردگی لب ها به همراه پوسته خشک و زخم دهانی   نشانه کمبود ریبوفلاوین و نیاسین
  گلوسیتیت یا التهاب زبان، زبان ملتهب و رنگ پریده و تغییر در حس چشایی به دلیل آتروفی جوانه های چشایی     کمبود ویتامین B
  لثه های متورم و خونریزی کننده یا کبود   کمبود ویتامین C
  پوسیدگی دندان یا ازدست دادن دندان   کمبود کلسیم یا استفاده زیاد از مواد غذایی شیرین
  پوست خشک و فلس مانند   کمبود ویتامین A
  پتشی یا کبودی   بیماری های کبدی یا کمبود ویتامین C یا K
  بری بری ممکن است در بیماران با رژیم غذایی خیلی محدود یا افراد الکلی دیده شود.     کمبود ویتامین B1 یا تیامین
  بزرگی تیروئید     کمبود ید
  راشیتیسم یا نرمی استخوان     کمبود کلسیم
  کواشیورکور     کمبود شدید پروتئین

حفظ تمامیت پوستی در فیستول بیمار :

حفظ پوست اطراف فیستول بستگی به نوع آن، میزان ترشحات خروجی فستول و نوع پانسمان مورد استفاده برای کنترل ترشحات دارد. تماس ترشحات با پوست می تواند به سرعت باعث ایجاد ماسریشن و زخم شود به خصوص زمانی که ترشحات حاوی آنزیم های گوارشی باشد. بنابراین هدف اولیه در برخورد با ترشحات فیستول، ممانعت از تماس ترشحات با پوست به یکی از روش های زیر است:

مصرف محصولات دارویی مراقبت از پوست، به وسیله کیسه استومی ، پانسمان جاذب، ساکشن کردن.

انتخاب نوع وسیله برای مهار ترشحات آن به میزان زیادی بستگی به محل قرارگیری فیستول و پوست اطراف آن دارد.

مطالب مرتبط: کلینیک زخم / زخم سوختگی / زخم عفونی / گانگرن ( قانقاریا ) / زخم دیابتی

گرافت پوستی

گرافت پوستی | 4 نوع از انواع گرافت | نحوه انجام عمل پیوند پوست

گرافت پوستی چیست؟

گرافت پوستی یا پیوند پوستی نوعی عمل جراحی در ناحیه ای از پوست که آسیب دیده و قادر به ترمیم نیست، با پوست سالم از قسمتی دیگر از پوست بدن پیوند و جایگزین می شود. پوست سالم معمولاً از یک ناحیه از بدن فرد برداشته شده و به ناحیه آسیب دیده پیوند زده می شود. در برخی از موارد می ‌توان از پوست فرد اهدا کننده که همخوانی ژنی داشته باشند، نیز استفاده نمود. از گرافت پوست برای درمان سوختگی، زخم و همچنین در جراحی های ترمیمی استفاده می شود.

گرافت پوستی

اهداف پیوند پوست(گرافت پوستی):

این پیوند باعث می شود تا عملکرد پوست حفظ شود. همچنین باعث می شود تا پوست بد شکل نشود و جمع نگردد و در اندام فرد تغییر حالت ایجاد نشود. این عمل همچنین باعث می شود تا گوشت اضافی در زخم ایجاد نشود. با این عمل هچنین پوست سریعتر بهبود پیدا می شود. در این عمل خطر عفونت کاهش پیدا می کند.

نحوه انجام عمل پیوند پوست (گرافت پوستی):

این عمل تحت بیهوشی عمومی انجام می شود. همچنین می توان با بی حسی موضعی این عمل را انجام داد. برای این حالت باید حتما پوست کاملا ضد عفونی شده باشد.

پس از انجام اقدامات لازم سپس با ابزاری مخصوص ضخامتی مورد نیاز از پوست ناحیه دهنده را بر می دارند. اگر مابین پوست ناحیه دهنده و ناحیه گیرنده، تناسبی وجود نداشته باشد. با ابزارهای ویژه ای روی پوست شکاف های موازی ایجاد می کنند و گستره آن را به ۵/۱، ۳، ۶ و ۹ برابر می رسانند.

سپس آن ناحیه را به محل گیرنده که کاملا تمییز شده باشد و آماده پذیرش پیوند باشد منتقل می کنند. سپس آن ناحیه را با استفاده از بخیه و یا چسب مخصوص و یا منگنه ثابت نگه می دارند. این عمل باید در شرایط کاملا استریلیزه انجام شود و دوره نقاهت آن تقریبا طولانی است. همچنین تا مدت ها پس از انجام عمل پیوند بیمار باید دارو مصرف کند تا احتمال رد پیوند را کم کند.

گرافت پوستی

جراحی گرافت پوستی چگونه انجام می شود؟

گرافت پوستی ورقه های بسیار نازک پوست سالم است که از یک قسمت از بدن گرفته شده است و در بخش دیگری قرار می گیرد. گرافت های پوستی برای درمان پوست آسیب دیده توسط سوختگی، عفونت و یا جراحت استفاده می شوند. در زمانی که امکان پذیر باشد، دکتر پوست سالم را از محلی که دیدن آن دشوار است و یا اغلب با لباس پوشانده می شود، می گیرد.

در بسیاری از موارد، برای پیوند پوست تنها از لایه بالای پوست استفاده می شود. این یک گرافت با ضخامت تقسیم شده است. هنگامی که لایه های بیشتری مورد نیاز است، آن را یک گرافت با ضخامت کامل می نامند. نوع گرافت مورد نیاز شما بستگی به میزان آسیب دیدگی شما و مکان زخم دارد.

متخصص برای انجام پیوند یک گرافت با ضخامت تقسیم شده، یک نوار از پوست سالم با یک ابزار ویژه برمی دارد. این پوست معمولا از داخل ران یا باسن می آید. سپس نوار را در ناحیه آسیب دیده قرار می دهد و آن را با بخیه یا استاپلر (منگنه جراحی) متصل می کند. اگر این منطقه بزرگ باشد، متخصص زخم از چند نوار کوچک استفاده می کند. بدن شما می تواند یک لایه جدید پوست در جایی که نوار پوست برداشته شده است، رشد دهد.

در یک گرافت با ضخامت کامل، فقط قطعات کوچک پوست استفاده می شود. این به این دلیل است که پوست رشد نمی کند و لبه ها باید به هم بخیه شوند. پوست برای این نوع گرافت معمولا از پشت گوش یا گردن، بازو، پایین شکم و یا ناحیه کشاله ران گرفته می شود.

اگر گرافت کوچک باشد، متخصص احتمالا به شما یک شات از دارو تزریق کرده تا قبل از جراحی، منطقه را بی حس کند. برای یک گرافت بزرگتر، احتمالا داروی بیهوشی دریافت خواهید کرد تا در حین عمل جراحی بخوابید.

پس از جراحی، ممکن است یک باند روی گرافت داشته باشید. دکتر این باند را بین ۴ تا ۱۰ روز بر می دارد. سوزن یا منگنه ۷ تا ۱۰ روز بعد کشیده می شوند.

برای پیوند کوچک، احتمالا به مدت ۱ تا ۲ ساعت بعد از عمل، به خانه برمی گردید. برای پیوند بزرگ و یا در مناطق دشوار، ممکن است لازم باشد ۵ تا ۱۰ روز در بیمارستان بستری شوید.

آماده سازی برای عمل جراحی گرافت پوستی:

درک درست از جراحی برنامه ریزی شده گرافت پوستی به همراه خطرات، مزایا و سایر گزینه ها:

به درمانگر خود راجع به تمام داروها و مکمل های طبیعی که استفاده می کنید بگویید. برخی از این ها می توانند خطر خونریزی را افزایش دهند یا با داروی بیهوشی تداخل داشته باشند.

اگر از رقیق کننده خون مانند وارفارین (کومادین)، کلوپیدوگرل (پلاویکس) یا آسپرین استفاده می کنید، با درمانگر خود مشورت کنید. اگر نیاز باشد قبل از عمل جراحی این داروها را متوقف کنید، او به شما خواهد گفت. اطمینان حاصل کنید که دقیقا همان چیزی را که دکتر از شما می خواهد انجام دهید را درک می کنید.

پزشک به شما راجع به داروهایی که قبل از عمل جراحی باید مصرف کرده یا از مصرف آن خودداری کنید اطلاع می دهد. ممکن است لازم باشد تا یک هفته یا بیشتر قبل از جراحی مصرف داروهای خاصی را متوقف کنید.

جراحی می تواند استرس زا باشد این اطلاعات به شما در درک آنچه می توانید انتظار داشته باشید کمک خواهد کرد. و این موضوع به شما کمک خواهد کرد که با خیال راحت برای جراحی آماده شوید.

در روز جراحی گرافت پوستی چه اتفاقی می افتد؟

جراحی
  • دستورالعمل دقیق در مورد اینکه چه زمانی از خوردن و نوشیدن خودداری کنید را دنبال کنید. اگر این کار را نکنید جراحی ممکن است لغو شود اگر دکتر شما به شما گفت که داروهایی را در روز جراحی مصرف کنید، آنها را تنها با یک لیوان آب مصرف کنید.
  • قبل از اینکه برای جراحی بروید، دوش بگیرید. از لوسیون، عطر، دئودورانت یا لاک ناخن استفاده نکنید.
  • خودتان منطقه جراحی را اصلاح نکنید.

تمام جواهرات و پیرسینگ ها را در بیاورید. اگر برای چشم خود از لنز استفاده می کنید آن را در بیاورید

انواع گرافت پوستی:

طبقه ‌بندي گرافت‌ها با توجه به دهنده و گيرنده متفاوت بوده و به صورت زير است:

آتوگرافت: گرافت از بدن خود فرد گرفته شود به اين نوع گرافت، آتوگرافت مي‌گوئيم؛

ايزوگرافت:  هرگاه دهنده و گيرنده داراي ژن‌هاي مشابه باشند مثلا در دوقلوها؛

آلوگرافت:  گرافت از يك گونه به همان گونه است مثلا گرافت از بدن يك فرد به فرد ديگر؛

زنوگرافت:  گرافت از يك گونه به گونه ديگر مي‌باشد به عنوان مثال گرافت از گاو به انسان.

انواع گرافت پوستی بر اساس ضخامت و لایه های موجود در گرافت دهنده، طیفی از ضخامت و ویژگی ها را دارند اما انواع رایج تر آن گرافت پوست با ضخامت زیاد و گرافت پوست با ضخامت نسبی هستند.

گرافت پوستی با ضخامت نسبی

این نوع گرافت پوستی فقط شامل اپیدرم پوست و بخش کوچکی از درم است برای اینکه محل دهنده گرافت بتواند ترمیم شود. گرافت پوست با ضخامت نسبی از بخش های سالم بدن مانند بخش خارجی یا داخلی ران پا، شکم، باسن یا کمر برداشته می شود.

گرافت هایی با ضخامت نسبی در گیرنده ای دارای کمترین شرایط ایده آل و عروق خونی احتمال موفقیت بالاتری دارد. اما هرچه ضخامت گرافت کمتر باشد احتمال پس زدن پیوند در حین ترمیم کاهش می یابد.

از گرافت پوستی با ضخامت نسبی می توان همراه با مش برای پوشاندن بخش وسعی از پوست استفاده نمود. ظاهر این نوع گرافت، براق و صاف است اما ترکیب ظاهر مش، تفاوت در رنگ و ضخامت گرافت پوست با ضخامت نسبی را معقول تر از آرایش ناحیه آسیب دیده می سازد.

هرچه گرافت ضخیم تر باشد خصوصیات بیشتری از پوست دهنده به عنوان جای زخم قابل مشاهده خواهد بود. زمانی که بستر زخم برای کاهش ریسک عفونت یا پس زدن پیوند آماده شد و گرافت پوستی در محل خود قرار داده شد، یک پانسمان مناسب باید برای ایجاد فشار یکنواخت روی سطح گرافت پوستی قرار داده شود.

پانسمان از لغزش گرافت و تشکیل هماتوم و سروماس در زیر گرافت جلوگیری می کند. برای مکان هایی که دسترسی و پانسمان آنها مشکل است، پانسمان های مخصوص وجود دارند که از گرافت محافظت کرده و فشار متعادلی را روی گرافت پوستی ایجاد می کنند.

معمولا اولین پانسمان باید 3 الی 7 روز بدون مشکل در موضع باقی بماند. قبل از تعویض پانسمان، باید با نرمال سالین آن را مرطوب کرد تا از برداشته شدن گرافت جلوگیری شود. پس از آن پانسمان باید هفته ای دو بار تعویض شده و هر بار گرافت پوست از نظر عفونت، ترشح، درد و پیشرفت پیوند بررسی شود.

گرافت پوست ضخیم:

گرافت پوستی ضخیم شامل اپیدرم و تمام ضخامت درم است. در این نوع گرافت خصوصیات بافت دهنده حفظ می شود. گرافت پوستی ضخیم باید در سطوح کوچک و روی بستر گیرنده با عروق خونی انجام شود تا پیوند به خوبی انجام بگیرد.

از آن جایی که کل لایه درم ناحیه دهنده برداشته شده و امکان ترمیم آن وجود ندارد، برای کمک به ترمیم زخم مراقبت های اولیه و بخیه کردن انجام می شود. یکی از مزایای گرافت ضخیم این است که، خصوصیات ظاهری آن با پوست معمولی بیمار مطابقت داشته و بنابراین از نظر زیبایی بر گرافت پوست با ضخامت نسبی ارجحیت دارد.

گرافت پوستی

کاربرد گرافت پوستی :

گرافت پوستی در هنگام انواع آسیب هایی که موجب از دست رفتن بخش وسیع یا عمیقی از پوست شوند مانند موارد زیر، مورد استفاده قرار می گیرد:

1) عفونت پوستی

2) سوختگی عمیق

3) زخم های باز و وسیع

4) زخم بستر یا دیگر زخم های مزمن روی پوست که به خوبی ترمیم نمی شوند.

5) سرطان پوست

روند مورد انتظار ترمیم زخم در محل دهنده گرافت:

محل جداکردن گرافت در گرافت های تمام ضخامت باید مانند زخم های جراحی به طور کامل بسته شود و درمان های مورد نیاز برای آن انجام شود. واضح است که هرچه درم بیشتری جدا شود،  زمان  ترمیم زخم بیشتر خواهد بود.  این زمان بین 7 تا 21 روز متغیر است که وابسته  به عوامل مختلفی مانند عمق گرافت، شرایط بیمار و روش درمان انجام شده پس از برداشت گرافت میباشد.

به طور میانگین زخم محل دهنده گرافت پس از 2 هفته درمان میشود اما در بیمارانی که دارای بیماری های زمینه ای، مانند دیابت میباشند، این زمان تا حدود 3 هفته هم ادامه پیدا میکند.

عواملی که بر سرعت ترمیم زخم تاثیرگذار هستند:

سن

بیماری های زمینه ای مانند دیابت، مشکلات قلبی-عروقی، کلیوی

کشیدن سیگار

وضعیت تغذیه بیمار

بازسازی سریع عروق خونی در محل زخم به منظور خونرسانی  مناسب یکی از موارد بسیار مهم در ترمیم زخم است. آزمایش اکسیژن رسانی از طریق پوست TcPO2 میتواند به عنوان یک تست استاندارد برای آگاهی در مورد وضعیت زخم استفاده شود.

در بیمارانی که دچار بیماری های مزمن مانند دیابت هستند، میزان تحرک بیمار یکی از موارد بسیار مهم است که باید به آن توجه شود. در بیماران دیابتی، زخم پا باید هرچه سریع تر درمان شود و یکی از کلیدی ترین مراحل درمان، انجام صحیح آفلودینگ است.

بهترین خاتمه برای یک زخم سوختگی در عمل جراحی گرافت ،استفاده از پوست خود بدن بیمار است که به آن گرافت خودی گفته می شود که ایده ال آن ۳ تا ۴ روز پس از عمل جراحی می باشد.

برداشتن پوست قسمت سالم بدن جهت گرافت پوستی با وسیله ای به نام درماتوم انجام می شود. به طور معمول با درماتوم اپی درم و قسمتی از درم را به اندازه ۸ تا ۱۲ هزارم اینچ بر میدارند.

این پوست برش خورده را می توان به صورت شیت گرافت پوستی دست نخورده یا به صورت مش گرافت استفاده کرد.

در سال های اخیر روش های بسیار پیشرفته تری برای انجام گرافت ابداع شده است. یکی از روش های رایج برای بزرگتر کردن گرافت جدا شده،  مش کردن mesh یا سوراخ سوراخ کردن گرافت است.

این کار باعث میشود تا بتوان با جدا کردن تکه ای کوچک از پوست، یک زخم بسیار وسیع را پوشاند. مشبک کردن گرافت پوستی باعث میشود تا بیمار درد کمتری متحمل شده و زخم محل دهنده گرافت سریع تر درمان شود.

از طرفی، مش کردن گرافت پوستی موجب می شود تا در محل گیرنده، ظاهر زخم نامناسب تر باشد و حتی پس از ترمیم زخم، ظاهر ایده آلی پیدا نکند. این مورد برای بعضی از بیماران بسیار مهم است.

در صورتی که از شیت گرافت یا گرافت یک تکه استفاده شود، ظاهر زخم بسیار مطلوب تر خواهد بود اما ترشحات نمیتوانند از زخم خارج شود و لازم است تا زخم بزرگتری در محل دهنده ایجاد شود. البته در این موارد پزشک میتواند بر روی گرافت یک برش کوچک ایجاد کند تا مایعات زیر زخم از آن خارج شوند و در عین حال زیبایی زخم حفظ شود.

گرافت پوستی

شیت گرافت ها کجا استفاده می شوند:

  • شیت گرافت ها را می توان در قسمت هایی که حساس ترند و عملکرد ان ها برای ما مهم و حیاتی است و جنبه زیبایی نیز دارند استفاده کرد.دست ها،پاها،صورت،گردن و مفاصل جز این قسمت ها هستند.
  • شیت گرافت ها بلافاصله بعد از جدا شدن باید مدیریت شوند و بر محل مورد نظر قرار بگیرند.معمولا شیت گرافت ها با بخیه یا استاپلر(منگنه) چسبانده می شوند.
  • باید محل گرافت شده را به دقت مورد بررسی قرار داد و از تجمع مایع زیر گرافت و بستر زخم جلوگیری به عمل اورد.
  • اگر مایع زیر گرافت جمع شود باعث جدایی بین گرافت و بستر زخم خواهد شد و این عمل منجر به پس زدن پیوند پوست شده و عمل گرافت به شکست منجر میشود.
  • هرگونه تجمع مایع زیر گرافت باید فورا برداشته شود تا چسبندگی گرافت به زخم حفظ شود.
  • این عمل می تواند با کشیدن مایع توسط سرنگ یا سوراخ کردن ان انجام شود و مایع زیر ان تخلیه شود.

اگر بستر زخم اماده گرفت نباشد یا به دلایلی از گرافت مراقبت های لازم به عمل نیاید یا مانند شکل وسط گرافت در محلی باشد که فشار روی ان باشد مانند کف پا، گرافت اصطلاحا Take نمی شود.

معمولا از رنگ گرافت می توان پی برد که گرافت موفقیت امیز بوده است یا خیر. گرافتی که به رنگ های زرد یا مشکی باشد نگرفته است یا پس زده شده است.

  • مش گرافت برای سوختگی های وسیع استفاده میشود و خوبی مش گرافت این است که سطح وسیعی را پوشش می دهد.
  • اگر منطقه گرافت پوستی انتهای دست ها یا پاها یا مفصل باشد برای عملکرد صحیح گرافت باید از اسپلینت استفاده کرد.
  • پس از انجام مش گرافت پانسمان باید جهت جلوگیری از پاره شدن گرافت انجام شود که این پانسمان متشکل از یک لایه غیر چسبنده گاز خیس نرم آغشته به مایع ۵ درصد سولفانامید باشد و این مایع باید هر ۲ تا ۳ ساعت یکبار جهت حفظ اثر بخشی ان اعمال شود.
  • جز نرم پانسمان به خاطر حفظ نزدیکی گرافت و بستر زخم طراحی شده است و به خاطر درمان و به اصلاح چسبیدن گرافت پوستی به موضع مورد نظر ضروری است.
  • گرافت پوستی در صورتی موفقیت آمیز است که خون کافی به بستر زخم برسد که این کار از طریق حلقه های مویرگی انجام میشود ودرضمن باید چسبندگی نزدیکی بین گرافت و بستر زخم مهیا باشد.
  • پانسمان اولیه پس از گرافت معمولا بین ۵ تا ۷ روز باقی می ماند و زمانی که پانسمان برداشته میشود میتوان گرافت را مورد بررسی قرار داد.
  • تعویض پانسمان معمولا از نوع غیر چسبنده برای حفظ رطوبت محل زخم استفاده میشود.
دنور چیست؟

محل دنور به قسمتی از بدن گفته می شود که از ان ناحیه پوست برداشته میشود.این قسمت ها عموما ناحیه ران ها یا شکم یا پهلوها را شامل میشود.

مراقبت از محل دنور چگونه است؟

در انجام عمل گرافت محلی را که ما پوست برمیداریم را به عنوان دنور سایت میشناسیم و ان قسمت را به عنوان زخم نیم ضخامت سطحی در نظر میگیریم و برای درمان ان از گاز وازلینه یا آلژینات(جلبک دریایی) استفاده میکنیم.

گرافت پوستی را در چه کسانی نباید انجام شود:

گرافت در افراد زیر نباید حتی الامکان استفاده شود:

  • دیابتی ها
  • ضایعات نخاعی و معلولان
  • کسانی که مشکلات قلبی و خونرسانی دارند
  • سالمندان
  • کسانی که گرفتگی عروق و مشکل خونرسانی به اندام ها دارند.

آیا حتما باید عمل گرافت پوستی انجام شود:

انجام عمل گرافت پوستی حتما باید موقعی انجام شود که اولا زخم عمیق و درجه سه باشد یا محل سوختگی در مفاصل مهم و حیاتی بدن باشد.

در غیر این صورت گرافت در زخم های درجه دوسطحی و عمقی نیاز نمی باشد.

یادمان نرود اگر هزار و یک راه برای درمان سوختگی وجود داشته باشد هزار و یکم ان عمل جراحی و گرافت می باشد.

گرافت پوستی

مزایا و معایب گرافت پوستی چیست؟

اینکه پیوند پوست عملی بسیار خوب است و کسانی که زخم در مفاصل و زخم های درجه سهو چهار دارند بسیار عالی است.

اما معایب بسیاری نیز دارد :

  • زخم شدن یک قسمت دیگر از بدن
  • ماندن جای محلی که پوست برداشته می شود تا اخر عمر
  • درد بسیار شدید و وحشتناک در هنگام تعویض پانسمان
  • امکان پس زدن پیوند و شکست خوردن کل عمل
  • بیشتر شدن زمان بستری در بیمارستان
  • هزینه بر شدن درمان

خطرات ناشی از جراحی پیوند پوست شامل:

  • خونریزی
  • عفونت

خونریزی،   عفونت،   آسیب   های   عصبی،   پس   زدن   پیوند   ازعوارض  پیوند  است  و  فرد  باید  تا  ماهها  از  پوست خود  محافظت کامل را عمل آورد.

موفقیت  پیوند  هنگامی  است  که  خون  رسانی  و  شرایط  ایجاد جریان  خون  از  منطقه  گیرنده  برای  پوست  پیوندی  فراهم  شود که برای این منظور از دو روش باز و بسته استفاده می شود .

در  نوع  باز،  روی  محل  پیوند  شده  با  گاز  مرطوب  پوشانده نگه داشته می شود و هر 2تا 3ساعت یکبار تعویض می شود ومرتباً  مرطوب  نگه  داشته  می  شود  .48تا  72ساعت  اول  باید پیوند بی حرکت باشد و این روش کمک می کند که پیشرفت خونرسانی  پوست  ،زیر  نظر  باشد  و  اگر  در  زیر  پیوند،خون  یا ترشح جمع شود بتوان آن را تخلیه کرد و پیوند را به جای اول خود بر گرداند .

در روش بسته، ناحیه عمل شده بی حرکت می شود و در افراد مسن  و  بچه  ها  که  به  خوبی  همکاری  ندارند  استفاده  می  شود. یک    بانداژ  فشاری  با  فشار  مختصر  روی  پیوند  انجام  می  شود  تا امکان جمع شدن ترشحات در زیر پیوند به حداقل برسد.

اولین تعویض  پانسمان  5- 3روز  بعد  از  عمل  انجام  می  شود  .محل پیوند اگر ترشح یا بوی بد  داشت تعویض پانسمان زودتر انجام می  شود. اگر  پیوند از  محل خود  جداست  با  گاز  مرطوب  شده به  وسیله  سرم  نمکی  آن  را  مرطوب  نگه  می  داریم  تا  مجدداً پزشک آن را در محل خود قرار دهد در  طی 5-3 روز اول جا به جا کردن بیمار باید با احتیاط انجام شود . تا حد امکان عضو پذیرنده باید بالا تر قرار داده شود تا از فشار  روی  ناحیه،  جلوگیری  شود.

مطالب مرتبط: کلینیک زخم / زخم سوختگی / درمان عفونت زخم / زخم عفونی / فیستول

زخم فشاری در ICU

زخم فشاری در ICU | پيشگيری از زخم فشاری و عوامل خطر ايجاد آن

زخم فشاری در ICU چیست؟

زخم فشاری در ICU و پيش زمينه و هدف: امروزه زخم فشاری پس از انواع سرطان ها و بيماريهای قلبی عروقی و گرفتگی کرونوی قلب، سومين بيماری پرهزينه محسوب ميشود. در موارد حاد و پیشرفته نیار به مراقبت از زخم فشاری در بخش ICU وجود دارد. مهمترين عوامل خطر ايجاد زخم فشاری عبارتند از: سن بالای ٧٠ سال و بعد از آن ، جنس مذكر بودن، نژاد سفيد پوست بودن، سيگاری بودن، شاخص توده بدنی پايين تر از حد معمول، كم تحرك بودن، كاهش سطح هشياری، بي اختياري ادراری و مدفوعی، سوء تغذيه و دیگر موارد ناشناخته دیگر.

زخم فشاری عارضه بالقوه بيماران بستری در بخشهای ويژه است و پيشگيری ازآن از مسائل مهم پرستاری ميباشد.

روش كار: مطالعه حاضر يك مقاله مروری ميباشد كه جديدترين روشهای بررسی و پيشگيری از زخمهای فشاری دربخش مراقبتهـای ويژه را مـورد مطالعه قرار ميدهد.

يافته ها: شيوع زخم فشاری در بخش مراقبتهای ويژه بالاتر از ساير بخشها وميزان آن بين ٨درصد تا٤٠درصد متغيير ميباشد و اين به دليل پايين بودن ايمنی بيماران بستری در اين بخش ميباشد.

زخم فشاری در ICU

زخم فشاری در ICU و نکات پایایانی

بحث و نتيجه گيری:كيفيت مراقبت پرستاری به عنوان عامل كليدی پيشگيری از زخم فشاری مورد توجه قرارگرفته است. موضوع اساسی در پيشگيری از زخم فشاری، شناسايی افراد در معرض خطر است.

 در مجموع بهترين ابزار پيش بينی كننده زخم فشاری در بيماران بستری در بخشهای ويژه، ابزار برادن است كه شامل شش زير مجموعه درك حسی، ،رطوبت فعاليت، جنبش، تغذيه و سايش می باشد.

مورد ارزيابی عوامل مرتبط با ايجاد زخم فشاری در ICUها به عمل آمد كه برخی مشابهت ها و مغايرتها و اختلافات را نشان ميدهد.

مطالب مرتبط: / کلینیک زخم / زخم سوختگی / زخم عفونی / گرافت پوستی

تأثير اكسيژن بر بهبودی زخم بستر

تأثير اكسيژن بر بهبودی زخم بستر و تأثير اكسيژن موضعی با فشار بالا

تأثير اكسيژن بر بهبودی زخم بستر چه نتایجی دارد؟

تأثير اكسيژن بر بهبودی زخم بستر و تأثير اكسيژن موضعی با فشار بالا بر ميزان بهبودی زخم بستر می تواند روند درمان را تسریع نماید.

زمينه: زخم بستر يك عارضه جدی است و در صورتی كه به خوبی درمان نشود ، می تواند مشكلات جبران ناپذيری برای بيمار ايجاد كند.

هدف: مطالعه حاضر به منظور تأثير اكسيژن بر بهبودی زخم بستر و تعيين تأثير اكسيژن موضعی با فشار بالا بر ميزان بهبودی زخم بستر انجام شد.

مواد و روشها: در اين كارآزمايي باليني تصادفی يك سوكور، 100 بيمار بستری در یک مراكز آموزشی درمانی به صورت تخصيص تصادفی با قرعه كشي برای هر فرد، در يكی از دو گروه پانسمان ساده يا اكسيژن موضعي با فشار بالا قرار گرفتند .( 50 نفر در هر گروه) در گروه پانسمان ساده ، زخم پس از سه بار شستشو با سرم فيزيولوژی با يك گاز استريل خشك می شد و با توجه به اندازه زخم با يك يا چند گاز استريل خشك پانسمان می شد.

درگروه اكسيژن موضعی با فشار بالا، 10 ليتر اكسيژن به مدت 20 دقيقه، سه نوبت در روز توسط سوند تجويز می شد. وضعيت بيمار هر 48 ساعت تا بهبودی يا ترخيص بيمار (حداكثر به مدت 4 هفته) ارزيابی شد. داده ها با آزمونهای آمار توصيفی و تی مستقل تجزيه و تحليل شدند.

تأثير اكسيژن بر بهبودی زخم بستر

تأثير اكسيژن بر بهبودی زخم بستر و نتایج

ميانگين مساحت زخم قبل از مراقبت در دو گروه /02±13/

يافته ها: اكثر نمونه ها (% 51 ) مؤنث، 18 تا 94 ساله با ميانگين سنی 81

13/ 30 و 37 / 28 سانتيمتر مربع بود كه پس از مراقبت و شروع درمان به 02 / 31 و 74 / پانسمان ساده و اكسيژن موضعی با فشار بالا به ترتيب 80

.(p<0/ سانتيمتر مربع رسيد. اين اختلاف از نظر آماری معني دار بود ( 05

نتيجه گيری: روش اكسيژن موضعي با فشار بالا در ميزان بهبودی زخم مؤثر بود و به عنوان يك روش درمانی پيشنهاد می شود.

مطالب مرتبط: کلینیک زخم / زخم سوختگی / درمان عفونت زخم / زخم عفونی / زخم فشاری در ICU

عوامل خطر مرتبط با زخم بستر

عوامل خطر مرتبط با زخم بستر از معيار برادن | دنیای زخم

عوامل خطر مرتبط با زخم بستر چیست؟

 عوامل خطر مرتبط با زخم بستر با استفاده از معيار برادن در بيماران بستري در بيمارستانهاي فاطمه زهرا (س) و سلمان فارسي شهر بوشهر را در ذیل به آن اشاره خواهیم نمود.

 مرگ و مير (Morbidty)  عوامل خطر مرتزی با زخم بستر: کمتر کسي به مراقبت از بيماران پرداخته و با زخم بستر مواجه نشده است. زخم بستر موجب ناتواني

کاهش کيفيت زندگي و هزينه مالي ميشود. استفاده از معيارهايي که بتواند زخم بستر را پيشبيني کند ميتواند به تشخيص ،(Mortality)

زودهنگام و جلوگيري از پيشرفت اين عارضه کمک نمايد. از اين رو بررسي كنوني جهت بررسي عوامل خطر مرتبط با زخم بستر از معيار

برادن استفاده شد و اميدواريم که با انجام اين پژوهش بتوان گامي در جهت کاهش بروز زخم بستر برداشت.

عوامل خطر مرتبط با زخم بستر

نتایج تحقیقات عوامل خطر مرتبط با زخم بستر 

مواد و روش ها: پژوهش حاضر يک مطالعه مقطعي و از نوع توصيفي – تحليلي است که جهت بررسي عوامل مرتبط با زخم بستر با استفاده از داخلي – جراحي و ارتوپدي بيمارستانهاي فاطمه زهرا (س) و سلمان فارسي شهر ،ICU معيار برادن بر روي ۲۲۲ بيمار بستري در بخشهاي بوشهر انجام شد.

ابزار جمع آوري اطلاعات شامل: پرسشنامه جمعيت شناختي از عوامل خطر مرتبط با زخم بستر معيار برادن بود. ابتدا جهت کليه واحدهاي پژوهش، پرسشنامه

جمعيت شناختي و معيار برادن تکميل گرديد و بعد بيماران به فواصل منظم تا هنگام ترخيص از لحاظ وجود يا عدم وجود زخم بستر معاينه

SPSS گرديدند و وجود يا عدم وجود و همچنين زمان ايجاد زخم بستر در آنها ثبت گرديد. اطلاعات پس از جمع آوري، با استفاده از نرم افزار معني دار فرض گرديد. (P<۰/ تجزيه و تحليل گرديد. در تمام موارد ( ۰۵ Roc curve و آزمونهاي تيتست، مربع کا و Stata ويرايش ۱۳ و ۱۲ درصد ( ۱۸ / يافته ها: از مجموع ۲۲۲ بيمار تحت مطالعه ۱۴ درصد واحدهاي پژوهش ( ۳۱ نفر) دچار زخم بستر شدند که شيوع آن در آقايان ۷ درصد ( ۱۳ نفر) بود. شايعترين محل زخم بستر ساکروم و پاشنه پا ( ۳۰ درصد) بود. اختلاف معني داري بين دو گروه / نفر) و۱۶ در خانمها  اختلاف معني داري بين نوع تشک و زخم .(P=۰/۲۹ ،P=۰/۵۷ ،P=۰/ (بازخم و بدون زخم) در رابطه با وزن، سن، جنس ديده نشد (به ترتيب ۸۶ از بين .(P=۰/

 همچنين رابطه معني داري بين استعمال سيگار با بروز زخم بستر در اين پژوهش ديده نشد ( ۷۳ .(P=۰/ بستر مشاهده نشد ( ۷۳

براي نمره برادن، .(P<۰/۰۳ ،P<۰/ معيارهاي برادن دو معيار توان راه رفتن و حرکت اندامها در تخت با ايجاد زخم بستر در ارتباط بود

نمره ۱۴ را به عنوان بهترين نقطه با حساسيت ۵۲ درصد و ويژگي ۶۱ درصد عامل خطر زخم بستر نشان داد.

نتيجه گيري: عوامل خطر مرتبط با زخم بستر اگر چه تمام معيارهاي برادن براي پيشبيني زخم بستر نتيجه بخش نميباشد ولي توجه پرستاران و مراقبين به بعضي از

ويژگي هاي آن که مرتبط با افزايش شيوع زخم بستر ميباشند، ميتواند در پيشبيني اين عارضه ناتوان کننده و گاه كشنده، مفيد باشد.

مطالب مرتبط: کلینیک زخم / زخم سوختگی / زخم عفونی / تأثير اكسيژن بر بهبودی زخم بستر

تاثیر عسل در ترمیم پذیری بستر زخم

تاثیر عسل در ترمیم پذیری بستر زخم | گیاهان دارویی و ترمیم زخم

تاثیر عسل در ترمیم پذیری بستر زخم چیست؟

تاثیر عسل در ترمیم پذیری بستر زخم و بررسی هیستوپاتولوژیکی تاثیر سینرژیک مصرف موضعی اسانس pulegium Mentha و عسل در تاثیر عسل در ترمیم پذیری بستر زخم و ترمیم پذیری بستر زخم باز پوستی

چکیده

مقدمه: یکی از اهداف درمان علم پزشکی، ترمیم زخم در زمان كوتاهتر، با عوارض جانبی كمتر می باشد. اهمیت و اثربخشی استفاده از گیاهان دارویی در سالیان اخیر افزایش یافته است.

هدف: مطالعه حاضر جهت بررسی اثر سینرژیک مصرف موضعی اسانس نعنا و عسل و تاثیر عسل در ترمیم پذیری بستر زخم و در ترمیم پذیری بستر زخم باز پوستی رت انجام شده است.

15 × انجام گرفت. تحت بیهوشی، زخمی مربع به ابعاد 15 Wistar روش بررسی: این مطالعه تجربی روی 75 سر رت نژاد میلیمتر ایجاد شد. برای توزیع موشها روش تصادفی اعمال شد. سطح زخمها در گروههای تجربی روزانه یک بار با نعنا، عسل، تركیبی از هر دو و پماد فنی توئین پوشانیده شد. درگروه شاهد هیچ گونه تیماری انجام نشد. در بررسی ماكروسکوپی و اندازه گیری و 14 ارزیابی شد.

تاثیر عسل در ترمیم پذیری بستر زخم

آیا عسل درمانی زخم تاثیری در روند سریع بهبودی آن دارد؟

بله، عسل به عنوان یک ماده طبیعی با خواص ضد التهابی، ضد باکتریایی و نرم کننده شناخته شده است و ممکن است در بهبود زخم‌ها و جلوگیری از عفونت‌ها نقش داشته باشد. بسیاری از تحقیقات نشان داده‌اند که عسل ممکن است در افزایش فرایند التیام زخم‌ها و کاهش زمان بهبودی آنها مؤثر باشد.

عسل دارای اثرات آنتی‌اکسیدانی و ضد میکروبی است که می‌تواند باعث کاهش التهاب، حفاظت از زخم در برابر عفونت، و تسریع در فرایند ترمیم بافت شود. همچنین، ویژگی‌های مرطوب‌کننده عسل می‌توانند به حفظ رطوبت در محیط زخم کمک کنند که این نیز برای بهبود سریع‌تر زخم مفید است.

به هر حال، استفاده از عسل به عنوان درمان باید تحت نظر پزشک یا متخصص بهداشت پوست انجام شود. همچنین، نوع و مشخصات عسل ممکن است تأثیر بگذارد، به همین دلیل بهتر است از عسل با کیفیت و بدون آلودگی استفاده شود.

تاثیر عسل در ترمیم پذیری بستر زخم در زمان بهبودی چیست؟

عسل می‌تواند تاثیرات مثبتی در ترمیم پذیری بستر زخم داشته باشد. برخی از اثرات مهم عسل در این زمینه شامل موارد زیر می‌شوند:

1. ضد التهاب و ضد عفونی: عسل دارای خواص ضد التهابی و ضد باکتریایی است. این ویژگی‌ها می‌توانند به کاهش التهابات محل زخم و پیشگیری از عفونت‌ها کمک کنند.

2. تحریک تولید بافت جدید: عسل می‌تواند به افزایش تولید بافت جدید (ترمیم بافت) در محل زخم کمک کند. این اثر بهبودی میکرومحیط زخم و تحریک فرآیند ترمیم بافت را افزایش می‌دهد.

3. ترتیب رطوبت: خاصیت مرطوب‌کننده عسل می‌تواند رطوبت محیط زخم را حفظ کند و از خشک شدن زخم جلوگیری کند. رطوبت محیط زخم یکی از عوامل مهم در ترمیم سریع زخم است.

4. سایر اثرات مفید: عسل ممکن است دارای خواص آنتی‌اکسیدانی، ضد قارچی و تنظیم‌کننده فرآیندهای التهابی باشد که به بهبود ترمیم پذیری زخم کمک می‌کنند.

تحقیقات نشان داده‌اند که استفاده از عسل در درمان زخم‌ها، به خصوص زخم‌های مزمن مانند زخم‌های فشاری، می‌تواند موثر باشد. با این حال، همواره باید توجه داشت که هر درمانی باید تحت نظر پزشک یا متخصص بهداشت پوست انجام شود، و استفاده از عسل نیز به عنوان یک درمان مکمل در نظر گرفته شود.

تاثیر عسل در ترمیم پذیری بستر زخم

بررسی هیستوپاتولوژیکی تاثیر سینرژیک مصرف وضعی اسانس پولگیوم نعنا چیست؟

بررسی هیستوپاتولوژیکی تاثیر سینرژیک مصرف موضعی اسانس pulegium Mentha و عسل در ترمیم پذیری بستر زخم باز پوستی را نشان می دهد.

10 در بررسی های هیستوپاتولوژیکی ، یک نمونه از بستر زخم از تمام گروههای ،7 ،4 ، سطح زخم، در روزهای 1 مورد مطالعه برداشته شد و مورد پردازش بافتی قرار گرفت. برای بررسی اختلاف معنیداری بین گروهها آنالیز واریانس یک طرفه و یا از نظر آماری معنیدار P < 0/ نسخهی 21 استفاده شده و نیز مقدار 05 SPSS دوطرفه استفاده شد. جهت آنالیز داده ها از نرم افزار درنظر گرفته شد.

نتایج: در گروه درمانی تركیب عسل و نعنا در مقایسه با گروههای دیگر) درصد بهبودی بیشتر و مساحت زخم كمتر( اثربخشی بر .)P < 0/روی تسریع ترمیم زخم، به طور معنیداری بیشتر بود ) 001

نتیجه گیری: مصرف تركیب اسانس نعنا و عسل در ترمیم پذیری زخم باز پوستی مؤثر بوده و باعث تسریع ترمیم زخم شده است.

مطالب مرتبط: کلینیک زخم / زخم سوختگی / درمان عفونت زخم / زخم عفونی / عوامل خطر مرتبط با زخم بستر / زخم دیابتی